ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 8

"แล้วถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ?" เซียวอี้จับแขนหัวโจกอันธพาลแน่น ขณะเอ่ยอย่างสงบนิ่ง

“เซียวอี้!” ฉินกวงหมิงรีบขยิบตาส่งสัญญาณเตือนเซียวอี้อย่างเร่งร้อน

เสี่ยวเยว่กำชายเสื้อของเซียวอี้ด้วยความกระวนกระวายใจ

ทว่าเซียวอี้ไม่ปล่อยมือแต่อย่างใด มุมปากของเขายังคงยกยิ้มขณะมองไห่เกอ

ไห่เกอตะคอกอย่างเดือดดาล "แกเพี้ยนไปแล้วเหรอวะ? ไอ้เวรเอ๊ย!"

ขณะที่ไห่เกอตะโกน เขาก้าวถอยหลังอย่างแรงและพยายามกระชากแขนของตนเองออก

อย่างไรก็ตามแขนเขากลับไม่ขยับเลยสักนิด ประดุจถูกหนีบด้วยคีมเหล็กกล้า

“เฮ้ย?” ไห่เกอตกใจมาก ลางร้ายเริ่มคืบคลานเข้ามาในหัวสมองเขา

"แกอยากได้มือคืนรึ? อยากได้คืนใช่มั้ย?" เซียวอี้พ่นลมหายใจเย็นชา เขาคว้าข้อมือไห่เกอและพลิกบิดอย่างแรง

"กร๊อบ!" มีเสียงบางอย่างหัก ข้อมือของไห่เกอหักในบัดดล ฝ่ามือหงายขึ้นอย่างหมดสภาพ

"อ๊าก..." เสียงกรีดร้องของไห่เกอช่างน่าสมเพชยิ่งนัก

“แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วเรอะ?” เซียวอี้เอ่ยเสียงกร้าว แต่เขาไม่หยุดเพียงเท่านั้น เขาคว้ามือของไห่เกอและหมุนอย่างรวดเร็วอีกครา

ภายใต้ความสยดสยองของทุกคน มือขวาของไห่เกอพลิกหมุนถึง 180 องศา กล้ามเนื้อและกระดูกทั้งหมดของเขาหักจนหมด เหลือเพียงเนื้อนิ่มไร้สภาพ กระดูกที่หักกระเด็นออกมา เลือดท่วมนองพื้นอย่างน่าสะพรึงกลัว มือไห่เกอห้อยต่องแต่งราวซากชิ้นเนื้อ

ไห่เกอเจ็บปวดมากจนร่างกายสั่นเทิ้ม เหงื่อกาฬเย็นเยียบไหลท่วมร่าง เขางอตัวนั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น ดวงตาเหลือกไปมาอย่างเสียสติ ปราศจากท่าทีหยิ่งยโสเช่นก่อนหน้า

"เฮ้ย พี่ไห่เกอ!" อันธพาลอีกสองคนที่มากับไห่เกอถึงกับตกตะลึง

หลังจากนั้นอันธพาลทั้งสองพลันมีท่าทีดุร้ายก้าวร้าว ทั้งคู่ต่างคว้าท่อเหล็กยาวหนึ่งฟุตที่เหน็บหลังเอวออกมา และรีบวิ่งเข้าไปรุมเซียวอี้

"กรี๊ด!" เสี่ยวเยว่กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว และปิดตาตัวเองแน่น

อย่างไรก็ตามมุมปากของเซียวอี้กลับวาดโค้งอย่างสง่างาม แทนที่จะถอยกลับ เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าและยกขาเตะอันธพาลผมยาวที่อยู่ด้านซ้ายของเขาอย่างแรง

ลูกเตะที่มาพร้อมแรงลมบาดผิวนั้นรวดเร็วหนักหน่วงจนนักเลงผมยาวไม่อาจหลบหลีกได้เลย เขาถูกเตะเข้าที่คางอย่างแม่นยำ

มีเสียงดังกึก ใบหน้าของอันธพาลผมยาวแหงนขึ้นสูง ฟันสีเหลือง 2-3 ซี่พร้อมเลือดจำนวนมากพุ่งกระฉูดออกจากปากทันที ในเวลาเดียวกันร่างของอันธพาลผู้นั้นก็เซถอยหลังไป 2-3 ก้าว ก่อนจะล้มลงบนพื้นและไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก

อันธพาลคนสุดท้ายตื่นตระหนกกับฉากที่เห็นเบื้องหน้า รวมถึงกลิ่นคาวโลหิตอันน่าสยดสยอง มือที่กำท่อเหล็กไว้สั่นกึก ๆ ขาทั้งสองข้างสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง เขาหมดเรี่ยวแรงจะวิ่งหนีแล้ว อันธพาลที่เหลือรอดเหม่อมองเซียวอี้ด้วยแววตาเบิกโพลงสยองขวัญ ราวกับเซียวอี้คือเทพเจ้าแห่งการสังหาร

เซียวอี้ค่อย ๆ เดินย่างสามขุมเข้าไปหาอันธพาล เขาเอื้อมมือไปคว้าคอของอันธพาล ยกชายผู้นั้นจนตัวลอยด้วยมือเดียว และขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "พาคนของแกไสหัวออกไปจากที่นี่! ต่อจากนี้จะไม่มีการจ่ายค่าคุ้มครองอีกแล้ว!"

ท่ามกลางหมอกควันอันเลือนราง เซียวอี้คล้ายได้ยินเสียงสะอื้นไห้ เขาจึงหยุดการฝึกฝน

เขาตั้งใจเงี่ยหูฟังอย่างสับสน ทว่าดูเหมือนเสียงสะอื้นนั้นจะดังจากห้องของเสี่ยวเยว่

เซียวอี้สวมรองเท้าอย่างรวดเร็ว เขาเดินออกจากห้องและมาถึงหน้าประตูห้องนอนของเสี่ยวเยว่

“เสี่ยวเยว่?” เซียวอี้เคาะประตูเบา ๆ

มีเสียงฝีเท้าดังจากด้านในห้องทันที ใบหน้าของเสี่ยวเยว่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เธอเปิดประตูห้องออกมา

เมื่อเธอเห็นเซียวอี้ เสี่ยวเยว่พลันขบริมฝีปากและพุ่งตัวเข้าสู่อ้อมกอดของเซียวอี้ เธอร่ำไห้สะอึกสะอื้นและพูดว่า "พี่เซียว ฉันกลัวจนนอนไม่หลับ! พวกคนในแก๊งหูหลงคือปีศาจ"

เซียวอี้ลูบหลังเสี่ยวเยว่เบา ๆ เขาช้อนร่างอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของตน เขาเอนร่างลงบนเตียงของเสี่ยวเยว่ และเอ่ยเบา ๆ ว่า "เด็กโง่ ทำไมเธอยังต้องกลัวอีก? มีเซียวอี้อยู่ทั้งคน ไม่ต้องกลัวนะ"

เมื่อได้ยินคำมั่นของเซียวอี้ ฉินเสี่ยวเยว่ยิ่งตระหนกลนลานกว่าเดิม เธอยกแขนโอบรอบคอชายหนุ่ม จากนั้นจึงแนบร่างบอบบางสั่นระริกของเธอชิดร่างของเซียวอี้

กลิ่นหอมบริสุทธิ์ลอยแตะจมูกเซียวอี้ ทรวงอกอ่อนนุ่มของหญิงสาวบดเบียดแนบชิดแผ่นอกของเขา เอวบางของเธออยู่ใต้ฝ่ามือของเขา เซียวอี้สูดลมหายใจลึก รู้สึกราวกับตนเองตกอยู่ในห้วงภวังค์ ร่างใหม่ของเด็กหนุ่มผู้นี้ยิ่งปั่นป่วนเข้าไปใหญ่

ฉินเสี่ยวเยว่นอนอิงแอบแนบชิดร่างของเซียวอี้ ร่างกายอบอุ่นแข็งแร่งของเขาทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน แม้เธอจะเป็นหญิงสาว และมันก็น่าอายมากที่เธอประพฤติตัวแบบนี้ แต่สัมผัสเช่นนี้กลับทำให้เธอรู้สึกสบายใจ และลังเลที่จะผละออกมาจากเซียวอี้