ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 9

"เซียวอี้ ฉันกลัวว่าพวกมันจะไม่ปล่อยฉันไปง่าย ๆ ยิ่งตอนที่ฉันไปมหาวิทยาลัยคนเดียว ฉันก็ยิ่งกลัว..." เสี่ยวเยว่ซบหน้าลงบนไหล่ของเซียวอี้ ขณะเอ่ยอย่างวิตกกังวล

เซียวอี้ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะพยักหน้าและพูดว่า "เสี่ยวเยว่ ไม่ต้องกังวลนะ พี่ไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยทุกวันเอง"

"จริงเหรอ?" เสี่ยวเยว่หยุดสะอื้นไห้ในทันใด หัวใจเธอพลันสงบลงทันที ใบหน้าเธอแดงเรื่อ และซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเซียวอี้ ยามรับรู้ถึงสัมผัสจากเซียวอี้ ความหวาดกลัวที่หลงเหลืออยู่ในใจค่อย ๆ เลือนหายไป ในที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไปด้วยความง่วงงุน

เซียวอี้ช้อนร่างบางของเสี่ยวเยว่วางลงบนเตียงอย่างเบามือ และขยับร่างหญิงสาวให้เธอนอนสบาย

ชุดนอนอันยุ่งเหยิงของหญิงสาวหลุดร่นจากผิวกายเนียนนุ่มละเอียด เซียวอี้ตกอยู่ภายใต้แรงดึงดูดครั้งใหญ่ เขารีบดึงผ้าห่มคลุมร่างเสี่ยวเยว่ทันที จากนั้นจึงกลับไปยังห้องของตนเองเงียบ ๆ

อย่างไรก็ตามเซียวอี้นั่งขัดสมาธิบนเตียงอีกครั้ง มันช่างยากเย็นเหลือเกินในการจดจ่อกับสมาธิ ความอบอุ่นและความนุ่มละมุนที่ตราตรึงในกายของเขาทำให้เขาร้อนรุ่ม ร่างกายของตนเริ่มเดือดพล่าน

“เฮ้อ! ผู้หญิงคนนี้อันตรายจริง ๆ การมุ่งบรรลุเป็นเซียนคือเรื่องที่ถูกต้องแล้ว” เซียวอี้ส่ายหัวอย่างแรง พยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบสติอารมณ์และเริ่มตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนต่อ

เช้าวันรุ่งขึ้นยามแสงอาทิตย์สาดส่อง เซียวอี้ลุกยืนและสัมผัสได้ว่าลมปราณของเขาคล้ายจะแข็งแกร่งขึ้นแล้ว รูปลักษณ์อันซูบซีดและผอมบางของร่างกายได้หายไป และร่างกายของเขารู้สึกถึงขุมพลังเลือนราง

"แก๊งหลงหู หวังว่าพวกแกจะไม่โผล่หัวมาลองดี!" เซียวอี้หยามหยันอยู่ในใจ

"ไปเถอะ เสี่ยวเยว่ ฉันจะไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยเอง" หลังกินมื้อเช้าแล้ว เซียวอี้ลุกขึ้นยืนและพูดกับเสี่ยวเยว่

"อื้อ!" เสี่ยวเยว่พยักหน้า เธอสะพายกระเป๋าเป้อย่างมีความสุข และเดินออกจากประตูคลินิกไปพร้อมเซียวอี้

ทันทีที่เธอเดินออกจากประตู เสี่ยวเยว่อดมองไปรอบ ๆ อย่างหวาดระแวงไม่ได้ เธอโน้มตัวเข้าใกล้เซียวอี้อย่างกระวนกระวายใจ และยื่นมือกำชายเสื้อของเซียวอี้แน่น

เซียวอี้มองดูเสี่ยวเยว่ ในใจรู้สึกสงสารเธอนัก เขาจึงเอื้อมมือกอบกุมมือเล็กของเสี่ยวเยว่ไว้

ดวงตาของเสี่ยวเยว่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเธอจึงก้มหน้างุดอย่างขวยเขิน รอยแดงระเรื่อระบายทั่วใบหน้าอมชมพูของเธอ

หัวใจเธอเต้นไม่เป็นส่ำ ทว่ามันกลับเป็นความรู้สึกที่งดงามมากเช่นกัน บางทีหญิงสาวทุกคนคงเคยใฝ่ฝันที่จะมีพี่ชายที่รักและหวงแหนเธอ เสี่ยวเยว่เองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เรื่องราวทั้งหมดของบุรุษผู้นี้ทำให้เสี่ยวเยว่ชื่นชมเขามาก

การอยู่กับเซียวอี้ทำให้เสี่ยวเยว่รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ขณะนี้มือเล็กของเธอถูกกอบกุมโดยมือใหญ่อันแสนอบอุ่นและหยาบกร้านของเซียวอี้ ทว่าเสี่ยวเยว่ไม่รู้สึกอึดอัดเลย เธอมีเพียงความสุขและอุ่นใจ

"เซียวอี้ วันนี้พวกเราเดินไปมหาวิทยาลัยกันดีมั้ย? ยังไงระยะทางก็แค่ 2 ป้ายรถเมล์เอง!" เสี่ยวเยว่หน้าแดงเล็กน้อย เธอพูดขณะก้มหน้างุด

"ได้สิ" เซียวอี้ไม่คัดค้านแต่อย่างใด เมื่อเขาเห็นรถเมล์ซึ่งสภาพเหมือนรถกระป๋องผุพัง

ทั้งคู่จับมือกันเดินมุ่งหน้าสู่ประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนในยามเช้า

ณ ประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย นักศึกษาทุกคนล้วนเห็นฉินเสี่ยวเยว่และเซียวอี้จับมือกัน มีคนกระซิบกระซาบกันอย่างกระหายใคร่รู้

คำว่า "ดาวมหาวิทยาลัย" และ "แฟน" แว่วเข้ามาในหูของ เซียวอี้และฉินเสี่ยวเยว่เป็นครั้งคราว

“เสี่ยวเยว่เป็นถึงดาวมหาวิทยาลัยเลยรึ?” เซียวอี้ก้มหน้ามองพลางอมยิ้ม

"ผู้ชายคนนั้นดูธรรมดามากเลย ทำไมฉินเสี่ยวเยว่ถึงไม่เลือกฉู่เหวินเจี๋ย?"

ฉู่เหวินเจี๋ยได้ยินการสนทนาของนักศึกษารอบ ๆ ทำให้มุมปากของเขายิ่งยกสูงขึ้น เขาประกาศกร้าวอย่างจองหอง "พี่ชาย นายได้ยินสิ่งที่คนอื่นพูดกันมั้ย? นายรู้มั้ยว่าฉันคือใคร? วันนี้ฉันจะบอกให้พี่ชายทราบว่าหอไป่เซ่าร้อยปีเป็นของตระกูลฉู่เราในเมืองไห่ นายกล้าดียังไงมาแย่งผู้หญิงกับฉัน?”

ฉู่เหวินเจี๋ยหึงหวง และประกาศศักดาโดยไม่ยั้งคิด

เซียวอี้หรี่ตามองเขา พลางตอบด้วยรอยยิ้มเย็นว่า "ฉันไม่เคยแย่งผู้หญิงกับใคร โดยเฉพาะกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างนาย"

เซียวอี้โอบไหล่ฉินเสี่ยวเยว่เดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย

“เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเรอะ?” ฉู่เหวินเจี๋ยเกี้ยวกราดแทบบ้า เขาพุ่งตัวเข้าไปหาเซียวอี้ และกระชากแขนของเซียวอี้อย่างแรง

“อยากมีเรื่องเหรอ? อย่าโง่ไปหน่อยเลย!” แววตาของเซียวอี้แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาคมกริบในทันใด เขายืนนิ่ง รังสีพิฆาตเฉียบคมทำให้ฉินเสี่ยวเยว่ที่ยืนข้างกายถึงกับตัวสั่น

"มีเรื่องแล้วยังไงวะ? สวะเอ๊ย!" ใบหน้าเล็กขาวของฉู่เหวินเจี๋ยแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาเสยหมัดชกหน้าเซียวอี้ในบัดดล

เซียวอี้ไม่คิดยอมแพ้ เขายกมือขวาขึ้นคว้าข้อมือของฉู่เหวินเจี๋ยในพริบตา

มือของฉู่เหวินเจี๋ยไม่อาจขยับเขยื้อนได้อีกต่อไป