ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 10

“งั้นฉันจะแสดงให้นายเห็น!” เซียวอี้ไม่ขยับกาย ทว่ามือขวาของเขาเคลื่อนขึ้นไปตามแขนของฉู่เหวินเจี๋ยประดุจอัสนีบาต ในชั่วพริบตาเขาก็บีบข้อศอกของฉู่เหวินเจี๋ย นิ้วกดลงบนจุดเทียนจิงและจางเจ๋อพร้อมกันอย่างแรง

"อ๊าก!" ฉู่เหวินเจี๋ยกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เหงื่อเย็นหลั่งริน

"อ่อนหัด!" เซียวอี้เย้ยหยัน ก่อนจะปล่อยมือ

ทุกคนต่างประหลาดใจมากเมื่อเห็นแขนขวาของฉู่เหวินเจี๋ยแกว่งไปมาไร้น้ำหนัก จากนั้นไม่นานพวกเขาจึงตระหนักว่าแขนข้างนั้นไม่อาจควบคุมได้

ฉู่เหวินเจี๋ยใช้มือซ้ายจับแขนขวาไว้ เขาต้องการหยุดการกวัดแกว่งของแขนขวา ทว่ากลับไร้หนทางโดยสิ้นเชิง แขนเขาแกว่งประดุจลูกตุ้ม ร่างของฉู่เหวินเจี๋ยเหมือนคนเป็นอัมพาต ช่างน่าอายและน่าหัวร่อสิ้นดี

“ฉู่เหวินเจี๋ยเป็นอะไรไปน่ะ?”

"ดูเหมือนเขาจะถูกแฟนของฉินเสี่ยวเยว่เล่นงาน"

"โห ไม่แปลกใจที่เขาจะได้ดาวมหาวิทยาลัยไปครอง เขาแข็งแกร่งมาก"

ใบหน้าเล็กของฉู่เหวินเจี๋ยซีดเผือดด้วยความกลัว เขาเอ่ยทิ้งท้ายอย่างเหี้ยมหาญว่า "ฝากไว้ก่อนเถอะ"

จากนั้นจึงวิ่งหนีหางจุกตุด

ฉู่เหวินเจี๋ยไม่เข้าใจว่ากลอุบายต่อสู้ประหลาดด้วยการกดจุดเบา ๆ นี้คือสิ่งใด

ตั้งแต่ต้นเซียวอี้ไม่เคยปล่อยมือจากเสี่ยวเยว่เลย ภายใต้การจับจ้องด้วยความแปลกใจของทุกคน เขาจูงมือฉินเสี่ยวเยว่ไปส่งที่อาคารเรียน

ยามรับรู้ถึงสายตาอิจฉาริษยาของนักศึกษารอบตัว เสี่ยวเยว่อดรู้สึกเบิกบานไม่ได้ และขยับชิดใกล้เซียวอี้มากขึ้น

อกนุ่มหยุ่นของหญิงสาวสัมผัสต้องแขนของเซียวอี้ ทำให้หนุ่มสาวทั้งสองสั่นสะท้านพร้อมกัน

"ความงดงามคือความอันตราย คติคนโบราณกล่าวถูกต้องเสมอมา!" เซียวอี้ปล่อยมือจากฉินเสี่ยวเยว่ เมื่อไปส่งเธอถึงหน้าอาคารเรียนแพทย์แผนจีนแล้ว

"อะไรยะ?" ใบหน้าของเสี่ยวเยว่ขึ้นสีก่ำ ขณะที่เธอเกาจมูกเล็กลิ้มจิ้มอย่างเขินอาย ยิ่งทวีความน่ารักน่าทะนุถนอม

"ฉินเสี่ยวเยว่ แฟนเธอเจ๋งมาก เธอมัดใจเขาได้ยังไงกัน?" นักศึกษา 2-3 คนหัวเราะคิกคัก พลางพูดแซวเมื่อเดินสวนกัน

"ได้โปรดเถอะ เกี่ยวอะไรกับพวกเธอด้วยยะ?" ฉินเสี่ยวเยว่หัวเราะเสียงใส และวิ่งไล่เพื่อนร่วมชั้นเพื่อปกปิดความอาย อย่างไรก็ตามเธอไม่ลืมที่จะหันกลับมามองเซียวอี้และตะโกนว่า "เซียวอี้ มารับฉันตอนห้าโมงเย็นนะ อย่าลืม!"

“แหวะ เหม็นความรัก เหม็นความรักชะมัด!” พวกเพื่อนนักศึกษาพากันตะโกนแซวเสียงเซ็งแซ่ ก่อนทุกคนจะเดินเข้าไปในอาคารเรียนแพทย์แผนจีนพร้อมโอบไหล่เสี่ยวเยว่อย่างสนิทสนม

เซียวอี้ส่ายหน้าและหัวเราะเบา ๆ เขาเดินออกจากมหาวิทยาลัยแพทย์อย่างรวดเร็ว และเดินทางกลับไปยังหอจี้ซื่อ

ทันทีที่เขากลับมาถึงหอจี้ซื่อ เขาพลันเห็นฉินกวงหมิงกำลังก้าวขาอ้วนป้อมเดินไปมาประดุจหนูติดจั่น