ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 50

“นี่คือสามีของฉัน และเป็นคนขี้แพ้ในสายตาของคุณนายซุนด้วย!” เจียงเยว่ถงพูดอย่างเฉยเมย

น้ำเสียงของเจียงเยว่ถง ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าไม่เอาแต่ใจ!

และทำให้ทุกคนในร้านอาหารต่างพากันมองอย่างประหลาดใจ เจียงเยว่ถงกล้าดียังไงมาพูดกับซุนเย่าเหวินแบบนี้?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อซุนเย่าเหวินพยายามข่มความโกรธอย่างเต็มที่?

ดูเหมือนว่า การปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันที่นี่ของเด็กรุ่นหลังของตระกูลเจียงคู่นี้ ก็เพื่อมาหาเรื่องทะเลาะกับตระกูลซุน!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ทุกคนก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น จนถึงขนาดรู้สึกแปลกๆ ต่อให้อยากตาย ก็ไม่มีใครมารนหาที่ตายแบบนี้หรอกจริงไหม?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซุนเย่าเหวินก็เบิกตาขึ้นเล็กน้อย มองไปที่ฉินเฟยด้วยความประหลาดใจ เขาคือสามีของเจียงเยว่ถงหรือเปล่า? เป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านตามข่าวลือหรือเปล่า?

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อฟังจากน้ำเสียงของเจียงเยว่ถงแล้ว เธอกำลังจะวาดแนวทางให้กับตัวเองหรือเปล่า?

เขาไม่ค่อยเข้าใจว่า ผู้หญิงคนนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่นิสัยใจคอของเธอเหมาะกับรสนิยมของเขามาก เช่นเดียวกับเจียงเฟิ่งหยุนพ่อของเขา

“ฮ่าฮ่า ตระกูลเจียงมีเด็กรุ่นใหม่ที่มีความสามารถปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว” ซุนเย่าเหวินกล่าวอย่างเฉยเมย ไม่มีอารมณ์ใดๆ ในน้ำเสียง

เขาเหลือบมองฉินเฟยเป็นครั้งคราว ขมวดคิ้วเล็กน้อย นอกจากความคุ้นเคยแล้ว ฉินเฟยที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะไม่แย่อย่างที่ข่าวลือกล่าว หากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดา พอเห็นตนคงกลัวจนขาสั่นไปหมดแล้ว

เรื่องนี้ทำให้เขาค่อนข้างประหลาดใจ ไม่รู้ว่าทำไมเจียงเยว่ถงกับสามีอย่างเขา มีคุณสมบัติอะไรที่จะมาเผชิญหน้ากับตน!

“ที่แท้ก็คนขี้แพ้นั่นเอง หรือว่าไม่ใช่? ในซงไห่คงมีไม่กี่คนที่ไม่รู้เรื่องคนขี้แพ้คนนี้ล่ะมั้ง? แต่งงานมาสามปี ไม่ทำงานอะไร ทำได้แต่งานบ้านในบ้าน ถ้าไม่ใช่คนขี้แพ้แล้วเรียกอะไรล่ะ? แล้วไอ้ขี้แพ้กล้าดียังไงมาด่าฉันเป็นกะหรี่?” โจวฉ่ายเวยตะโกนโวยวาย

เมื่อได้ยินประโยคนี้อีกครั้ง สีหน้าประหลาดใจของซุนเย่าเหวินก็ยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น

ทุกคนเป็นคนที่มีหน้ามีตา มีบารมี จะโจมตีใครก็อย่าให้เกินเลยไป ถ้าไม่คุยเรื่องนี้ให้กระจ่าง ก็อย่าโทษซุนเย่าเหวินว่ารังแกเด็กรุ่นหลังเลย!

เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของซุนเย่าเหวิน ฉินเฟยก็โปรยยิ้มและก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ยื่นมือออกไปพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมขอแนะนำตัวเองหน่อย ฉินเฟยครับ”

ยังยิ้มได้อีกเหรอ?

ซุนเย่าเหวินชำเลืองมองมือของฉินเฟยที่ยื่นออกมาพลางยิ้มเยาะ แล้วเอื้อมมือออกมาจับกับฉินเฟยจริงๆ แต่ออกแรงมหาศาล

ฉินเฟยไม่กลัวการเปรียบเทียบความแข็งแกร่ง เขาปล่อยให้ซุนเย่าเหวินออกแรงจับมือตัวเอง แต่จู่ๆ ก็ฉวยโอกาสดึงเข้ามา เอาหน้าเข้าใกล้ใบหูของซุนเย่าเหวิน เอียงศีรษะพูดว่า “ดูที่มือถือสิ”

การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของฉินเฟยทำให้ซุนเย่าเหวินต้องการผลักเขาออกไปโดยสัญชาตญาณ และในเวลานี้ฉินเฟยได้ถอยกลับไปแล้ว ปล่อยมือออกตามธรรมชาติ แล้วเอามือล้วงกระเป๋า

ทุกคนล้วนเป็นคนมีหน้ามีตา ไม่ต่อสู้ด้วยความสามารถที่บ้าบิ่นไม่คิดชีวิตแบบตอนนั้นอีกต่อไป ซุนเย่าเหวินไม่ต้องการลงมือต่อหน้าผู้คนอยู่แล้ว ถึงอย่างไรที่นี่ก็คือร้านอาหาร

แม้ว่าจะเคลื่อนไหว แต่ก็ต้องอยู่ข้างหลังคนอื่น

ในขณะที่ฉินเฟยเอามือล้วงกระเป๋า โทรศัพท์ในกระเป๋าของซุนเย่าเหวินก็ดังขึ้นมา

ซุนเย่าเหวินมองฉินเฟยแปลกๆ บางทีอาจเป็นเพราะเขารู้สึกคุ้นเคยกับความแปลกหน้าของฉินเฟย เขาอยากรู้ว่าตัวตนของฉินเฟยเป็นใครกันแน่!

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเห็นข้อความที่ส่งมาจากเบอร์แปลก

แต่ซุนเย่าเหวินแค่มองแว่บแรกก็ถึงกับอึ้งไป

ซุนเย่าเหวินไม่เพียงตกตะลึง แต่สีหน้าของเขายังปรวนแปรอย่างมาก

แน่นอนว่ามันถูกส่งมาจากฉินเฟย แถมปริมาณของข้อความยังเยอะมาก

อันที่จริงตอนที่สั่งอาหารกับเจียงเยว่ถง ฉินเฟยกำลังพิมพ์บนโทรศัพท์มือถือ ไม่มีใครมองเห็นว่าคืออะไร ฉินเฟยทำงานบ้านมาสามปีแล้ว เวลาเบื่อๆ ก็เล่นมือถือ พิมพ์สัมผัสได้นานแล้วและพิมพ์เร็วมากด้วย

ฉินเฟยเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี โชคดีที่ซุนเย่าเหวินปรากฏตัวทันเวลา มิฉะนั้นทุกสิ่งที่เขาเตรียมมาจะสูญเปล่า คาดว่าสุดท้ายโจวฉ่ายเวยก็ไม่ยอมปล่อยเขาไป!

แต่ตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว

ซุนเย่าเหวินมองดูเป็นเวลาห้านาทีพอดี ดูไปสองรอบ ระหว่างนั้นยังพิมพ์ตอบกลับด้วย

ดังนั้นจึงเกิดเรื่องประหลาดขึ้น!

เดิมทีทุกคนเคยคิดว่าลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้จองหองคนนี้ต้องตายแน่แล้ว แต่ไม่คาดคิดว่ามันจะไม่เกิดขึ้นเลย ฉินเฟยยังกลับไปนั่งไขว่ห้างถือโทรศัพท์มือถือด้วยมือข้างเดียวอย่างเป็นธรรมชาติ เลื่อนนิ้วไปมา ไม่รู้ว่ากำลังอ่านอะไรอยู่

ผู้คนรอบโต๊ะมองไม่เห็นอะไร แต่รู้สึกสับสนกับภาพที่แปลกประหลาดนี้

แต่เจียงเยว่ถงพบว่า คนฉลาดอย่างเธอไม่นานก็จะเข้าใจ ฉินเฟยยังใช้มือถือส่งข้อความสื่อสารกับซุนเย่าเหวิน

แต่ฉินเฟยพูดเรื่องอะไรกันแน่? ถึงทำให้ซุนเย่าเหวินที่โกรธจัดสงบสติอารมณ์ลงได้ทันที แถมยังใช้มือถือคุยธุระกับฉินเฟยอีก?

เจียงเยว่ถงอยากรู้จริงๆ

ฉินเฟยพูดอะไรกับเขากันแน่!

ไม่ใช่ มันคือความทะเยอทะยานอันสูงเสียดฟ้า!

ซุนเย่าเหวินมีปัญหาแล้ว แถมยังเป็นปัญหาใหญ่มากเสียด้วย!

มีปัญหาเกิดขึ้นกับภรรยาและน้องชายของเขา!

นวนิยายที่น่าอ่านที่สุดล้วนอยู่ในเว็บไซต์นวนิยายใหญ่ๆ:

อันที่จริงครอบครัวของซุนเย่าเหวินเป็นคนตงไห่ เกิดมาเป็นพวกเด็กแว๊น ใช้ชีวิตด้วยการดักตีปล้นเงินคนอื่น ต่อมาได้ไปล่วงเกินพวกคนใหญ่คนโต จึงได้หนีมาหลบซ่อนในหมู่บ้านแห่งหนึ่งในซงไห่ หลบซ่อนตัวเป็นเวลาสามปีเต็มๆ หลังจากที่รู้ว่าคนใหญ่คนโตคนนั้นพ่ายแพ้อย่างราบคาบแล้ว จึงเดินออกมาด้วยความสบายใจ

ซุนเย่าเหวินเป็นคนยึดมั่นในสัจจะ รู้จักวิธีพูดและทำสิ่งต่างๆ เขามาถึงซงไห่ตัวเปล่า เขายังทำอาชีพเก่าของเขา แต่การพัฒนาเมืองในช่วงสามปีที่ผ่านมา มันไม่ใช่ยุคที่เขาจะดักตีปล้นคนอื่นเหมือนเดิมแล้ว

ถ้าจะบอกว่าคนแรกที่มาถึงซงไห่ก็คือซุนเย่าฉวนพี่ชายคนโตของเขา ซุนเย่าเหวินที่กำลังไม่มีทางไปได้ตามหาพี่ชายคนโตของเขาจนพบ ทั้งสองคนชักชวนพี่น้องอีกจำนวนหนึ่งมาเริ่มต้นธุรกิจรื้อถอน เริ่มสร้างเนื้อสร้างตัวจากตรงนี้

ต่อมาสองพี่น้องได้ก่อตั้งลู่เจี้ยน กรุ๊ปขึ้นมา ประธานคือซุนเย่าฉวนที่ทำงานอย่างสุขุม แต่ต่อมาในขณะที่กำลังแข่งขันเสนอราคาในโครงการใหญ่โครงการหนึ่ง ซุนเย่าฉวนได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์

หลังจากการเสียชีวิตของซุนเย่าฉวน ซุนเย่าเหวินก็แบกรับความรับผิดชอบอันหนักหน่วงในการพัฒนาลู่เจี้ยน กรุ๊ป และพัฒนาทีละก้าวจนถึงปัจจุบัน

แน่นอน การตายของซุนเย่าฉวนไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นการจงใจฆ่าโดยคู่แข่งของเขา ซุนเย่าเหวินหาตัวฆาตกรจนพบเมื่อแปดปีก่อน และได้ทำให้เขาหายสาบสูญไปจากโลกนี้อย่างสมบูรณ์

และทั้งหมดนี้ไม่มีปัญหาตามมา!

ปัญหานั้นเกิดขึ้นเมื่อพี่น้องสองคนของซุนเย่าเหวินรื้อบ้าน แล้วเกิดอุบัติเหตุ!

การรื้อถอนไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะในสายอาชีพเดียวกันที่มีการแข่งขันรุนแรงมาก ใครมีอำนาจมาก มีลูกสมุนเยอะ โหดเหี้ยมมากพอ ก็จะสามารถครอบครองเครือข่ายการรื้อถอนใหญ่ๆ เหล่านั้น

ตอนอายุยี่สิบหก ซุนเย่าเหวินเกือบถูกฟันตายข้างถนน จนกระทั่งมีตำรวจลาดตระเวนอยู่รอบๆ คนที่ฟันเขาจึงตกใจกลัววิ่งหนีไป

ในตอนนั้นซุนเย่าเหวินถูกแทงมากกว่า 30 แผล โชคดีที่เห็นได้ชัดว่าฆาตกรไม่ได้ต้องการฆ่าเขา เพียงแค่ตักเตือนเขาเท่านั้น แต่เขาเกือบเสียชีวิตเพราะเสียเลือดมากเกินไปและถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาล

เขานอนอยู่โรงพยาบาลมาครึ่งปีเต็มๆ ตอนที่ออกจากโรงพยาบาลหมอเคยบอกกับเขาว่า ชีวิตนี้เขาน่าจะมีลูกได้ยากแล้ว

หมอไม่ได้พูดโกหก

ความจริงแล้วซุนเย่าเหวินมีบุตรยากตั้งแต่นั้นมา เขาวิ่งไปโรงพยาบาลใหญ่ทุกแห่งทั้งในและต่างประเทศ ทั้งแพทย์แผนจีนและแพทย์แผนตะวันตกก็ไม่มีทางใดที่จะรักษาได้ ลองมาหลายวิธีแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ

แต่เมื่อเขาประสบความสำเร็จและไม่มีทายาท เรื่องนี้กลายเป็นความกังวลที่สุดของเขา