ผมเป็นเขย(ผู้ไม่ธรรมดา) นิยาย บท 57

เมื่อเห็นจางฉองหยวนจากไป ฉินเฟยก็รู้สึกโล่งอกแล้ว

เหมือนกับว่าซุนเย่าเหวินสังเกตเห็นว่ามันผิดปกติ ยังไงแล้วการมาครั้งนี้ของจางฉองหยวนนั้นเหลือเชื่อเกินไป แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า ที่จริงแล้วจางฉองหยวนรีบมาก็เพื่อที่จะมาช่วยตัวเอง

ส่วนเจียงเยว่ถงหญิงบื้อคนนี้ ถูกปิดหูปิดตาโดยสมบูรณ์

“เถ้าแก่ซุน งั้นผมขอตัวก่อนนะ ขอให้คุณโชคดี” ฉินเฟยพูดกับซุนเย่าเหวินหนึ่งประโยคแล้วก็เดินจากไป

ซุนเย่าเหวินกลับดึงมือของฉินเฟยไว้ จะดึงฉินเฟยเข้ามาใกล้ๆ ทั้งสองคนเอาหัวเข้าใกล้กันแล้วพูดคุยกัน ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนว่ามีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา

“ฉันหวังว่านายไม่โกหกฉัน นายรู้ผลลัพธ์ของการโกหกฉันดี!” ซุนเย่าเหวินพูดกระซิบ คืนนี้เขาเจอเรื่องดีและเรื่องร้ายมากมายเหลือเกิน

อารมณ์แปรปรวนมากเกินไป ซุนเย่าเหวินกลัวว่าฉินเฟยจะโกหกเขาจริงๆ

“ถ้าหากสิ่งที่ผมพูดเป็นความจริงล่ะ?” ฉินเฟยยิ้มและย้อนถาม

“งั้นนายก็เป็นพี่น้องร่วมสาบานของฉัน สนิทยิ่งกว่าสามวีรบุรุษสาบานในสวนท้อซะอีก!” ซุนเย่าเหวินพูดอย่างจริงจัง

“แฮ่ม!” ฉินเฟยทำเสียงกระแอม พูดอย่างจำใจว่า: “หากนับญาติกัน เยว่ถงต้องเรียกคุณว่าลุง ผมก็ควรเรียกคุณว่าลุงด้วยเช่นกัน..”

“แล้วยังไงล่ะ นายมีพระคุณกับฉัน ต่างคนต่างเรียกในแบบของตัวเอง” ซุนเย่าเหวินส่ายหน้า มองฉินเฟยอย่างจริงจัง: “น้องชายนายจำไว้ พระคุณส่วนนี้ ฉันซุนเย่าเหวินจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต จะต้องตอบแทน!”

พูดจบก็ไม่รอให้ฉินเฟยตอบกลับ จึงรีบก้าวเดินไปชั้นบน

เพิ่งมาถึงมุมบันได มือถือของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

คนที่โทรมาคือสวีเม่าเซิ่ง เขาเป็นเพื่อนมาหลายปีแล้ว และวันนี้เขาเป็นผู้ช่วยที่มีความสามารถที่ลู่เจี้ยน กรุ๊ป เมื่อก่อนเขากำชับสวีเม่าเซิ่งให้ทำบางอย่าง

“เสร็จสิ้นแล้วเหรอ?”

“พี่ใหญ่ ทุกอย่างเสร็จสิ้นไปตามที่คุณกำชับแล้ว โจวต้าเฉียง รวมถึงจ้าวอิง หลี่ปางเฉิง ต่งจื้อ ที่ติดตามเขาอย่างใกล้ชิดในบริษัท

พวกเขาต่างก็ถูกพาตัวไปที่ห้องใต้ดินของวิลล่าในเขตชานเมืองทางตอนเหนือ นอกจากนี้ผมยัง……กักตัวบอดี้การ์ดนับสิบคนที่คุณหญิงฝึกฝนด้วย ต่อไปจะทำยังไงต่อดี?” สวีเม่าเซิ่งกล่าว

สวีเจิ้งเม่าอยู่ในระดับอาวุโสของลู่เจี้ยน อยู่กับซุนเย่าเหวินมา 30 กว่าปีแล้ว เมื่อมีคนเขาก็จะเรียกซุนเย่าเหวินว่าประธาน แต่เมื่ออยู่ด้วยกันเป็นการส่วนตัว พวกเขาต่างก็ชอบเรียกกันว่าพี่ใหญ่

“ทำได้ดี กักตัวไว้ก่อน รอให้ฉันกลับไปจัดการ เตรียมเบียร์กับกับแกล้มไว้ด้วย กลับไปดื่มกับพวกพ้อง ฮ่าๆ ตามนี้นะ……”

ทางปลายสายโทรศัพท์ของอีกฝั่ง สวีเจิ้งเม่าจ้องมองที่โทรศัพท์ที่ถูกวางสายด้วยเสียง ‘ตื๊ดๆ’ อย่างตะลึงเล็กน้อย รู้สึกสับสนเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง

ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยมากความสามารถของซุนเย่าเหวิน แน่นอนว่าเขารู้เรื่องราวค่อนข้างมาก อีกทั้งเมื่อก่อนเขายังพอรู้อะไรบางอย่างจากการคุยโทรศัพท์ของพี่ใหญ่

คุณหญิงโจวฉ่ายเวยสวมเขาให้พี่ใหญ่ และคุณชายน้อยก็มีโอกาสเป็นไปได้สูงที่จะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของพี่ใหญ่!

เรื่องนี้ทำร้ายพี่ใหญ่มากแค่ไหน สวีเจิ้งเม่ารู้ดีแน่นอนและจากน้ำเสียงของพี่ใหญ่ทางโทรศัพท์ก็สามารถรู้สึกได้ว่าตอนนั้นเขาอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ

แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น? เหมือนว่ายังรู้สึกเร้าใจเล็กน้อยเหรอ? ถึงขั้นที่ว่า……ตื่นเต้น?

สวีเจิ้งเม่าเดาไม่ออกจริงๆ

……

ภายในภัตตาคาร ฉินเฟยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง เขามองไปยังเจียงเยว่ถงที่กำลังมองตัวเองด้วยความตื่นเต้น ยิ้มเล็กน้อย คิดไปเองว่าหล่อและทำมือท่าทาง ‘ok’

แต่ว่า สิ่งที่ต้อนรับเขา กลับกลายเป็นความเย็นชาของเจียงเยว่ถง

เจียงเยว่ถงลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่เย็นชา เดินข้ามฉินเฟยและเข้าไปตรงทางเข้าห้องน้ำของภัตตาคาร

ฉินเฟยตกตะลึง สีหน้างงงวย กลับรีบตามเข้าไป

หรือว่า เมื่อสักครู่ตอนที่ตัวเองกับซุนเย่าเหวินเข้าไปในห้องวีไอพี จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ?

ตอนที่เจียงเยว่ถงเดินเข้าไปที่อ่างล่างหน้าส่วนรวม ฉินเฟยรีบก้าวสองก้าวตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว และดึงแขนของเจียงเยว่ถงไว้: “คุณเป็นอะไรไป?”

“คุณว่าฉันเป็นอะไรล่ะ?” เจียงเยว่ถงสะบัดมือของฉินเฟยออกด้วยความโมโห สายตาโกรธเคืองจ้องมองเขา: “วันนี้คุณทำบ้าอะไรลงไปกันแน่? คุณเกือบจะทำให้ฉันตกใจกลัวแทบแย่ คุณรู้หรือเปล่า?”

เจียงเยว่ถงอารมณ์เสีย เสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย ถึงขั้นที่ว่าโกรธจัดแทบทนไม่ไหว กำหมัดแน่น กระแทกที่ไหล่เขาอย่างรุนแรง

มองดูสีหน้าของเจียงเยว่ถงที่โมโห ร่างกายของฉินเฟยสั่นสะท้าน ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายในทันที แม้จะเป็นกำปั้นที่รุนแรงของเจียงเยว่ถง กลับทำให้เจ็บแค่กาย แต่อบอุ่นในหัวใจ

ฉินเฟยก็ไม่รู้ว่าคิดยังไง ยิ่งไม่รู้ว่าเป็นความกล้าหาญมาจากไหน คว้ากำปั้นที่แน่นจากมือเล็กๆของเจียงเยว่ถง ดึงมาอย่างกะทันหัน ทำให้เจียงเยว่ถงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด

“อ๊ะ!”

เจียงเยว่ถงร้องขึ้นมาเบาๆ เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าฉินเฟยจะทำเช่นนี้ ร่างกายที่บอบบางสั่นไปด้วย ดิ้นรนด้วยสัญชาตญาณ

แต่หลังจากดิ้นรนได้ไม่นาน เธอก็ยอมแพ้ ให้แขนที่แข็งแรงของฉินเฟย โอบเธอไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่น

คืนนี้ฉินเฟยก็เหงื่อออกเช่นกัน ในตอนนี้หลังแขนของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และหลังจากตึงเครียดมาเป็นเวลานาน ก็ต้องการบางสิ่งเพื่อมาปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจเช่นนี้ ราวกับว่าควบคุมตัวเองไม่ได้……

แต่ว่า ตอนที่เขากอดเจียงเยว่ถง เขาก็รู้สึกเสียใจทีหลังแล้ว!

นี่คือเจียงเยว่ถงนะ เป็นเทพธิดาแห่งภูเขาน้ำแข็งที่เขาหมายปองในใจ เป็นภรรยาเทพธิดาที่สูงส่งจนไม่อาจล่วงเกินได้แม้แต่น้อย

แต่ต่อมาฉากเจียงเยว่ถงเตะและตบเขา ไม่ได้ปรากฏให้เห็น และในไม่ช้าเธอก็สงบลง ใบหน้าสวยติดอยู่ที่หน้าอกของเขา ราวกับว่า……ยังเพลิดเพลินมากๆ?