ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 117

ในดวงตาของฉู่โม่หยวนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาประสานมือกับหลินเมิ่งหวันและมองนางอย่างนึกเคือง จากนั้นจึงยกมือเล็กๆ ขึ้นมาจุมพิตอย่างแผ่วเบา

“แผลของหลี่จิ่นซูนั่น ฝีมือเจ้าหรือ” เมื่อครู่นี้ตอนที่หลี่จิ่นซูเข้ามา ฉู่โม่หยวนสังเกตเห็นรอยแผลที่คอของเขา

หลินเมิ่งหวันพยักหน้าอย่างแรง “ถูกต้องเพคะ เขาไม่มีทางได้อะไรดีๆ จากหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่เหมือนจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย หม่อมฉันไม่เคยอ่อนโยนกับคนที่ไม่ชอบ”

หลินเมิ่งหวันเหลือบมองฉู่โม่หยวนอย่างมีความหมายและเอ่ยอย่างหึงหวง

“เหมือนจะมีคนหึง” ฉู่โม่หยวนยิ้มพลางบีบมือเล็กๆ ของหลินเมิ่งหวัน “หนานมู่ชิงเป็นบุตรสาวของไท่ฟู่ ดังนั้นข้าจึงต้องให้เกียรตินางบ้าง ถ้านางคับข้องใจ เสด็จพ่อก็จะพระพักตร์หม่นหมอง ต่อไปข้าจะรักษาระยะห่างจากนาง เจ้าอย่าได้โกรธไปเลย”

หลินเมิ่งหวันส่งเสียงฮึอย่างไม่พอใจ แต่นางก็เข้าใจว่าสิ่งที่ฉู่โม่หยวนพูดนั้นมีเหตุผล

หนานไท่ฟู่คือราชครูของฮ่องเต้และราชครูของไท่จื่อองค์ปัจจุบัน ถ้าแม้แต่ลูกของตัวเองยังสอนให้ดีไม่ได้ เขาจะสอนฮ่องเต้กับไท่จื่อได้อย่างไร

ถ้าเกิดกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา เกรงว่าแม้แต่ความประพฤติของฮ่องเต้กับไท่จื่อก็คงจะถูกซักถาม ถึงตอนนั้นย่อมไม่เกิดประโยชน์กับนางแน่นอน

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าหลินเมิ่งหวันจะเข้าใจเรื่องนี้ดี แต่นางก็ไม่มีความสุขเลยจริงๆ เมื่อได้ยินฉู่โม่หยวนช่วยพูดแทนหนานมู่ชิง

ฉู่โม่หยวนมองดูสีหน้าที่ไม่พอใจของนางและเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อเจ้าเข้าใจอะไรง่ายๆ เช่นนี้ ข้าก็จะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เจ้า”

“ของขวัญชิ้นใหญ่อะไรหรือเพคะ” หลินเมิ่งหวันสนใจขึ้นมาทันควัน แต่ฉู่โม่หยวนกลับยิ้มอย่างอมพะนำและดึงมือเล็กๆ ของนางให้นางลุกขึ้น

ไม่นานหลังจากนั้นฉู่โม่หยวนก็พาหลินเมิ่งหวันไปถึงถนนที่คึกคักมีสีสัน

แคว้นตงเยว่ไม่มีคำสั่งไม่ให้ออกนอกเคหสถานในยามค่ำ ดังนั้นเวลานี้โคมไฟจึงถูกจุดสว่างไสว ความมืดกำลังจืดจาง แต่ผู้คนบนถนนกลับพลุกพล่าน

หลินเมิ่งหวันเปิดม่านบนรถม้ามองออกไปข้างนอก จากนั้นจึงเห็นตัวอักษรตัวใหญ่ที่เขียนอย่างงดงามว่า ‘ชามสมบัติ’ ปรากฏแก่สายตา

หลินเมิ่งหวันกะพริบตาอย่างสงสัยใคร่รู้ จากนั้นจึงหันกลับมามองฉู่โม่หยวนที่อยู่ในรถม้า “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยจะพาหม่อมฉันไปบ่อนพนันหรือเพคะ”

แม้ว่าชื่อชามสมบัติจะดูเป็นศิลปะ แต่ที่นี่กลับเป็นบ่อนพนันที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ในชาติก่อนตอนที่หลินเมิ่งหวันกำลังหนี นางก็มาซ่อนตัวอยู่ที่นี่อยู่สองสามวัน

นอกจากนั้นฝีมือการทอยลูกเต๋าของนางยังค่อนข้างดี แต่มีน้อยคนนักที่รู้เรื่องนี้

ฉู่โม่หยวนพยักหน้าและสั่งให้คนบังคับรถม้าเปลี่ยนทิศทาง มุ่งหน้าเข้าไปทางประตูหลังของชามสมบัติ

ทันทีที่ลงจากรถม้า หลินเมิ่งหวันก็เห็นสตรีที่งดงามสดใสผู้หนึ่งตรงเข้ามาทำความเคารพพวกนาง

“คารวะจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย คารวะคุณหนูหลิน” น้ำเสียงของนางนุ่มนวลราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของบุปผา ทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนหวาน

หลินเมิ่งหวันประหลาดใจ “ชูยียี เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่”

สตรีที่อยู่ตรงหน้าสวมผ้าแพรต่วนที่เบาบางเรียบง่าย เส้นผมสีดำถูกมวยสูง นัยน์ตากลมรีสดใสแวววาว เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

สายลมยามค่ำพัดโชยมาจนชายกระโปรงของนางพลิ้วไหวเล็กน้อย ให้ความรู้สึกว่ามีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

ชูยียียิ้มและกล่าวว่า “เป็นความกรุณายิ่งนักที่คุณหนูหลี่และจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยมีเมตตา ยียีออกมาจากหอจุ้ยหงแล้ว ตอนนี้เป็นเถ้าแก่ของชามสมบัติเจ้าค่ะ”

หลินเมิ่งหวันมองฉู่โม่หยวนอย่างประหลาดใจ “พระองค์เป็นคนจัดการหรือเพคะ”

ฉู่โม่หยวนพยักหน้า “บ่อนพนันเหมาะสำหรับการเสาะหาข่าวมากกว่าหอจุ้ยหง นอกจากนี้ชูยียียังมีฝีมือและเข้าใจเรื่องการพนันทุกอย่าง การให้นางมาทำงานที่บ่อนพนันจึงเหมาะสมกว่าปล่อยให้อยู่ที่หอจุ้ยหง”

ยังมีเรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือ การปล่อยให้ชูยียีอยู่ที่หอนางโลมจะเป็นการสะดุดตามากเกินไป หลินเมิ่งหวันที่ไปติดต่อคบหากับนางบ่อยๆ ก็จะถูกวิพากษ์วิจารณ์ไปด้วย

แม้ว่าบ่อนพนันจะไม่ใช่สถานที่ที่ดีนัก แต่ฉู่โม่หยวนก็ได้ชำระล้างให้ชูยียีมาอยู่ในด้านที่สว่างแล้ว ต่อไปต่อให้หลินเมิ่งหวันมาพบเจอกับชูยียีเป็นการส่วนตัว ชื่อเสียงของนางก็จะไม่เสียหาย

ฉู่โม่หยวนยกมือขึ้นและดีดนิ้วจนเกิดเสียง จากนั้นผู้ชายในชุดทะมัดทะแมงกว่าสิบคนจึงก้าวเข้ามาและคำนับหลินเมิ่งหวันด้วยความเคารพ

“คารวะคุณหนูหลิน”