ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 125

ในเวลานี้ผู้คนในห้องต่างตกตะลึง รวมทั้งฉู่โม่หยวนด้วย ทั้งหมดล้วนมองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยสีหน้างุนงง

เกินอะไรขึ้น?

ทำไมแม้แต่หลินเมิ่งหวันก็ดูแปลกๆ ?

หลินเมิ่งหวันจับแขนของฉู่โม่หยวนอย่างนุ่มนวล มองไปที่ฉู่โม่หยวนอย่างเสน่หาและกล่าวว่า “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย แม้ว่าข้าจะชอบถ้วยชาใบนั้น นั่นก็เป็นเพียงสิ่งของ มันไม่สามารถเทียบกับท่านได้อย่างแน่นอน หากท่านรู้สึกว่าการขว้างปาสิ่งเหล่านี้แล้วสบายใจ ในห้องเก็บของของข้ายังมีอีกมาก และจะนำออกมาให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยได้ระบายอารมณ์! ”

ฉู่โม่หยวน: ......

แม้ว่าการกระทำเมื่อครู่ของหลินเมิ่งหวันจะดูเกินจริง แต่ฉู่โม่หยวนรู้สึกอย่างอธิบายไม่ถูก ดูเหมือนลมหายใจที่อัดแน่นอยู่ในอกของเขาจะผ่อนคลายลงมาก

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของฉู่โม่หยวนผ่อนคลายลง หลินเมิ่งหวันก็กล่าวในทันทีว่า “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย วันนี้ท่านพบเจอเรื่องที่ไม่สบายใจหรือไม่? คิดมากเกินไปจะทำลายม้าม ท่านกดเก็บสิ่งต่างๆ ไว้ในใจ ไม่ดีต่อร่างกายจริงๆ หากท่านไม่ถือสาก็สามารถพูดคุยกับข้าได้ แม้ว่าข้าจะช่วยอะไรท่านไม่ได้ แต่ก็สามารถรับฟังท่านได้”

“ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่เปิดเผยความลับของท่านอย่างแน่นอน”

หลินเมิ่งหวันยิ้ม กะพริบตาอย่างซุกซน และเกือบจะดีกันกับฉู่โม่หยวนแล้ว

“ข้า......” ฉู่โม่หยวนมองดูหลินเมิ่งหวันที่อ่อนโยนที่ตรงหน้า และหัวใจเต้นแรง

มีแวบหนึ่งที่ฉู่โม่หยวนอยากจะถามว่าจริงๆ แล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างนางกับเจียงหลีอวิ๋น

แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงขอบปาก ฉู่โม่หยวนก็กลืนมันกลับลงไปอย่างแรงอีกครั้ง

เขาจะถามอย่างไร?

วันนี้เขาได้ยินว่าหลินเมิ่งหวันไปที่จวนฉิน หลังจากนั้นไปที่หอเมี่ยวอิง และในที่สุดก็ไปที่รับหมอยาหนานไห่ที่ชามสมบัติ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดแปลกๆ จึงสืบดูอย่างละเอียด

ผลคือฉู่โม่หยวนโกรธมาก

หลินเมิ่งหวันไปที่หอเมี่ยวอิง ไม่ใช่เพื่อฟังเพลง และไม่ได้ไปพบฉินอี้เสียน แต่ไปพบเจียงหลีอวิ๋น!

เจียงหลีอวิ๋นผู้นี้หน้าตามีเสน่ห์ ไม่ด้อยไปกว่าผู้หญิง เขาพักอยู่ที่หอเมี่ยวอิงมาโดยตลอด และหลินเมิ่งหวันมักจะไปพบเขา

สถานการณ์เช่นนี้ ไม่ใช่ “การฝังหญิงงามไว้ในห้อง” ของหลินเมิ่งหวันหรือ!

อีกอย่างเจียงหลีอวิ๋นผู้นี้ ดูเหมือนร่างกายจะถูกพิษร้ายแรง วันนี้หลินเมิ่งหวันพากู่เยว่หานไปพบเขา ก็เพื่อไปถอนพิษให้เจียงหลีอวิ๋น

ส่วนการไปรับหมอยาหนานไห่ ก็เพื่อเจียงหลีอวิ๋นเช่นกัน!

ก่อนหน้านี้ฉู่โม่หยวนรู้เพียงว่าหลินเมิ่งหวันชอบหลี่จิ่นซูมาก และไม่ง่ายที่เรื่องนี้จะได้รับการแก้ไข แต่เจียงหลีอวิ๋นก็โผล่ขึ้นมาอีกคน

ฉู่โม่หยวนโกรธมาก จึงปฏิบัติต่อหลินเมิ่งหวันด้วยท่าทีแปลกๆ

เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลินเมิ่งหวันและเจียงหลีอวิ๋น แต่ตอนนี้หลินเมิ่งหวันถามเขาแล้ว และคำถามนี้ก็ทำให้เขาพูดไม่ออก

หากเขาถามแล้ว หลินเมิ่งหวันจะไม่คิดว่าตนเองส่งคนไปจับตาดูนางหรือ?

อีกอย่าง หรือว่าเขาจะบอกหลินเมิ่งหวันว่าเขาหึงหวงหรือ?

ไม่ได้ พูดไม่ได้

แม้ว่าจะไม่ถามหลินเมิ่งหวัน เขาก็สืบเรื่องนี้มาอย่างชัดเจน

ฉู่โม่หยวนกำหมัดและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เสวียนยี เอาของมา”

“ขอรับ”

เสวียนยีตอบรับ และวางกล่องในมือลงบนโต๊ะ เป็นเพราะท่าทางของหลินเมิ่งหวันเมื่อครู่ สีหน้าของเสวียนยีจึงผ่อนคลายลงอย่างมาก

“นี่ให้ข้าหรือ?” หลินเมิ่งหวันประหลาดใจมาก นางสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ในมือขิงเสวียนยีตั้งนานแล้ว

ฉู่โม่หยวนพยักหน้า “เปิดดูสิ”

หลินเมิ่งหวันพยักหน้าด้วยรอยยิ้มในทันที “ขอบพระทัยจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยเพคะ”

แต่เมื่อเห็นของที่อยู่ในกล่อง หลินเมิ่งหวันก็ตกตะลึง

หมอยาหนานไห่อยู่ที่จวนฉิน หลินเมิ่งหวันจะไปที่นั่น หรือว่าจะเป็นเพราะเจียงหลีอวิ๋นอีกแล้ว?

ฉู่โม่หยวนเพิ่งจะระงับความหึงหวง และเริ่มเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เขาพลั้งปากพูดออกมา “ไม่ให้ไป! ”

เพียงแต่คำพูดนี้ของเขาช้าเกินไป

หลังจากที่หลินเมิ่งหวันบอกว่าจะไปที่จวนฉิน นางก็เดินออกไปจากสวนแสงอรุณในทันที ตรงไปที่คอกม้า และไม่ได้ยินที่ฉู่โม่หยวนพูดเลย

ฉู่โม่หยวนมองไปที่แผ่นหลังของหลินเมิ่งหวันด้วยสีหน้าหม่นหมองจนเกือบจะหลั่งน้ำตา และตามหลินเมิ่งหวันไปในทันที

ไม่นานก็พบหลินเมิ่งหวันที่ด้านนอกคอกม้า

เขาแฉลบตัวไปข้างหน้าและคว้าข้อมือของหลินเมิ่งหวัน

หลินเมิ่งหวันตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ข้างๆ คือฉู่โม่หยวน นางถอนหายใจยาว แต่ก็ยิ่งแปลกใจมากขึ้น

“จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ทำไมท่าน......อู้......”

ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม ฉู่โม่หยวนก็กอดหลินเมิ่งหวันไว้ในอ้อมแน่น และก้มลงจูบนาง

หลินเมิ่งหวันตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก นางรู้เพียงว่าฉู่โม่หยวนเหมือนสิงโตขี้โมโห ความรู้สึกถูกกดขี่อย่างรุนแรงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ทำให้นางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

“ห้ามมองชายอื่นอีก” เสียงแหบแห้งดังเข้ามาในหูของหลินเมิ่งหวัน ฉู่โม่หยวนก้มลงหลินเมิ่งหวันที่แก้มแดงก่ำอยู่ในอ้อมแขนของตนเอง นัยน์ตาสีดำขลับเผยให้เห็นความปรารถนาอันแรงกล้า

หลินเมิ่งหวันเป็นของเขา และต้องเป็นของเขาเท่านั้น!

“คิกๆ ...... ”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังเข้ามาอยู่ในหูของหลินเมิ่งหวัน ทั้งสองหัวใจบีบแน่นและหันไปมอง

พบว่าภายใต้ความมืดมิด มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นบนกำแพงของคอกม้า!