ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 126

ฉู่โม่หยวนปกป้องหลินเมิ่งหวันไว้ข้างหลังอย่างระมัดระวัง เสวียนยีที่ติดตามฉู่โม่หยวนมาก่อนหน้านี้รีบไปที่กำแพงในทันที และพยายามจับคนผู้นั้นไว้

แต่แทนที่คนผู้นั้นจะหลบหลีก กลับกระโดดลงมาตรงหน้าฉู่โม่หยวนและหลินเมิ่งหวัน

“ท่านอาจารย์?! ทำไมท่านถึงมาอยู่มาที่นี่?” หลินเมิ่งหวันมองกู่เยว่หานที่อยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ เมื่อครู่คนที่หัวเราะอยู่บนกำแพงคือเขา

กู่เยว่หานกะพริบตาอย่างมีเลศนัยให้หลินเมิ่งหวัน “อาจารย์อยากชวนเจ้าไปดื่มเหล้า แต่ไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญได้เห็นการแสดงดีๆ ”

ใบหน้าของหลินเมิ่งหวันแดงก่ำในทันที และอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองฉู่โม่หยวน

ทั้งหมดเป็นเพราะเขา! เห็นได้ชัดว่าพวกเขายังไม่ได้แต่งงานกัน ฉู่โม่หยวนก็......

เพียงแต่เมื่อมองไปที่ฉู่โม่หยวน ในเวลานี้หลินเมิ่งหวันก็นึกบางอย่างขึ้นได้

นางกล่าวในทันทีว่า “ท่านอาจารย์ ท่านช่วยตรวจชีพจรให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยได้หรือไม่?”

ฉู่โม่หยวนตกตะลึงเล็กน้อย กู่เยว่หานก็ประหลาดใจเช่นกัน จึงเหลือบมองฉู่โม่หยวนอย่างละเอียด

ภายใต้แสงจันทร์ ฉู่โม่หยวนยืนตระหง่าน ทรงพลัง แม้ว่าสีหน้าของฉู่โม่หยวนจะไม่เป็นธรรมชาติ แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูไม่เหมือนคนป่วย

“พ่อหนุ่ม เจ้าไม่สบายที่ใดหรือ?”

ฉู่โม่หยวนไม่ชอบกู่เยว่หาน เพราะเขารู้ว่าวันนี้กู่เยว่หานตามหลินเมิ่งหวันไปพบเจียงหลีอวิ๋นด้วยกัน และตกลงว่าจะรักษาโรคให้เจียงหลีอวิ๋น

ดังนั้นในสายตาของฉู่โม่หยวน กู่เยว่หานกับเจียงหลีอวิ๋นจึงเป็นพวกเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม กู่เยว่หานเป็นอาจารย์ของหลินเมิ่งหวัน ฉู่โม่หยวนยังต้องให้เกียรติกู่เยว่หาน

“ร่างกายของข้าไม่ค่อยสบาย” ในขณะพูด ฉู่โม่หยวนก็ก้มลงไปมองหลินเมิ่งหวัน ไม่รู้ทำไมจู่ๆ หลินเมิ่งหวันถึงพูดออกมาเช่นนั้น

หรือว่าหลินเมิ่งหวันคิดว่าเขาป่วย?

หลินเมิ่งหวันยิ้มและกล่าวว่า “เป็นความผิดของข้าที่เมื่อครู่ไม่ได้พูดให้ชัดเจน จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ท่านอาจารย์ของข้าเป็นหมอเทวดาอันดับหนึ่งในใต้หล้า ไม่ง่ายเลยที่จะได้พบเขา ในตอนนี้อาจารย์มาที่นี่พอดี แน่นอนว่าต้องให้ท่านอาจารย์ช่วยตรวจชีพจรให้ท่าน แม้ว่าชีพจรจะปกติก็ยอดเยี่ยม”

“ท่านอาจารย์ เราไปที่ห้องโถงด้านหน้ากันเถอะ”

พูดจบ หลินเมิ่งหวันก็คว้าแขนของฉู่โม่หยวน และเดินไปที่ห้องโถงด้านหน้า

ฉู่โม่หยวนสับสนและมองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยความสงสัย

แม้ว่าฉู่โม่หยวนจะรู้สึกว่าตนเองไม่จำเป็นต้องให้กู่เยว่หานตรวจชีพจร ขอเพียงหลินเมิ่งหวันไม่ไปหาเจียงหลีอวิ๋น ฉู่โม่หยวนก็ยินดีให้ร่วมมือ

กู่เยว่หานมองอย่างขบขัน เดินไปข้างหน้าทั้งสองคน และกะพริบตาด้วยความสนใจ

แม้ว่าเขาจะเห็นว่าหลินเมิ่งหวันโตแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นหลินเมิ่งหวันในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน

หรือว่าการตกหลุมรักจะทำให้นิสัยของหลินเมิ่งหวันเปลี่ยนไป?

เขาเดินตามหลินเมิ่งหวันและฉู่โม่หยวนไปที่ห้องโถงด้านหน้าอย่างไม่เร่งรีบ และยังคงบรรยายการตรวจชีพจรให้ฉู่โม่หยวน

ห้องโถงด้านหน้าสว่างไสว หลินเมิ่งหวันยืนอยู่ข้างฉู่โม่หยวน และมองไปที่กู่เยว่หานอย่างไม่กะพริบตา ในที่สุดก็เห็นกู่เยว่หานเอามือออก

“แม่หนู เจ้าคิดว่าเขาผิดปกติที่ใด” กู่เยว่หานเงยหน้าขึ้นไปมองหลินเมิ่งหวัน

หลินเมิ่งหวันระงับความไม่สบายใจ “ข้าแค่อยากให้ท่านอาจารย์ช่วยให้ชีพจรของเขาเป็นปกติ จิตใจสงบเล็กน้อย”

ในความเป็นจริงคือหลินเมิ่งหวันรู้สึกไม่สบายใจเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในชาติที่แล้ว

ในชาติที่แล้ว ฉู่โม่หยวนถูกพิษร้ายแรง และทุกข์ทรมานมาก แม้ว่าในชาติที่แล้ว หลินเมิ่งหวันจะไม่ชอบฉู่โม่หยวนอย่างมาก แต่นางก็ตกใจกับการที่พิษของฉู่โม่หยวนกำเริบ

กู่เยว่หานไม่ได้หยอกล้อนางอีก ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “บำรุงรักษาก็ดี บำรุงรักษาในตอนนี้ เมื่อถึงงานแต่งงานของเจ้า ร่างกายของเขาจะได้ไม่เป็นปัญหา เจ้าได้หมึกไม้ม่วงนั่นมาในเวลาที่เหมาะสม และรักษาร่างกายของเขาได้อย่างตรงจุด”

เมื่อฉู่โม่หยวนได้ยินหมึกไม้ม่วง ในใจของเขาก็มีทิฐิ และความหึงหวงที่ถูกระงับไว้เมื่อครู่ก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

แต่หลินเมิ่งหวันรู้สึกประหลาดใจในทันที

ตอนนี้ร่างกายของฉู่โม่หยวนก็ต้องการหมึกไม้ม่วงหรือ?

โชคดีที่เมื่อคืนตนเองคิดว่าถึงแม้ฉู่โม่หยวนจะไม่ถูกพิษ แต่ได้รับหมึกไม้ม่วงมาก็เป็นการเตรียมพร้อม ไม่คิดเลยว่านางจะสามารถช่วยฉู่โม่หยวนและเจียงหลีอวิ๋นได้ทั้งสองคนในคราวเดียว!

หลินเมิ่งหวันดีใจเป็นอย่างยิ่ง และหารือเรื่องใบสั่งยากับกู่เยว่หานในทันที

เมื่อฉู่โม่หยวนเห็นท่าทางที่กระตือรือร้นของหลินเมิ่งหวัน ความหึงหวงในใจก็หายไปอย่างอธิบายไม่ถูก

แม้กระทั่งความรู้สึกในใจที่อธิบายไม่ได้ เช่นนั้นหลินเมิ่งหวันต้องการหมึกไม้ม่วง เดิมทีก็เพื่อเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ใบสั่งยาสำหรับการบำรุงรักษาก็ถูกสั่งแล้ว เมื่อเห็นว่าใกล้จะค่ำแล้ว เจินจูกับเฝ่ยชุ่ยก็สั่งให้ห้องครัวนำอาหารไปที่ห้องรับประทานอาหาร

เดิมทีหลินซ่างซูยังคงจัดการงานราชการอยู่ที่หยาเหมิน แต่หลินเป้ยเหยาเกิดเรื่องขึ้นเช่นนั้น หลินซ่างซูก็โกรธและไม่สบายใจ หลายวันที่ผ่านมาต้องระแวดระวังอยู่ตลอด กลัวว่าไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยจะพาลโกรธตนเอง ดังนั้นจึงขยันในหน้าที่การงานมากขึ้น

เขาได้ข่าวว่าฉู่โม่หยวนไปที่จวนหลินและจะอยู่ทานอาหาร หลินซ่างซูขวัญหนีดีฝ่อ พิจารณาครั้งแล้วครั้งเล่า และรีบกลับมาในทันที

ไม่ว่าฉู่โม่หยวนจะมาที่นี่เพราะเหตุใด เขาต้องทำให้ฉู่โม่หยวนรู้ว่าความผิดของหลินเป้ยเหยา ไม่เกี่ยวข้องกับเขาและทุกคนในตระกูลหลิน

อีกอย่างหลินซ่างซูไม่ได้โง่ เขารู้ว่าไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยต้องยอมที่จะระงับเรื่องนี้ เพราะเห็นแก่หน้าของฉู่โม่หยวน

และหน้าของฉู่โม่หยวน ล้วนเป็นหลินเมิ่งหวันที่หามาให้!