ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 127

ในห้องรับประทานอาหารสว่างไสว บนโต๊ะกว้างเต็มไปด้วยอาหารเลิศรส และกู่เยว่หานกำลังกินอย่างเพลิดเพลิน

หลินเมิ่งหวันนั่งระหว่างกู่เยว่หานกับฉู่โม่หยวน และตักอาหารให้กู่เยว่หานอยู่ไม่ขาด ทั้งสองกินไปพลางคุยไปพลาง กู่เยว่หานหยอกล้อหลินเมิ่งหวันเป็นครั้งคราว บรรยากาศทั้งกลมกลืนและอบอุ่น

ฉู่โม่หยวนมองไปที่ดวงตายิ้มแย้มของหลินเมิ่งหวัน และรู้สึกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับหลินซ่างซูแล้ว กู่เยว่หานเป็นเหมือนพ่อแท้ๆ ของหลินเมิ่งหวันอย่างอธิบายไม่ถูก

ในขณะที่คิดเช่นนี้ เสียงที่ดูเคารพก็เข้ามาในหูของหลายคน

“ข้าน้อยคารวะจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย”

บรรยากาศที่อบอุ่นในห้องรับประทานอาหารค่อนข้างนิ่งสงบ หลายคนเงยหน้าขึ้น และเห็นหลินซ่างซูในชุดขุนนางกำลังคารวะฉู่โม่หยวน

ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยล้าอย่างไม่สามารถปกปิดได้ ในมือถือถุงกระดาษ กลิ่นหอมหวานฟุ้งกระจาย

ฉู่โม่หยวนพยักหน้าและให้หลินซ่างซูลุกขึ้น เขากล่าวขอบคุณ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่คิดเลยว่าจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยจะทรงเสด็จมาเยี่ยมเยียน ข้าน้อยต้อนรับได้ไม่ดีจริงๆ”

“เมิ่งหวัน วันนี้ระหว่างทางที่พ่อหลับจวน พ่อเห็นว่าร้านผลไม้ตากแห้งจินเอ้อร์ มีเกาลัดคั่วน้ำตาลที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ พ่อจำได้ว่าเจ้าชอบกิน จึงซื้อเมาให้เจ้าห่อหนึ่ง เจ้ารีบชิมสิ พ่อเอาไว้ในอ้อมแขนตลอด ตอนนี้ยังอุ่นๆ อยู่เลย”

หลินซ่างซูถือถุงกระดาษด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และมอบให้หลินเมิ่งหวันด้วยตนเอง ในใจรู้สึกกังวลเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเรื่องที่หลินฮูหยินใหญ่ถูกวางยาพิษ ความสัมพันธ์ของหลินซ่างซูกับหลินเมิ่งหวัน จึงลดลงจนถึงจุดเยือกแข็ง และไม่ได้พูดคุยกันมาหลายวันแล้ว

เพียงแต่หลินซ่างซูนึกถึงวันนั้นที่ตนเองตำหนิหลินเมิ่งหวันต่อหน้าฉู่โม่หยวน หรือแม้แต่ลงมือกับหลินเมิ่งหวันต่อหน้าฉู่โม่หยวน เขารู้สึกเสียใจภายหลัง

หลินเป้ยเหยาทำเรื่องที่ไร้ศีลธรรมเช่นนั้น ทั้งหมดขึ้นอยู่กับการรับมือของหลินเมิ่งหวัน จึงจะปกป้องคนทั้งตระกูลหลินได้ ในตอนนี้หลินซ่างซูไม่อยากกดขี่ในฐานะพ่ออีก เขาเพียงต้องการให้ฉู่โม่หยวนรู้ว่าเขารักและทะนุถนอมหลินเมิ่งหวัน เป็นพ่อที่มีเมตตากับหลินเมิ่งหวัน

หลินเมิ่งหวันเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินซ่างซูอย่างจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม แต่เมื่อเห็นสายตาที่ประหม่าของเขา ในใจก็เยือกเย็น

หลินซ่างซูจำผิดแล้ว คนที่ชอบกินเกาลัดคั่วน้ำตาลไม่ใช่นาง แต่เป็นหลินเป้ยเหยา

“ขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ” หลินเมิ่งหวันไม่ได้ขัดคอ นางรับถุงเกาลัดคั่วน้ำตาลแล้วเทใส่จาน

ถึงอย่างไรหลินซ่างซูก็เป็นพ่อแท้ๆ ของนาง การทำให้หลินซ่างซูอับอายต่อหน้าฉู่โม่หยวนนั้น ไม่เป็นผลดีสำหรับหลินเมิ่งหวันเช่นกัน ดังนั้นหลินเมิ่งหวันไม่ต้องการให้มีปัญหาใหม่แทรกเข้ามา

หลินซ่างซูถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันที แต่กู่เยว่หานขว้างตะเกียบด้วยความไม่พอใจ

เขามองไปที่หลินซ่างซูและถามว่า “มีพ่อที่ทำเช่นท่านด้วยหรือ? เมิ่งหวันแพ้เกาลัด หากกินเข้าไป นางจะเป็นผื่นแดง ท่านไม่รู้หรือ?”

หลินซ่างซูตกตะลึง และมองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยความประหลาดใจ “เมิ่งหวัน เป็นเรื่องจริงหรือ?”

หลินเมิ่งหวันแอบถอนหายใจและยังคงยิ้ม “ท่านพ่อมุ่งมั่นอยู่กับงานราชการ เป็นเรื่องปกติที่จะจำเรื่องเหล่านี้ไม่ได้ อันที่จริงเกาลัดของร้านผลไม้ตากแห้งจินเอ้อร์ก็ไม่เลวเลย ในเมื่อท่านพ่อซื้อมาแล้ว ทุกคนก็ลองชิมดูสิ”

นางทำให้ลงเอยด้วยดี หยิบเกาลัดคั่วน้ำตาล และมองไปที่ฉู่โม่หยวนด้วยรอยยิ้ม “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ข้าจะปอกเปลือกให้ท่านชิม”

ทันทีที่คำพูดจบลง ฉู่โม่หยวนก็จับมือเล็กๆ ของหลินเมิ่งหวัน

หลินเมิ่งหวันเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ และฉู่โม่หยวนก็หยิบเกาลัดจากในมือของหลินเมิ่งหวัน

นิ้วหัวแม่มือบีบเกาลัดเม็ดนั้นจนเปลือกเปิดออก และสีหน้าท่าทางเยือกเย็น ทำให้ผู้คนสั่นเทา

ในชั่วพริบตาเดียว นัยน์ตาอันล้ำลึกของฉู่โม่หยวนถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็ง