ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 129

เมื่อเห็นฉากนี้ หลินเมิ่งหวันก็ระเบิดความโกรธ

เกลียดฉู่โม่หยวน!

ในชาติที่แล้วเขารักตนเองอย่างลึกซึ้ง หรือว่าทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก? ! แล้วตอนนี้ถึงได้โอบกอดหญิงอื่นได้อย่างไร!

ดวงตาของหลินเมิ่งหวันแดงก่ำด้วยความโกรธ อยากด่าอย่างสาดเสียเทเสีย แต่เมื่อได้ยินเสียง “ฟึ้บ” ธนูอันเยือกเย็นก็พุ่งมากลางอากาศ พุ่งตรงไปที่ฉู่โม่หยวนและผู้หญิงคนนั้น!

“ระวัง!” หลินเมิ่งหวันอุทานและเบิกตากว้างในทันที

เข้าเป้า เป็นผ้าม่านโปร่งบางที่คุ้นตา และกลิ่นคุ้นเคยที่ติดจมูกของหลินเมิ่งหวัน

เมื่อได้ยินเสียง เฝ่ยชุ่ยก็เปิดม่านเตียงและก้าวไปข้างหน้าในทันที “คุณหนู ท่านฝันร้ายหรือเจ้าคะ?”

หลินเมิ่งหวันหันไปมองเฝ่ยชุ่ย หน้าอกยังคงสั่นอย่างรุนแรง

อย่างไรก็ตาม สติของนางก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น

“ข้าไม่เป็นไร รินน้ำให้ข้าหน่อย” หลินเมิ่งหวันลุกขึ้นและรู้สึกเหนื่อยล้า

เฝ่ยชุ่ยรินน้ำมาให้หนึ่งแก้วในทันที เมื่อน้ำอุ่นหนึ่งแก้วลงไปในท้อง อารมณ์ของหลินเมิ่งหวันก็สงบลงมาก

หลินเมิ่งหวันมองไปที่แสงแดดจ้านอกหน้าต่างและถามว่า “ยามไหนแล้ว”

“ยามเฉินแล้วเจ้าค่ะ บ่าวส่งคนไปที่จวนฉินตั้งแต่เช้า ไปเชิญคุณชายทั้งหลายให้เข้ามาพักที่จวนชั่วคราว คาดว่าอีกไม่นานคุณชายทั้งหลายก็คงจะมาถึงแล้ว คุณหนู คุณหนูอยากจะตื่นมาทานข้าวตอนนี้เลยหรือไม่เจ้าคะ”?

เฝ่ยชุ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม โดยคิดว่าทุกคนเป็นห่วงเรื่องของหลินเมิ่งหวัน และใส่ใจมากที่สุดมาแต่ไหนแต่ไหล วันนี้หลินเมิ่งหวันตื่นสาย หากนางไม่รีบลุกขึ้นไปแต่งตัว เกรงว่าอีกเดี๋ยวคนของจวนฉินก็คงจะมาถึงแล้ว

“ช่วยไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบน้ำก่อน” เมื่อครู่หลินเมิ่งหวันตกใจจนเหงื่อท่วม ตอนนี้นางรู้สึกเหนียวตัวและไม่สบาย

เฝ่ยชุ่ยตอบรับ และคอยปรนนิบัติให้หลินเมิ่งหวันลุกขึ้น

หลินเมิ่งหวันเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ นางก็ได้ยินเจินจูบอกว่าคนจวนฉินมาแล้ว และเฝ่ยชุ่ยก็กำลังเตรียมที่พักให้พวกเขา

หลินเมิ่งหวันรีบสั่งให้ฉินเซียงและเจินจูรีบช่วยนางแต่งตัว และวิ่งไปที่หอเซียนหยุนโดยไม่สนใจแม้แต่จะทานอาหารเช้า

ทันทีที่เข้าไปในลาน หลินเมิ่งหวันก็เห็นบุรุษรูปงามหลายคนนั่งอยู่รอบโต๊ะหินใต้ซุ้มเถาองุ่นในลาน

ดวงตะวันสาดแสง ส่องผ่านช่องว่างของซุ้มเถาองุ่น แสงลายพร้อยตกลงบนร่างคนหลายคน พวกเขากำลังดื่มชาและพูดคุยกัน สีหน้าท่าทางสบายใจ ช่างเป็นภาพที่สวยงามจริงๆ

“น้องเมิ่งหวันมาแล้ว!” ฉินจิ้งเจาเป็นคนแรกที่เห็นว่าหลินเมิ่งหวันมาถึงแล้ว เขาเอ่ยปากด้วยความดีใจ และรีบวิ่งไปข้างๆ หลินเมิ่งหวันในทันที

วันนี้หลินเมิ่งหวันสวมชุดสีชมพู นางสวยและน่ารัก ฉินจิ้งเจายิ้มตาหยี และยกนิ้วให้หลินเมิ่งหวัน “น้องเมิ่งหวันงดงามที่สุดจริงๆ”

เมื่อทุกคนได้ยินก็หันไปมอง และเห็นหลินเมิ่งหวัน ทั้งหมดต่างลุกขึ้นและยิ้มทักทายหลินเมิ่งหวัน

เมื่อเห็นคนหลายคนที่อยู่ตรงหน้าตนเอง หลินเมิ่งหวันก็เม้มปากแล้วยิ้ม และคำนับอย่างน่าเอ็นดู “สวัสดีพี่ใหญ่ สวัสดีพี่สี่ สวัสดีพี่ห้า สวัสดีพี่หก สวัสดีพี่เจ็ด แล้วก็สวัสดีพี่แปด”

“เห็นพวกท่านหลายคนมา ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนถูกรายล้อมด้วยชายหนุ่มรูปงาม” นางขยิบตาให้ชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ตรงหน้านางอย่างซุกซน

พี่ใหญ่ฉินฉางซูตกตะลึงเล็กน้อย มองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างช่วยไม่ได้และตามใจ “พูดจาไร้สาระ”

หลินเมิ่งหวันยิ้มและกล่าวว่า “ไม่ได้พูดไร้สาระเสียหน่อย พี่ๆ ต่างหน้าตางดงาม ผู้หญิงธรรมดาล้วนเทียบพวกท่านไม่ได้”

“จุ๊ๆ เวลาที่มีเรื่องจะขอคำแนะนำจากผู้อื่นนั้น ช่างแตกต่างจริงๆ ปากเล็กๆ นี่ก็เหมือนกับทาน้ำผึ้ง” พี่ห้าฉินอี้เสียนมองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างขบขัน “โชคดีที่เจ้ายังจำได้ว่าต้องเข้าร่วมเทศกาลดอกไม้ ข้าคิดว่าเจ้ายอมแพ้ไปแล้วเสียอีก”

ช่วงเวลาทั้งเช้าบ่าย หลินเมิ่งหวันล้วนอยู่ที่หอเซียนหยุน และหารือวิธีการรับมือกับพี่ๆ ทั้งหลาย

ฉินจิ้งเจา ฉินลั่วเฟิง และฉินเส่าหมิง ไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนัก เดิมทีวันนี้ไม่จำเป็นต้องมา พวกเขาล้วนอยากมาดูหลินเมิ่งหวัน ดังนั้นจึง “หน้าหนา” ตามมาด้วย

ตอนนี้ทั้งสามคนกำลังฟังพวกเขาพูดคุยอยู่ด้านข้าง แล้วก็ต้องตกตะลึงกับความคิดของหลินเมิ่งหวัน

ฉินจิ้งเจาอุทาน “น้องเมิ่งหวัน เจ้าก็เจ้าเล่ห์เกินไป ถึงได้มีความคิดเช่นนี้! นี่ช่าง......”

ยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาก็รู้สึกว่าสายตาอันเฉียบคมพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างดุเดือด

ฉินจิ้งเจาเงียบในทันที เขารีบลุกขึ้น หยิบกาน้ำชา รินน้ำชาให้หลินเมิ่งหวันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และกล่าวเบาๆ ว่า “น้องเมิ่งหวันเฉลียวฉลาด หญิงสาวในเมืองหลวง......ไม่สิ หญิงสาวทั่วทั้งใต้หล้า ล้วนเทียบไม่ได้กับเจ้า”

ทุกคนยกริมฝีปากขึ้นอย่างพึงพอใจ หลินเมิ่งหวันยิ้มจิบน้ำชา และกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ย่อมเป็นเช่นนั้น”

ฉินจุนหรันยิ้มและกล่าวว่า “แม้ว่าจะระมัดระวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นไร ในช่วงหลายวันนี้ข้าจะสอนให้เจ้าวาดรูปดอกโบตั๋น”

หลินเมิ่งหวันรีบพยักหน้าและหันไปมองฉินอี้เสียน

ฉินอี้เสียนโบกพัดเบาๆ “ความคิดไม่เลวเลย แต่การจะฝึกเล่นดนตรีนั้นไม่ง่าย จะทำได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเอง”

“ทำได้ ต้องทำได้อย่างแน่นอน!” หลินเมิ่งหวันรับปาก และมองไปที่ฉินฉางซูอย่างคาดหวัง

แต่ฉินฉางซูยังไม่ทันเอ่ยปาก พ่อบ้านก็รีบเข้ามาด้วยสีหน้ากังวล

เขาไม่ได้สนใจที่จะคำนับและตะโกนว่า “คุณหนูเมิ่งหวัน เกิดเรื่องขึ้นแล้วขอรับ! ”