ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 129

เมื่อเห็นฉากนี้ หลินเมิ่งหวันก็ระเบิดความโกรธ

เกลียดฉู่โม่หยวน!

ในชาติที่แล้วเขารักตนเองอย่างลึกซึ้ง หรือว่าทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก? ! แล้วตอนนี้ถึงได้โอบกอดหญิงอื่นได้อย่างไร!

ดวงตาของหลินเมิ่งหวันแดงก่ำด้วยความโกรธ อยากด่าอย่างสาดเสียเทเสีย แต่เมื่อได้ยินเสียง “ฟึ้บ” ธนูอันเยือกเย็นก็พุ่งมากลางอากาศ พุ่งตรงไปที่ฉู่โม่หยวนและผู้หญิงคนนั้น!

“ระวัง!” หลินเมิ่งหวันอุทานและเบิกตากว้างในทันที

เข้าเป้า เป็นผ้าม่านโปร่งบางที่คุ้นตา และกลิ่นคุ้นเคยที่ติดจมูกของหลินเมิ่งหวัน

เมื่อได้ยินเสียง เฝ่ยชุ่ยก็เปิดม่านเตียงและก้าวไปข้างหน้าในทันที “คุณหนู ท่านฝันร้ายหรือเจ้าคะ?”

หลินเมิ่งหวันหันไปมองเฝ่ยชุ่ย หน้าอกยังคงสั่นอย่างรุนแรง

อย่างไรก็ตาม สติของนางก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น

“ข้าไม่เป็นไร รินน้ำให้ข้าหน่อย” หลินเมิ่งหวันลุกขึ้นและรู้สึกเหนื่อยล้า

เฝ่ยชุ่ยรินน้ำมาให้หนึ่งแก้วในทันที เมื่อน้ำอุ่นหนึ่งแก้วลงไปในท้อง อารมณ์ของหลินเมิ่งหวันก็สงบลงมาก

หลินเมิ่งหวันมองไปที่แสงแดดจ้านอกหน้าต่างและถามว่า “ยามไหนแล้ว”

“ยามเฉินแล้วเจ้าค่ะ บ่าวส่งคนไปที่จวนฉินตั้งแต่เช้า ไปเชิญคุณชายทั้งหลายให้เข้ามาพักที่จวนชั่วคราว คาดว่าอีกไม่นานคุณชายทั้งหลายก็คงจะมาถึงแล้ว คุณหนู คุณหนูอยากจะตื่นมาทานข้าวตอนนี้เลยหรือไม่เจ้าคะ”?

เฝ่ยชุ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม โดยคิดว่าทุกคนเป็นห่วงเรื่องของหลินเมิ่งหวัน และใส่ใจมากที่สุดมาแต่ไหนแต่ไหล วันนี้หลินเมิ่งหวันตื่นสาย หากนางไม่รีบลุกขึ้นไปแต่งตัว เกรงว่าอีกเดี๋ยวคนของจวนฉินก็คงจะมาถึงแล้ว

“ช่วยไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบน้ำก่อน” เมื่อครู่หลินเมิ่งหวันตกใจจนเหงื่อท่วม ตอนนี้นางรู้สึกเหนียวตัวและไม่สบาย

เฝ่ยชุ่ยตอบรับ และคอยปรนนิบัติให้หลินเมิ่งหวันลุกขึ้น

หลินเมิ่งหวันเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ นางก็ได้ยินเจินจูบอกว่าคนจวนฉินมาแล้ว และเฝ่ยชุ่ยก็กำลังเตรียมที่พักให้พวกเขา

หลินเมิ่งหวันรีบสั่งให้ฉินเซียงและเจินจูรีบช่วยนางแต่งตัว และวิ่งไปที่หอเซียนหยุนโดยไม่สนใจแม้แต่จะทานอาหารเช้า

ทันทีที่เข้าไปในลาน หลินเมิ่งหวันก็เห็นบุรุษรูปงามหลายคนนั่งอยู่รอบโต๊ะหินใต้ซุ้มเถาองุ่นในลาน

ดวงตะวันสาดแสง ส่องผ่านช่องว่างของซุ้มเถาองุ่น แสงลายพร้อยตกลงบนร่างคนหลายคน พวกเขากำลังดื่มชาและพูดคุยกัน สีหน้าท่าทางสบายใจ ช่างเป็นภาพที่สวยงามจริงๆ

“น้องเมิ่งหวันมาแล้ว!” ฉินจิ้งเจาเป็นคนแรกที่เห็นว่าหลินเมิ่งหวันมาถึงแล้ว เขาเอ่ยปากด้วยความดีใจ และรีบวิ่งไปข้างๆ หลินเมิ่งหวันในทันที

วันนี้หลินเมิ่งหวันสวมชุดสีชมพู นางสวยและน่ารัก ฉินจิ้งเจายิ้มตาหยี และยกนิ้วให้หลินเมิ่งหวัน “น้องเมิ่งหวันงดงามที่สุดจริงๆ”

เมื่อทุกคนได้ยินก็หันไปมอง และเห็นหลินเมิ่งหวัน ทั้งหมดต่างลุกขึ้นและยิ้มทักทายหลินเมิ่งหวัน

เมื่อเห็นคนหลายคนที่อยู่ตรงหน้าตนเอง หลินเมิ่งหวันก็เม้มปากแล้วยิ้ม และคำนับอย่างน่าเอ็นดู “สวัสดีพี่ใหญ่ สวัสดีพี่สี่ สวัสดีพี่ห้า สวัสดีพี่หก สวัสดีพี่เจ็ด แล้วก็สวัสดีพี่แปด”

“เห็นพวกท่านหลายคนมา ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนถูกรายล้อมด้วยชายหนุ่มรูปงาม” นางขยิบตาให้ชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ตรงหน้านางอย่างซุกซน

พี่ใหญ่ฉินฉางซูตกตะลึงเล็กน้อย มองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างช่วยไม่ได้และตามใจ “พูดจาไร้สาระ”

หลินเมิ่งหวันยิ้มและกล่าวว่า “ไม่ได้พูดไร้สาระเสียหน่อย พี่ๆ ต่างหน้าตางดงาม ผู้หญิงธรรมดาล้วนเทียบพวกท่านไม่ได้”

“จุ๊ๆ เวลาที่มีเรื่องจะขอคำแนะนำจากผู้อื่นนั้น ช่างแตกต่างจริงๆ ปากเล็กๆ นี่ก็เหมือนกับทาน้ำผึ้ง” พี่ห้าฉินอี้เสียนมองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างขบขัน “โชคดีที่เจ้ายังจำได้ว่าต้องเข้าร่วมเทศกาลดอกไม้ ข้าคิดว่าเจ้ายอมแพ้ไปแล้วเสียอีก”