ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 130

ทันทีที่หลินเมิ่งหวันเข้ามาในสวนดอกบัว นางก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากในห้อง

เนื่องจากก่อนหน้านี้หลินเมิ่งหวันได้เอาคนรับใช้ที่หยาบคายของสวนดอกบัวออกไป ตอนนี้ในลานที่เคยเต็มไปด้วยดอกไม้ จึงเต็มไปด้วยวัชพืช เห็นแล้วน่าหดหู่เป็นพิเศษ

นางเม้มริมฝีปากอย่างเย็นชา และเดินเข้าไปในห้องของหลินเป้ยเหยา

ทันทีที่เข้าไปในห้อง นางก็เห็นเก้าอี้ตัวหนึ่งคว่ำอยู่บนพื้น และข้างๆ เก้าอี้ก็มีผ้าแพรสีขาวเส้นหนึ่ง

มุมริมฝีปากของหลินเมิ่งหวันยกขึ้น อย่างจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

ฉากจัดเต็มขนาดนี้ เอาไว้ใครดูหรือ?

นางก้มลงไปหยิบผ้าแพรสีขาวขึ้นมา มองดูรอยฉีกด้านบนที่เรียบร้อย นัยน์ตาสีขาวดำมีการเยาะเย้ยอย่างเห็นได้ชัด

แค่มองแวบแรกก็รู้ว่าผ้าแพรสีขาวนี้ถูกตัดด้วยคมมีด หลินเป้ยเหยายังคงแสดงละครร้องไห้ ก่อเรื่อง และแขวนคอตัวเอง

หลินเมิ่งหวันโยนผ้าแพรสีขาวไปด้านข้างด้วยสีหน้ารังเกียจ และรีบเดินเข้าไปในห้องด้านใน

“เหยาเอ๋อร์ ทำไมเจ้าถึงได้โง่เขลาเช่นนี้ หากเจ้าเป็นอะไรไป แล้วจะให้แม่มีชีวิตอยู่ได้อย่างไร......เจ้าอยากได้ชีวิตของแม่......”

หลี่อี๋เหนียงจับมือของหลินเป้ยเหยาและสะอึกสะอื้น ในขณะที่หลินเป้ยเหยาที่อยู่บนเตียงสีหน้าซีดขาว กัดริมฝีปากแน่นอย่างไม่พูดไม่จา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเงียบสงัด

หลินเมิ่งหวันพิงขอบประตู “หลี่อี๋เหนียงร้องไห้เสียงดังเช่นนี้ทำไม? กลัวว่าข้าจะไม่ได้ยินหรือ? ”

หลี่อี๋เหนียงและหลินเป้ยเหยาหัวใจเต้นแรง นัยน์ตามีความเกลียดชังปรากฏขึ้นอย่างรุนแรง

แต่หลี่อี๋เหนียงระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจ ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาจากหางตา หันไปมองที่หลินเมิ่งหวันและพูดตะกุกตะกักว่า “คุณหนูรอง ท่านมาดูเป้ยเหยาหรือ?”

หลินเมิ่งหวันพยักหน้า “ใช่ ข้ามาดู พวกเจ้ามีอะไรจะแสดงก็แสดงมาเถอะ”

“เฝ่ยชุ่ย เอาจานขนมมาให้ข้า แล้วไปชงชามา อีกเดี๋ยวดูแล้วจะได้ไม่เบื่อ”

หลินเมิ่งหวันดึงชายกระโปรงของตนเองเบาๆ เดินไปที่โต๊ะและนั่งลง ราวกับว่ากำลังดูการแสดงที่ยอดเยี่ยม

“หลินเมิ่งหวัน ทำไมเจ้าถึงต้องซ้ำเติมเช่นนี้!” หลินเป้ยเหยาโกรธจนทนไม่ไหว นางลุกขึ้นยืนบนเตียงและตะโกนด้วยความโกรธ

“โย่~ คนที่เกือบจะแขวนคอตายเมื่อครู่ ในตอนนี้กลับพูดจาด้วยความโกรธเช่นนี้?” หลินเมิ่งหวันแสร้งทำเป็นพูดเกินจริง และมองไปที่หลินเป้ยเหยา นัยน์ตาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “หลินเป้ยเหยา ข้าไม่ได้ว่าเจ้า เจ้าทำการแสดงก็ต้องเต็มที่จริงๆ มิเช่นนั้นคนจะเชื่อได้อย่างไร?”

“เจ้า.....” นัยน์ตาของหลินเป้ยเหยาแดงก่ำ พยายามลงจากเตียง และพุ่งตรงไปที่หลินเมิ่งหวัน

“เป็นเพราะเจ้า นางหญิงชั่วเจ้าทำร้ายข้า! เป็นเจ้าที่คิดร้ายกับข้า! ข้าจะฆ่าเจ้า! ข้าจะฆ่าเจ้า......”

หากไม่ใช่เพราะหลินเมิ่งหวันเข้ามาแทรกแซง นางจะพลาดงานเลี้ยงชมบุปผาไปได้อย่างไร?

นางเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว ขอเพียงแค่มีคนเห็นฉากที่นางกับไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยอยู่ด้วยกัน นางจะต้องได้แต่งงานเข้าไปในจวนไท่จื่ออย่างแน่นอน!

แต่เป็นเพราะหลินเมิ่งหวัน ทุกอย่างถึงได้พังทลาย

ตอนนี้นางสูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว ยังจะมีอนาคตอะไรอีก? หลินเมิ่งหวันนางหญิงชั่วผู้นี้ ยังตามมาเยาะเย้ยนาง

นางไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ แต่แม้ว่านางจะต้องตาย นางก็ต้องลากหลินเมิ่งหวันไปตายด้วย!

หลี่อี๋เหนียงและป้านเซี่ยจับหลินเป้ยเหยาไว้แน่น เพื่อไม่ให้นางกระทำการหุนหันพลันแล่น

หลินเมิ่งหวันนั่งที่โต๊ะอย่างใจเย็น มองไปที่หลินเป้ยเหยาอย่างเย็นชา แต่มือทั้งสองกำหมัดแน่น

ในระดับนี้หลินเป้ยเหยาก็ทนไม่ได้แล้วหรือ?