ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 13

เมื่อสังเกตเห็นสายตาของเขา ผู้ดูร้านจึงหยิบกล่องผ้าไหมขึ้นมาในทันที และยื่นให้ฉู่โม่หยวน

“จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย นี่เป็นกำไลคู่หนึ่งที่ทำมาจากหยกชั้นดี นายท่านรองนำกลับมาจากทางตะวันตก ความบริสุทธิ์ดีเยี่ยมและล้ำค่าอย่างยิ่ง!”

กำไลข้อมือคู่นี้ท่านลุงรองของหลินเมิ่งหวัน ต้องการมอบให้กับหลินเมิ่งหวัน เพราะมันมีค่ามากพอ

แต่เมื่อพิจารณาแล้วว่าหลินเมิ่งหวันชอบรำดาบรำหอกมาแต่ไหนแต่ไร และไม่ชอบเครื่องประดับหยก ท่านลุงรองของหลินเมิ่งหวันจึงไม่ได้ส่งกำไลข้อมือไปที่จวนหลิน แต่ส่งมาที่หอเจินเป่า

แน่นอนว่าประโยคหลัง เถ้าแก่ไม่ได้พูดออกมา

เนื่องจากท่าทางของฉู่โม่หยวนในตอนนี้ เห็นชัดเจนว่าชอบกำไลข้อมือคู่นี้ เถ้าแก่จึงไม่ได้ขจัดความสนใจของฉู่โม่หยวน

“เป็นอย่างไร? ”

ฉู่โม่หยวนถามพร้อมกับมองไปที่หลินเมิ่งหวัน

หลินเมิ่งหวันยิ้มโดยไม่พูดอะไร แต่ยื่นมือออกไปให้ฉู่โม่หยวนโดยตรง

มุมริมฝีปากของฉู่โม่หยวนยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว มือข้างหนึ่งจับมือนุ่มๆ ที่ห้อยลงมาของหลินเมิ่งหวัน อีกมือหนึ่งหยิบกำไลข้อมือขึ้นมาและสวมไปที่ข้อมือของหลินเมิ่งหวัน

กำไลข้อมือมีแวววาวและเนื้อสัมผัสละมุม

ข้อมือของหลินเมิ่งหวันขาวผ่องและเรียวยาว เมื่อสวมกำไลข้อมือแล้วก็ดูดีขึ้นไปอีก

“ขอให้เป็นเช่นนี้ในทุกวัน”

หลินเมิ่งหวันเขย่ากำไลข้อมือและพึมพำเบาๆ

นางไม่ชอบใส่กำไลหยก แต่ไม่คิดว่าสายตาของฉู่โม่หยวนจะดีเช่นนี้

กำไลข้อมือนี้สวมแล้วสวยมาก และสวมได้พอดี

หลินเมิ่งหวันดีใจมาก แต่พบว่าฉู่โม่หยวนขมวดคิ้ว สีหน้าหม่นหมอง

หลินเมิ่งหวันตกตะลึง “เป็นอะไรไป? ”

ฉู่โม่หยวนยังไม่ทันได้ตอบ นางก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของหญิงสาวดังมาจากนอกห้องส่วนตัว

“เมื่อครู่หลี่จิ่นซูถูกคนลากออกจากจวนหลิน ต้องนัดพบกับหลินเมิ่งหวันมาอย่างแน่นอน”

“นัดพบ? พวกเขายังอยู่ในเมืองหลวงหรือไม่? ข้าได้ยินมาว่าเมื่อวานหลินเมิ่งหวันกับหลี่จิ่นซูหนีตามกันไป!”

นอกกำแพงห้องส่วนตัวเป็นชั้นวางสมบัติ

หญิงสาวสามคนยืนที่อยู่ข้างชั้นวาง มองดูสินค้าอย่างสบายใจ และพูดคุยกันอย่างไม่เกรงกลัว

เมื่อหญิงสาวในชุดสีฟ้าอ่อนได้ยินเช่นงนี้ นางก็ขมวดคิ้วและกล่าวเบาๆ “อย่าพูดจาเหลวไหล”

“คุณหนูหนาน เรื่องนี้ไม่ได้พูดเหลวไหล มีคนเห็นหลินเมิ่งหวันออกไปนอกเมืองจริงๆ”

“ใช่ๆๆ หลี่จิ่นซูก็ออกไปนอกเมืองด้วย แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลี่จิ่นซูดูเหมือนจะกลับมากลางทาง”

......

ฉู่โม่หยวนวรยุทธ์สูงส่งและความสามารถในการฟังที่ดีเยี่ยม

ทันทีที่หญิงสาวทั้งสามคนเอ่ยปากสนทนากันถึงหลินเมิ่งหวัน เขาก็สังเกตได้แล้ว

การสนทนาระหว่างทั้งสามคนชัดเจนขึ้น สีหน้าของเขาก็หม่นหมองมากขึ้นเรื่อยๆ

ชั้นวางของและห้องส่วนตัวถูกแยกจากกันด้วยกำแพง การสนทนาระหว่างทั้งสามก็ร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนนี้ไม่เพียงแต่ฉู่โม่หยวนเท่านั้นที่ได้ยิน หลินเมิ่งหวันและเถ้าแก่หอเจินเป่าก็ได้ยินเช่นกัน

เถ้าแก่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก “ข้าน้อยจะออกไปไล่คนออกไป”

“ช้าก่อน”

หลินเมิ่งหวันยกมือขึ้น เพื่อยับยั้งเถ้าแก่หอเจินเป่า

มุมปากของนางยิ้มเยาะ “ไม่ต้องออกไป ข้าอยากฟังว่าพวกนางยังจะพูดอะไรอีก”

การเกิดใหม่ในชาตินี้ ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่หลินเมิ่งหวันจำไม่ค่อยได้

หลินเมิ่งหวันรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงข้างนอก แต่ยากที่จะยืนยันตัวตนของคนเหล่านั้นผ่านเสียง

แต่หลินเมิ่งหวันจำได้อย่างชัดเจนว่า “คุณหนูหนาน” เป็นผู้ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง หนานมู่ชิงบุตรสาวภรรยาเอกของที่จวนหนานไท่ฟู่

อีกทั้งหนานมู่ชิงผู้นี้ยังหลงใหลฉู่โม่หยวนด้วย!

ชาติที่แล้วหลายครั้งในงานเลี้ยง หนานมู่ชิงมุ่งเป้าไปที่นาง เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจอย่างมากกับการแต่งงานของนางกับฉู่โม่หยวน