ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 17

หลินเมิ่งหวันยิ้มเยาะ มองไปที่หลี่อี๋เหนียงและกล่าวว่า “แสดงพอแล้วหรือไม่?”

ในความทรงจำของหลินเมิ่งหวัน ฉากเช่นนี้ปรากฏขึ้นหลายครั้งเกินไปแล้วจริงๆ

ชาติที่แล้วของหลินเมิ่งหวัน ไม่ค่อยลงรอยกับหลินซ่างซูและหลินฮูหยินใหญ่ เป็นเพราะนางถูกหลี่อี๋เหนียงให้ท้ายจนติดเป็นนิสัย ดังนั้นจึงกำเริบเสิบสานและเอาแต่ใจ

หลินซ่างซูและหลินฮูหยินใหญ่ต่างก็พยายามที่จะโน้มนำนาง และหวังว่านางจะเดินตามทางที่ถูกต้อง

แต่หลินเมิ่งหวันฟังคำสั่งสอนของหลินซ่างซูและหลินฮูหยินใหญ่ที่ไหนกัน?

ชาติที่แล้ว เมื่อเกิดความขัดแย้ง หลินเมิ่งหวันก็จะโต้เถียงอย่างร้อนใจ แม้กระทั่งสงครามเย็น ผลที่ตามมาก็คือแยกย้ายกันด้วยความรู้สึกไม่ดี

และในเวลานี้ หลี่อี๋เหนียงก็จะเป็นเหมือนวันนี้อย่างแน่นอน แสร้งทำเป็นคนดี เพื่อไกล่เกลี่ยสถานการณ์

แต่ความจริงแล้ว หลี่อี๋เหนียงเต็มไปด้วยเจตนาที่ไม่ดี

นางไกล่เกลี่ยสถานการณ์ เพียงเพื่อให้ได้ชื่อเสียงที่ดี หลังจากนั้นก็เติมเชื้อไฟ ทำให้ความเข้าใจผิดของหลินซ่างซูกับหลินฮูหยินใหญ่มากยิ่งขึ้น!

ด้วยเหตุนี้หลินเมิ่งหวันจึงได้รับความทุกข์ทรมานไม่น้อย และเป็นแพะรับบาปมากมาย

ในชาติที่แล้วหลินเมิ่งหวันโง่เกินไป และคิดว่าหลี่อี๋เหนียงดีกับนางจริงๆ

แต่หลินเมิ่งหวันในตอนนี้ จะไม่โง่ให้ผู้อื่นกดขี่อีกต่อไป!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่อี๋เหนียงก็รู้สึกหนาวในใจ สำหรับเรื่องของหลินเมิ่งหวัน ทำให้ร่างกายหยุดนิ่งในชั่วพริบตาเดียว

หลินซ่างซูหลุดพ้นจากผูกมัด และหลอดเลือดดำที่หน้าผากก็ปูดขึ้นมา

ก้าวไปข้างหน้า ยกมือขึ้นอย่างโหดร้าย และตบหน้าของหลินเมิ่งหวัน

“คุณหนู! ”

เฝ่ยชุ่ยและเจินจูร้องออกมาด้วยความตกใจ หลินเมิ่งหวันหน้าหัน และแก้มร้อนวูบด้วยความเจ็บปวด

มือของหลินซ่างซูแข็งทื่อ เมื่อเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของหลินเมิ่งหวัน เขาก็นึกเสียใจในทันที

หลินเมิ่งหวันเงยหน้าขึ้นมองหลินซ่างซู “ตบนี้ของท่านพ่อ เป็นสิ่งที่เมิ่งหวันสมควรได้รับ ถือเป็นการลงโทษที่เมื่อวานเมิ่งหวันไร้มารยาท”

“แต่ในตอนนี้ ถึงเวลาคิดแล้วว่าจะลงโทษหลี่อี๋เหนียงที่ขัดคำสั่งของท่านย่าอย่างไร!”

“เฝ่ยชุ่ย เจินจู พาตัวหลี่อี๋เหนียงไปที่สวนซ่งเฮ่อ!”

“เจ้าค่ะ! ”

เฝ่ยชุ่ยตอบรับในทันที และเรียกหญิงรับใช้หลายคนในลานบ้านให้มาจับตัวคน

หลี่อี๋เหนียงตกใจจนหน้าซีด และมองไปที่หลินซ่างซูอย่างร้อนใจ

แต่นางยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็ถูกหญิงรับใช้จับตัวไว้

“ท่านพ่อ พวกเราไปกันเถอะ......

หลินซ่างซูมองไปที่หลินเมิ่งหวันอย่างงุนงง รู้สึกว่าถูกนางควบคุมอย่างบอกไม่ถูก

คนที่อยู่ตรงหน้าสีหน้าท่าทางสงบนิ่ง แววตาลึกล้ำราวกับน้ำ ไม่เห็นความตื่นตระหนกในการโต้เถียงเหมือนแต่ก่อน และยังสงบนิ่งเหมือนภูเขาไท่ซานถล่มลงมา แต่ไม่สะทกสะท้าน

หน้าตาไม่เปลี่ยน น้ำเสียงไม่เปลี่ยน

แต่หลินซ่างซูรู้สึกว่าพลังงานรอบตัวหลินเมิ่งหวันแตกต่างออกไป

ทันทีที่กลับมาที่จวน เขาก็ได้ยินมาว่าหลินเมิ่งหวันนิสัยเปลี่ยนไป ไม่คิดเลยว่านางจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้

ค่ำคืนอันมืดมิด หลินเมิ่งหวันกลับมาจากสวนซ่งเฮ่อและไปที่เรือนของตนเอง

“เจินจู เตรียมสำรับอาหารเถอะ”

“เฝ่ยชุ่ย เจ้าไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบเถอะ”

หลินเมิ่งหวันพูดอย่างสงบ น้ำเสียงเหนื่อยล้าเล็กน้อย

เจินจูและเฝ่ยชุ่ยตอบรับและเดินออกไปในทันที

หลินเมิ่งหวันนั่งอยู่ที่โต๊ะ ยกมือขึ้นมานวดขมับของตนเอง นัยน์ตาสีดำขาวเปล่งประกายแปลกๆ

เดิมทีเป็นเพราะเรื่องเมื่อตอนกลางวัน หลินฮูหยินใหญ่จึงลงโทษกักบริเวณหลี่อี๋เหนียงเป็นเวลาหนึ่งเดือน ลงโทษหลินเป้ยเหยาให้อยู่ในอุโบสถ และให้นางคัดลอกตำราสอนหญิงหนึ่งร้อยจบ คัดลอกเสร็จแล้วถึงจะได้ออกมา

แต่หลังจากที่หลี่อี๋เหนียงทำเรื่องยุ่งยากเช่นนี้ หลินฮูหยินใหญ่ก็โกรธจัด

หลินฮูหยินใหญ่สั่งให้โบยหลี่อี๋เหนียงสามสิบไม้ จากนั้นก็คุมขังหลี่อี๋เหนียงให้อยู่ในอุโบสถ และให้นางคัดลอกกฎของตระกูลหนึ่งพันจบ มิเช่นนั้นจะไม่สามารถออกมาได้

หลินเมิ่งหวันยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย

หลังจากความโกลาหลดังกล่าว หลี่อี๋เหนียงกับหลินเป้ยเหยาจะไม่สามารถกระโดดโลดเต้นต่อหน้านางได้ในระยะเวลาสั้นๆ

นี่เป็นเพียงดอกเบี้ยเล็กน้อย ความชั่วที่พวกนางทำไว้ จะต้องได้รับการชำระอย่างแน่นอน!

“คุณหนู อาหารเย็นมาแล้วเจ้าค่ะ”

เจินจูเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม หลินเมิ่งหวันได้กลิ่นอาหาร และน้ำลายสอในทันที

นางต้องทานอาหารดีๆ อาจมีการแสดงดีๆ ให้ดูอีกในตอนกลางคืน!