ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 18

“อะไรนะ?! ”

ฉีซือเหมี่ยวตกใจ ฉีซือเสียนำเข็มเงินส่งไปข้างหน้าฉีซือเหมี่ยว

“เจ้าดูนี่”

“เข็มเงินไม่ได้เปลี่ยนเป็นสีดำ แต่เมื่อสัมผัสกับแสงเทียน จะเป็นสีฟ้าจางๆ ”

“นี่เป็นยาพิษชนิดพิเศษที่มาจากสำนักว่านตู่”

สีหน้าของฉีซือเหมี่ยวเปลี่ยนไปในทันที

สำนักว่านตู่เป็นกลุ่มที่ปรากฏตัวขึ้นในยุทธภพเมื่อสองปีก่อน ทำการขายยาพิษทุกชนิดและราคาสูง

แต่หลี่จิ่นซูเกี่ยวข้องกับคนของสำนักว่านตู่ได้อย่างไร?

ฉีซือเหมี่ยวมองไปที่คนรับใช้ทันทีและถามว่า “วันนี้คุณชายหลี่ไปไหนมา? มีอาการตั้งแต่เมื่อใด?”

“คุณชาย ไปที่จวนหลิน…...”

ค่ำคืนอันมืดมิด แสงเทียนอันอบอุ่นส่องผ่านหน้าต่าง

อากาศร้อนอบอ้าว เสื้อผ้าของ หลินเมิ่งหวันถอดเสื้อผ้าออก

เฝ่ยชุ่ยช่วยหลินเมิ่งหวันอาบน้ำอย่างนุ่มนวล เมื่อเห็นไฝสีแดงเล็กๆ ใต้สะบักซ้ายของนาง เฝ่ยชุ่ยก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นางคิดว่าคุณหนูของตนเองเปลี่ยนไปมากตั้งแต่กลับมาเมื่อคืน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเผชิญหน้าของหลินเมิ่งหวันและหลินซ่างซูเมื่อครู่ ทำให้เฝ่ยชุ่ยรู้สึกประหลาดใจ

แต่ตอนนี้เฝ่ยชุ่ยแน่ใจแล้วว่าคนที่อยู่ตรงหน้า คือหลินเมิ่งหวันจริงๆ

หลินเมิ่งหวันเห็นท่าทางของเฝ่ยชุ่ยจากการชำเลืองมองด้วยหางตา นางจึงเอามือวักน้ำขึ้นมาวิดใส่เฝ่ยชุ่ย

“อ๊า คุณหนู!”

เฝ่ยชุ่ยอุทานและมองหลินเมิ่งหวันด้วยความโกรธ

หลินเมิ่งหวันหัวเราะออกมา “การตอบสนองเร็วขึ้นแล้ว พรุ่งนี้เช้า ข้าจะทดสอบฝีมือของเจ้า”

“ได้สิเจ้าคะ บ่าวก็ฝึกมาสักพักแล้ว!”

เฝ่ยชุ่ยเป็นคนละเอียดรอบคอบ รับใช้นางมาตั้งแต่ยังเด็ก แน่นอนว่าต้องพบความผิดปกติของนาง

วันนี้หลินเมิ่งหวันตั้งใจให้เฝ่ยชุ่ยมาช่วยอาบน้ำนาง เพื่อขจัดความระแวดระวังของเฝ่ยชุ่ย

ในขณะที่ทั้งสองกำลังหยอกล้อกัน หลินเมิ่งหวันก็เช็ดตัวให้แห้งและเปลี่ยนเสื้อผ้า

ทันทีที่ออกมาจากอาบน้ำ ก็เห็นว่าเจินจูรีบร้อนเข้ามา

นางคำนับอย่างลุกลี้ลุกลน “คุณหนู คนของจวนเฉิงเซี่ยงมาเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่เชิญให้ท่านไปพบแขกที่ห้องโถงด้านหน้า”

ในที่สุดก็มา!

นัยน์ตาของหลินเมิ่งหวันเปล่งประกาย และไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย

นางให้ฝิ่งชุ่ยแต่งตัวให้นาง ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม หลังจากที่หลินฮูหยินใหญ่ส่งคนมาเร่งรัดสามรอบ นางก็พาเผิ่งชุ่ยและเจินไปที่ห้องโถงด้านหน้าของจวนหลินอย่างไม่เร่งรีบ

ในเวลานี้ บรรยากาศในห้องโถงด้านหน้าของจวนหลินดูตึงเครียดเล็กน้อย

แสงเทียนที่สั่นไหว ทำให้ห้องโถงด้านหน้าสว่างราวกับเป็นเวลากลางวัน แต่สีหน้าของหลายคนที่อยู่ในห้องโถงด้านหน้าดูเคร่งขรึม

หลินฮูหยินใหญ่และหลินซ่างซูนั่งอยู่บนที่นั่งด้านบน และด้านล่างของทั้งสองคนเป็นหญิงสาวสองคน

สองคนนั้น คนหนึ่งสวมชุดสีแดง รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ใบหน้างดงาม แต่หน้าตาดูโกรธเคืองและเย่อหยิ่ง

อีกคนสวมชุดสีขาว เย็นชาและหยิ่งยโส ราวกับดอกไม้บนที่ราบสูงที่ตัดขาดจากโลกภายนอก

หลินเมิ่งหวันรู้จักพวกนาง

หญิงสาวชุดแดงคือหลี่เล่อหย่า บุตรสาวภรรยาเอกของจวนเฉิงเซี่ยง และหญิงสาวชุดขาวเป็นเพื่อนสนิทของหลี่เล่อหย่า ฉีซือเหมี่ยวหลานสาวแท้ๆ ของหมอหลวงฉี

ชาติที่แล้ว หลินเมิ่งหวันพยายามอย่างมากที่จะเอาใจพวกนางทั้งสองคน

แต่ในเวลานี้ ทั้งสองคนมองมาที่นางด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หลินเมิ่งหวันก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แล้วคำนับ

“คารวะท่านย่า ท่านพ่อ”

“เป็นเพราะเมิ่งหวันกำลังอาบน้ำอยู่จึงมาช้า ท่านย่าและท่านพ่อได้โปรดให้อภัย”

ทันทีที่พูดจบ หลี่เล่อหย่าที่สวมชุดสีแดงก็ลุกขึ้น

“หลินเมิ่งหวัน เกรงว่าเจ้าจะกลัวความผิดถึงได้มาช้าเช่นนี้!”

หลินเมิ่งหวันยิ้มเล็กน้อย “หืม? ข้ากลัวความผิดอะไร?”