ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 20

เพียงแต่ภายใต้ความมืดมิดยามค่ำคืน ร่างสูงโปร่งเดินตรงมายังห้องโถงด้านหน้า เป็นจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ฉู่โม่หยวน!

ฉู่โม่หยวนเปลี่ยนเสื้อผ้า เสื้อผ้ากับเสื้อคลุมต่างก็เป็นสีดำขลับ แทบจะกลมกลืนไปกับกลางคืน

แต่ลายเมฆมงคลที่ปักด้วยด้ายสีทองบนเสื้อคลุมของเขา เพิ่มความสว่างและความสง่าผ่าเผยให้กับเขา

ผมสีดำยาวถูกมัดด้วยกวานรัดเกล้าสีทอง หน้าตางดงาม คิ้วลึกล้ำ

สีหน้าเย็นชา แต่ก็มั่งคั่ง

หลินเมิ่งหวันมองไปที่ฉู่โม่หยวนอย่าง หัวใจเต้นแรง

ชายผู้นี้ช่างหล่อเหลาจนทำให้คนไม่อาจละสายตา

มิน่าเล่าในเมืองหลวงถึงมีคำกล่าวที่ว่าเพียงได้พบจิ่งอ๋องสักคราก็คะนึงหาไปชั่วชีวิต

ชาติที่แล้วตนเองปฏิเสธฉู่โม่หยวน และมองเพียงหลี่จิ่นซู ช่างตาบอดจริงๆ!

เมื่อทุกคนเห็นฉู่โม่หยวน สีหน้าก็เปลี่ยนไป และคุกเข่าคารวะในทันที

ฉู่โม่หยวนไม่พูดอะไร แต่เดินไปข้างๆ หลินเมิ่งหวัน และช่วยประคองนางขึ้นมา

หลินเมิ่งหวันถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของฉู่โม่หยวนอย่างไม่ทันตั้งตัว

กลิ่นหอมหวนโอบล้อมนางไว้แน่นในทันที และหัวใจของนางเต้นแรง ความสุขและความมั่นคงพรั่งพรูออกมาอย่างสุดจะพรรณนา

เขามาแล้ว จะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน

ฉู่โม่หหยวนมองลงไปที่หลี่เล่อหย่า “เจ้าจะพาหวังเฟยของข้าไปไหน?”

หลี่เล่อหย่ารู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว และไม่กล้าที่จะหายใจแรง

นางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าฉู่โม่หยวนจะปรากฏตัวที่นี่

หากรู้ก่อนหน้านี้ นางคงไม่กล้ามาอย่างแน่นอน!

หลินเมิ่งหวันเงยหนาขึ้นมองฉู่โม่หหยวน กลอกตามองไปรอบๆ

ครู่ตามา นางก็ยังคงอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของฉู่โม่หหยวน

ฉู่โม่หหยวนตกตะลึง และก้มลงมองหลินเมิ่งหวันที่อยู่ในอ้อมแขน

เพียงแต่ได้ยินหลินเมิ่งหวันกล่าวว่า “จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย พวกนางบอกว่าข้าวางยาพิษหลี่จิ่นซู และต้องการพาข้าไปพบศาล”

“ข้ากลัวเหลือเกิน จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้า หงิงๆๆๆ......”

เสียงของหลินเมิ่งหวันนุ่มนวล ในขณะที่พูด นางพยายามกะพริบตาและบีบน้ำตาออกมา

แต่ในแววตาที่วาววับ มีความดีใจที่ไม่สามารถปกปิดได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่เล่อหย่าและฉีซือเมี่ยวก็โกรธมาก

หลินเมิ่งหวันกลัวที่ไหนกัน?

เห็นได้ชัดว่าหลินเมิ่งหวันโต้เถียงกับพวกนางมาโดยตลอด ทำให้พวกนางโกรธแทบแย่!

ตอนนี้คนผิดเช่นนางกลับฟ้องก่อน!

รอยยิ้มผุดขึ้นมาในแววตาของฉู่โม่หยวน

หญิงสาวสวมชุดสีม่วงอ่อนที่อยู่ในอ้อมแขน มีเพียงปิ่นปักผมสีมรกต

เมื่อครู่ตอนที่คำนับ ชายกระโปรงของนางบานเหมือนกลีบดอกไม้

ตอนนี้ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของตนเอง กิริยาอ่อนหวานแช่มช้อย ราวกับดอกบัวที่ผุดขึ้นมาจากน้ำ สดชื่นรื่นรมย์

เห็นได้ชัดว่านางมีรูปลักษณ์ที่อ่อนโยน แต่สิ่งที่ทำกลับขัดทำนองคลองธรรมและกำเริบเสิบสาน

แต่ความเบี่ยงเบนนี้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเช่นนั้น

“ก็แค่หลี่จิ่นซูคนเดียว ต่อให้ตาย เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องไปพบศาล”

คำพูดที่อวดดี ทำให้หลี่เล่อหย่าและฉีซือเหมี่ยวตัวสั่น

ฉู่โม่หยวนมองลงไปยังสองคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น และพูดอย่างเคร่งขรึม “กลับไปบอกหลี่เฉิงเซี่ยงว่าเรื่องวันนี้เป็นเพียงการลงโทษเล็กน้อย หากหลี่จิ่นซูยังทำผิดกฎระเบียบอีก การลงโทษจะไม่หยุดอยู่ที่เขาคนเดียว.....”

“เรื่องในคืนนี้ ให้หลี่เฉิงเซี่ยงมาที่ขอโทษด้วยตนเอง มิเช่นนั้น......”

ฉู่โม่หยวนไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ “ช่องว่าง” นี้ทำให้ฉีซือเหมี่ยวและหลี่เล่อหย่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

พวกนางมองไปที่ฉู่โม่หยวนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อเผชิญกับนัยน์ตาอันเยือกเย็นของฉู่โม่หยวน หลี่เล่อหย่าก็ยิ่งตัวสั่นและทรุดตัวลงบนพื้น

“จิง…...จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย ท่านหมายความว่า หลี่จิ่นซูถูกวางยาพิษเพราะ…...”

หลี่เล่อหย่าตัวสั่นและพูดไม่ออก แต่การคาดเดาทำให้นางไม่สบายใจ

หรือว่าฉู่โม่หยวนพิษเป็นคนวางยาพิษหลี่จิ่นซู?

“เจ้าก็อยากลองด้วยหรือ?”

ฉู่โม่หยวนสีหน้าเย็นชา ไม่เห็นความโกรธเลยแม้แต่น้อย

แต่เสียงอันเย็นชาของเขาทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสั่นในใจ

หลี่เล่อหย่าสีหน้าซีดขาวในทันที และส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า