ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 21

“อย่า! ไม่ใช่นาง!”

รู้ว่าหลินเมิ่งหวันไม่ชอบหลี่เล่อหย่า แต่อย่างไรเสียหลี่เล่อหย่าก็เป็นบุตรสาวของเฉิงเซี่ยง

ถ้าหากฉู่โม่หยวนพาคนไปที่สำนักตรวจการ ต้องก่อเรื่องยุ่งยากขึ้นแน่นอน

หลินเมิ่งหวันพูดอธิบาย “เป็นข้าที่ไปโดนเจ้า้วชาทำเจ้า้วน้ำชาหก ไม่เกี่ยวกับแม่นางหลี่”

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง”

นางอยากดึงมือออกจากมือของฉู่โม่หยวน กลับพบว่าฉู่โม่หยวนเพิ่มแรงขึ้นอีกนิด ทำให้นางขยับไม่ได้

หลินซ่างซูได้ยินแล้วใจบีบแน่น มองหลังมือของหลินเมิ่งหวันด้วยจิตใต้สำนึก คิดถึงน้ำชาถ้วยที่ตัวเองโยนก่อนหน้านี้

หรือว่า หลินเมิ่งหวันได้รับบาดเจ็บจากตอนนั้น ?

หลินซ่างซูอยากทำการยืนยัน แต่ก็ไม่กล้าเปิดปากพูดกับฉู่โม่หยวนอีก

“เสวียนยี เอายามา”

ฉู่โม่หยวนพูดเสียงขรึม เสวียนยีตอบรับ ยื่นขวดยาดินเผาขวดหนึ่งด้วยสองมือ

หลังมือมีความรู้สึกเย็นเล็กน้อย หลินเมิ่งหวันมองผู้ชายข้างกายครู่เดียว

นิ้วมือที่เห็นข้ออย่างชัดเจนของเขาแต้มยาออกมา ทาบนหลังมือของนางเบาๆ

สีหน้าเย็นชา แต่สายตาอ่อนโยน

หลินเมิ่งหวันน้ำตาคลอ เกือบร้องไห้ออกมา

เขาดีกับตัวเองมาโดยตลอด แต่ชาติที่แล้ว ตัวเองกลับไม่รู้เลย......

หลินเมิ่งหวันอดคิดไม่ได้ ชาติที่แล้วตัวเองพลาดอะไรไปเท่าไหร่

ระหว่างที่คิดในใจ หลินเมิ่งหวันรู้สึกนิ้วมือเย็น

นางดึงสติกลับมาทันที เห็นเพียงฉู่โม่หยวนสีหน้าเคร่งขรึม สวมแหวนเข้าไปในนิ้วนางข้างซ้ายของหลินเมิ่งหวัน

ไพลินสีแดงเหมือนดั่งเลือด เกือบจะใหญ่เท่าไข่นกกระทา

ใส่อยู่บนมืออย่างหนัก แต่กลับทำให้มือเล็กๆของหลินเมิ่งหวันดูขาวนวล

และเมื่อเห็นกำไรอันสว่างแวววาวบนข้อมือของหลินเมิ่งหวันนั้น สายตาอันเย็นชาของฉู่โม่หยวน ในที่สุดก็มีความอ่อนโยนขึ้นบ้าง

นางยังใส่อยู่

ดูเช่นนี้แล้ว วันนี้ไปหอเจินเป่า ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจเลยแม้แต่น้อย

“ยานี้เจ้าเก็บไว้ สามารถลบรอยแผลได้”

“อืม”

หลินเมิ่งหวันพยักหน้าทันที ท่ามกลางดวงตาที่มีประกายน้ำสะท้อนสีสันของไพลินอันสดใส เต็มไปด้วยความสุข

นางใช้แรงดึงมือตัวเองออกจากมือของฉู่โม่หยวน

ฉู่โม่หยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้เปิดปากพูด ก็เห็นหลินเมิ่งหวันขยับไปตรงหน้าของหลินฮูหยินใหญ่และหลินซ่างซูอย่างดีใจ

“ท่านย่า ท่านพ่อ พวกท่านดู”

“นี่คือสินสอดที่จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยมอบให้ข้า สวยมาก!”

หลินเมิ่งหวันสีหน้ายิ้มแย้ม ชูแหวนบนนิ้วตัวเองเหมือนดั่งแสดงของมีค่า

“ท่านย่า ไพลินนี่สวยมากเลย และดูสดใสจัง ข้าต้องใส่ในวันแต่งงานแน่นอน”

ฉู่โม่หยวนคลายคิ้วออกอย่างสบาย และดีใจ

หลินฮูหยินใหญ่รู้สึกชื่นใจ ยิ้มพูด “ยังไม่รีบขอบพระทัยจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยอีก นางเด็กไม่รู้ระเบียบ”

ไพลินสีสันดึงดูดตา แต่สายตาของหลินซ่างซูกลับถูกรอยเลือดที่หลังมือของหลินเมิ่งหวันดึงดูดอย่างสิ้นเชิง

ในใจของเขาสับสนวุ่นวาย “เมิ่งหวัน......”

“ท่านพ่อ จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยให้สินสอดที่ดีขนาดนี้กับข้า ท่านก็ต้องช่วยข้าเตรียมของอย่างดี อย่าให้จิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยเทียบลงไป”

หลินเมิ่งหวันขยิบตาใส่หลินซ่างซู ตัดคำพูดของเขา

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ร่าเริงน่ารัก

นางในชาติที่แล้ว เวลาที่บาดเจ็บก็จะร้องไห้เสียงดัง

แต่ได้กลับมามีชีวิตอีกชาติ หลินเมิ่งหวันก็เติบโตแล้ว

หลินเมิ่งหวันรู้ พ่อไม่ใช่ไม่เป็นห่วงนาง เพียงแค่ไม่รู้จะแสดงออกอย่างไร ทั้งยังเป็นคนที่ซื่อตรงเกินไป

นางถูกหลี่อี๋เหนียงโอ๋จนเกินไป เป็นลูกสาว นางยโสโอหัง เอาแต่ใจจนลืมตัว ไม่เคยฟังคำสั่งสอนของพ่อเลย แน่นอนว่าไม่ได้รับความไว้ใจจากพ่อ

เพราะฉะนั้นในชาตินี้ หลินเมิ่งหวันต้องค่อยๆมา

นางจะไม่อารมณ์เสียเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ และยิ่งต้องให้พ่อค่อยๆรู้ ว่าตัวเองเป็นคนที่คู่ควรกับการเชื่อใจ ไม่ให้หลี่อี๋เหนียงมีโอกาสยุยงให้แตกแยกได้อีก