ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 30

เสวียนยีคำนับต่อหลินเมิ่งหวัน พูดอย่างเคารพ “เจ้านายให้ข้าน้อยส่งท่านกลับจวน”

หลินเมิ่งหวันอบอุ่นในใจ “ขอบคุณเจ้านายเจ้าแทนข้าด้วย”

หลินเมิ่งหวันและฉินจิ้งเจาตามเสวียนยีลงไปข้างล่าง รถม้ารออยู่นอกประตู

เฝ่ยชุ่ยและเจินจูมองดูหลินเมิ่งหวันออกมาอย่างปลอดภัย ตื่นเต้นจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

เมื่อครู่จิงจ้าวอิ่งพาคนเข้าไปมากมายขนาดนั้น ทำให้พวกนางสองคนตกใจอย่างมาก

หลินเมิ่งหวันปลอบใจทั้งสองคนกี่ประโยค ก็ขึ้นรถม้าทันที

สีแห่งราตรี รถม้าขับเข้าไปในประตูของจวนหลินอย่างมั่นคง เสวียนยีถึงได้กล่าวลากลับไปรายงาน

ถึงแม้เข้าสู่ยามราตรี แต่แสงไฟในจวนหลินยังคงสว่าง

หลินเมิ่งหวันเพิ่งกลับเข้าจวน คนรับใช้ข้างกายหลินฮูหยินใหญ่ก็เข้ามาต้อนรับ

“คุณหนูรอง ในที่สุดท่านก็กลับมา”

“ท่านย่าเป็นอะไรหรือ?” หลินเมิ่งหวันใจหวั่นขึ้นมาทันที

คนรับใช้พูด “ฮูหยินใหญ่ไม่เป็นไร เพียงแค่เห็นคุณหนูใหญ่ออกไปทั้งวัน ก็เลยเป็นห่วงท่าน”

“ข้าไปดูท่านย่าหน่อย”

หลินเมิ่งหวันโล่งใจ ให้เฝ่ยชุ่ยและเจินจูเอาของที่ตัวเองซื้อ ไปที่สวนสนด้วยกัน

หลินฮูหยินใหญ่อาบน้ำแล้ว แต่ไม่เข้านอนเสียที เห็นได้ชัดว่ารอหลินเมิ่งหวันกลับมา

เห็นหลานสาวตัวเองกับตาแล้ว ใจนางที่แขวนอยู่นั้นก็วางใจได้เสียที

ย่าหลานทั้งสองคุยกันอยู่สักพัก หลินเมิ่งหวันถึงกลับห้องนอนตัวเอง

เสียงเทียนเคลื่อนไหวสาดส่องห้องนอนดูอบอุ่น หลินเมิ่งหวันเปิดผ้าห่มขึ้นเตียง ก็คิดเรื่องอะไรขึ้นมาได้ทันที

มองดูเฝ่ยชุ่ยแล้วถามว่า “ใช่แล้ว ทางด้านหลี่อี๋เหนียงกับหลินเป้ยเหยามีความเคลื่อนไหวอะไรไหม?”

เฝ่ยชุ่ยพูด “เมื่อครู่ข้าน้อยไปสืบมาแล้ว คุณหนูใหญ่เหมือนป่วยหนักมาก วันนี้สวนดอกบัวก็มีหมอไปหลายคน ทั้งต้มยาทั้งฝังเข็ม คุณหนูใหญ่ถึงฟื้นขึ้นมา”

“นายท่านกลับจวนแล้วก็ไปที่สวนดอกบัวโดยตรง คืนนี้น่าจะพักผ่อนที่นั่นเลย”

หลินเมิ่งหวันหัวเราะเย็นชาพูด “ในเมื่อป่วยหนักขนาดนี้ เช่นนี้ข้าก็ต้องไปดูสักหน่อย”

“เฝ่ยชุ่ย พรุ่งนี้ช่วยข้าเตรียมหีบยาให้ดี ข้าจะไปดูหลินเป้ยเหยากับตัว”

เฝ่ยชุ่ยตาสว่าง ตอบรับทันที

หลินเมิ่งหวันฝีมือการรักษาสูงส่ง นางไปด้วยตัวเอง ต้องรู้แน่นอนว่าหลินเป้ยเหยาเจ้าล้งป่วยหรือไม่!

หลินเมิ่งหวันหลับได้อย่างหอมหวาน วันที่สองตื่นมาก็แต่งตัวอย่างดี แล้วกินอาหารเช้าอันเลิศรส แล้วจึงพาเฝ่ยชุ่ยและเจินจูไปที่สวนดอกบัว

ถึงแม้ว่าหลี่อี๋เหนียงจะเป็นเพียงภรรยาน้อย แต่แม่ให้กำเนิดของหลินเมิ่งหวันจากไปเร็ว หลินซ่างซูก็ไม่ได้แต่งงานใหม่ ภรรยาน้อยก็มีเพียงหลี่อี๋เหนียงแค่คนเดียว

เพราะฉะนั้นชีวิตของหลี่อี๋เหนียงก็อยู่อย่างสบายมาก

เพิ่งเข้าสวนบ้าน หลินเมิ่งหวันก็เห็นกระถางดอกไม้สีแดงกำลังเบิกบาน

นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ดอกไม้นี้เหมือนคุ้นตามาก”

เจินจูนิสัยตรงไปตรงมา พูดทันที “คุณหนูรอง ดอกไม้นี้ช่วงก่อนคุณชายฉางซูให้คนส่งมา ตอนที่หลี่อี๋เหนียงไปเรือนของท่าน ก็หาคนยกไปเลย คุณหนูลืมแล้วเหรอ?”

คิดถึงเรื่องนี้เจินจูก็โมโห เพราะว่ากระถางดอกไม้นี้หลินเมิ่งหวันชอบมาก แต่ตอนที่หลี่อี๋เหนียงเอาไปไม่ได้แจ้งสักคำ ยังเป็นนางที่พบว่ากระถางดอกไม้หายไปแล้ว ถึงได้ถามคนในสวน ถึงได้รู้ว่าถูกหลี่อี๋เหนียงเอาไปแล้ว

หลินเมิ่งหวันใจลอย เหมือนนึกออกแล้ว

ชาติที่แล้วหลินเมิ่งหวันเชื่อใจต่อหลี่อี๋เหนียงและหลินเป้ยเหยามาก เพราะฉะนั้นก็ใจกว้างต่อพวกนางมาก

หลี่อี๋เหนียงและหลินเป้ยเหยาเอาสิ่งของไปจากที่หลินเมิ่งหวันไปไม่น้อย จนสุดท้ายถึงขั้นไม่ถามเอาไปเองเลย

หลินเมิ่งหวันไม่ได้ให้ความสำคัญกับของนอกกาย ไม่เคยถือสา เพราะฉะนั้นคนรับใช้ที่สวนแสงอรุณก็ทำได้แค่หลับหูหลับตา

หลินเมิ่งหวันแม้มริมฝีปากแดง กวาดตามองรอบสวน