พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 203

เบียงก้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการข่มใจที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของชายผู้นั้น แม้ว่าเธอจะได้รับการเตือนว่าชายผู้นี้มีความรู้สึกตรงกันข้ามก็ตาม

เขาน่ะหรือจะห้ามใจ มีแต่จะทำตามใจตัวเองมากกว่า

หัวใจของเธอเต้นแรง และปากเริ่มมีน้ำลายสอ เมื่อนึกถึงสัตว์ร้ายที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงของชายหนุ่ม

“คุณ… ออกไปรอข้างนอก… ฉันอาบน้ำเองได้ค่ะ”

หลังจากระเริงไปหลายครั้งเมื่อคืน เบียงก้าอายเกินกว่าจะเงยหน้ามองเขา

บ้านหลังเก่าที่รกร้างและมืดมิดนั้นทั้งอบอุ่นและร้อนแรงเพราะมีเขาอยู่

กลิ่นของความสกปรกและความชื้นส่งกลิ่นแรงอยู่ตรงหน้าบ้าน แม้ว่าชายผู้นั้นจะจุมพิตและหายใจแรง แต่เธอก็ได้ให้ทุกสิ่งแก่เขาไป ราวกับว่าเธอได้หลอมรวมตัวเองเข้ากับร่างกายที่เร่าร้อนของเขาไป

จากนั้น ก็ร่วมรักกันในรถอีกรอบ

เบียงก้าคิดว่าลุคเป็นปีศาจที่หิวกระหายเนื้อมนุษย์ ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืนเขามักจะหิวโหยร่างกายของเธอเสมอ

แต่ถึงกระนั้น เธอก็พลีกายให้เขาไปหลายครั้ง!

โชคดีที่ความมืดมิดในยามค่ำคืนได้บดบังใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดใจนักเมื่ออยู่กับเขาตามลำพัง แต่เธอไม่อาจหลบซ่อนมันจากการร่วมรักที่แสนดุดันในตอนเช้าแบบนี้ได้

เบียงก้าไม่คิดว่าเธอจะชินกับมันเร็วขนาดนี้ เธอเป็นคนบริสุทธิ์ แล้วก็คบกับผู้ชายคนหนึ่ง แถมพวกเขายังทำเรื่องอย่างว่ากันบ่อยมากขนาดนี้...

“ทำไมล่ะ? คุณยังอายอยู่เหรอ? ผมยังไม่ได้เห็นทุกตารางนิ้วของร่างกายคุณรึไง?” ลุคจ้องไปที่เบียงก้าด้วยแววตาลึกซึ้ง เขาก้มศีรษะลงและจูบ เลียและดูดริมฝีปากสีชมพูเนียนนุ่มของเธอ

“อืม” เบียงก้าคราง เธอพยายามเงยหน้าขึ้นปฏิเสธความตะกละตะกลามของเขา

ร่างกายที่บอบบางและอ่อนยวบของเธอไม่อาจต่อต้านกับความแข็งแกร่งของชายผู้นี้ได้ แทนที่จะผลักเขาออกไป เธอกลับดูราวกับจงใจยั่วยวนเขา และลากเขาลึกเข้าไปในกับดักหัวใจของตัวเองเสียอย่างนั้น…

ในที่สุด เบียงก้าก็ถูกกระทำอีกครั้ง

เธอรู้สึกราวกับว่ากระดูกของเธอกำลังแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

เมื่อทั้งคู่ก้าวออกจากห้อง เบียงก้าก็อยู่ห่างจากเขาเพราะความรู้สึกผิด แสร้งทำเป็นว่าพวกเขาเป็นแค่คนงานและเจ้านายของเธอ เธอเตือนตัวเองอีกครั้งว่าเธอควรอยู่ห่างจากชายหนุ่มเพราะกลัวว่าร่างกายจะหลอมละลายอีกครั้ง

ดอยล์สังเกตเห็นลุคและเบียงก้าออกมาจากห้องทีละคน เจ้านายของเขาสวมชุดสูทและรองเท้าหนัง ดูนิ่งสงบตามปกติ

ในขณะเดียวกันเบียงก้าสวมกางเกงยีนส์ขายาวสีซีด เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีน้ำเงิน แจ็กเกตแบบบาง และถือแล็ปท็อปทำงานไว้ในมือ เธอดูสะอาดและเจียมเนื้อเจียมตัว

ไม่ว่าเขาจะมองพวกเขาอย่างไร เขาก็ไม่สามารถคิดได้ว่าพวกเขามีอะไรมากไปกว่าความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างกับลูกจ้าง

เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ สังเกตเห็นเจ้านายของพวกเขาและเบียงก้าออกมาจากห้องด้วยกัน

เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งไปหาเบียงก้าไม่ใช่ผลประโยชน์อะไร แต่เพราะกังวลในฐานะเพื่อนร่วมงาน “คุณกินข้าวเช้ารึยัง? เราเก็บข้าวโอ๊ตและขนมปังไว้ให้คุณแล้วนะ” เธอกล่าว

เพื่อนร่วมงานหญิงจำได้คร่าว ๆ ว่าเจ้านายถือถุงกระดาษอยู่ในมือขณะเดินขึ้นบันได

ถุงกระดาษดูเหมือนบรรจุอาหาร ต้องไม่ผิดอย่างแน่นอน

อันที่จริง เบียงก้าลังเลเล็กน้อยก่อนตอบเพื่อนร่วมงานว่า "ขอบคุณจ้ะ แต่ฉันกินแล้ว"

เบียงก้าทำได้เพียงบอกความจริง

ในห้องนั้น ชายหนุ่มได้ป้อนอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการของเธออย่างหนักหน่วง ทำให้เธออิ่มเกินกว่าจะรับประทานข้าวโอ๊ตและขนมปังได้อีก