พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 205

“น้าบี… จริงเหรอคะ?” เรนนี่มองไปที่เบียงก้าด้วยแววตาลูกสุนัขที่มีน้ำตาเอ่อคลอ

เบียงก้าก้มศีรษะลงจูบที่หน้าผากของเรนนี่ และขยี้ผมของเธอ “ไม่เลย น้าไม่เคยคิดว่าหนูน่ารำคาญเลยนะ”

น้ำเสียงของเบียงก้าอาจจริงจังเกินไป ไม่เพียงแต่จะโน้มน้าวใจเด็กน้อยอย่างเต็มที่ แต่คำพูดของเธอยังทำให้เจสันซึ่งกำลังขับรถอยู่ตกใจไปด้วย

เจสันถือว่าตัวเองเป็นคนที่ผ่านอะไรมามาก เขาเคยเห็นคนทุกประเภทตั้งแต่ผู้สูงศักดิ์และยิ่งใหญ่ไปจนถึงคนอนาถาและน่ารังเกียจ ในช่วงหลายปีที่ทำงานกับเจ้านายมา เขาคิดว่าเขาเชี่ยวชาญในการอ่านนิสัยของคนอื่นและสามารถบอกความจริงจากการโกหกได้อย่างง่ายดาย

ในขณะนั้น เจสันไม่รู้สึกถึงคำโกหกใด ๆ จากปากของเบียงก้าเลย

เขาอดไม่ได้ที่จะแอบมองเบียงก้าผ่านกระจกมองหลัง ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าตัวเองกำลังเห็นแม่ผู้ให้กำเนิดเด็กทั้งสองคน...

โรงพยาบาลในเมืองเอ

เมื่อผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตื่นขึ้น เขาไม่เห็นแม้แต่หลานชายหรือเหลนทั้งสองคนของตัวเอง เขาเริ่มกังวลทันที

อลิสันเข้ามาในนาทีนั้นและพยายามปลูกฝังความคิดในหัวของชายชรา “พ่อจะโทรไปถามลุคไหม?”

“ฉันควรถามอะไรล่ะ?” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดตอบกลับระหว่างรับประทานอาหารเช้า

นางพยาบาลที่ใช้ช้อนป้อนอาหารแก่ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดก้มหน้าลงและไม่กล้าพูดอะไร เธอรู้ว่าครอบครัวนี้ไม่ธรรมดา

“พ่อไม่รู้เหรอว่า สมัยนี้พวกวัยรุ่นบ้ากันไปขนาดไหนแล้ว? ฉันประเมินเบียงก้าต่ำไปเอง ฉันคิดว่าเธอคงทำอะไรไม่ได้มาก ฉันมั่นใจว่าลุคต้องไปที่เมืองเล็ก ๆ นั่นเพื่อตามหาเธอแน่!” อลิสันอาจไม่เข้าใจลูกชายของเธอดีนัก แต่เธอรู้ดีว่าเบียงก้าจะเลวร้ายได้ถึงขนาดไหน

ไม่มีผู้ชายคนไหนสามารถต้านทานเสน่ห์ของผู้หญิงคนนั้นได้!

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดไม่ปลื้มในน้ำเสียงของอลิสัน แม้ว่าเขาจะเข้าใจในความกังวลของอลิสันเกี่ยวกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นก็ตาม

ถ้าผู้ชายและผู้หญิงไม่ได้ควบคุมตัวเองในขณะอยู่กันเพียงลำพัง ไม่ยากเลยที่จะทำผิดพลาดครั้งใหญ่

“ส่งโทรศัพท์มาสิ” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดสั่งอลิสัน “โทรไปที่ห้องทำงานของลุคก่อน”

อลิสันโทรหาห้องทำงานของลุคก่อนหน้านี้ แต่ไม่มีใครรับสาย ก่อนมันจะถูกโอนไปยังโทรศัพท์ของเลขา

อลิสันกดเบอร์โทรศัพท์ต่อหน้าผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดและเปิดลำโพง

เป็นอีกครั้งที่ไม่มีใครรับสาย

ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิมหลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดขมวดคิ้ว เขามองไปที่โทรศัพท์และพูดว่า "กดหมายเลขโทรศัพท์ของลุคสิ"

อลิสันไม่อยากโทรออก เพราะถึงแม้ว่าเธอจะโทรไป ลูกชายของเธอก็จะหาข้ออ้างเพื่อยุติการสนทนาอยู่ดี

แต่ถ้าผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดเป็นคนพูด มันจะแตกต่างออกไป

ลุคไม่ใช่คนที่จะแข็งข้อกับปู่ของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อปู่ของเขาต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาล

ไม่นานนักปลายสายก็กดรับ

คนที่รับสายคือเจสัน “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณนายแทนเนอร์” เขากล่าว

“เจสันเหรอ? ฉันปู่ของลุคนะ!” ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดพูดเสียงดังและชัดเจนในโทรศัพท์

“ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ด! มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ?” เจสันตอบอย่างสุภาพ

“ลุคอยู่ที่ไหน? ทำไมเธอถึงรับโทรศัพท์เขา?” ชายชราสงสัยว่าหลานชายของเขาออกไปทำอะไรที่น่าสงสัย