พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 204

เบียงก้ากับแวนด้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว

ลุคกำลังอยู่ในสายของการประชุมธุรกิจระหว่างประเทศ

ขณะกำลังคุยโทรศัพท์ เขาสามารถเห็นได้จากท่าทางของคนทั้งสองว่าการสนทนาระหว่างเบียงก้าและแวนด้านั้นไม่ปกติ แต่เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังพูดกันเท่าไหร่นัก

เมื่อเขาวางสาย ลุคเห็นจากหางตาว่าเบียงก้าและแวนด้าหายตัวแถวหัวมุม

“เธอบอกว่าเธอเป็นน้าของเบียงก้า”

เจสันเข้ามารายงานสถานการณ์ตามความจริง

ลุคหันไปสั่งเจสันว่า "ไปสืบประวัติของน้าคนนั้น"

เจสันโค้งคำนับ

ลุคมองเข้าไปทางหน้าต่างชั้นสองที่เปิดทิ้งไว้ เขายังคงนิ่งเฉยไม่แสดงออก แม้ว่าความต้องการของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกครั้ง

ในห้องบนชั้นสอง

เบียงก้ารู้สึกเขินอาย ไม่เพียงเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับน้าที่เธอเคยได้ยินผ่านเรื่องเล่า แต่ยังเป็นเพราะเธอกลัวว่าน้าจะรับรู้ถึงฮอร์โมนเพศชายที่แผ่ซ่านไปทั่วห้อง

เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองทำอะไรผิด

แวนด้าเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้องและถามด้วยความสงสัย “ผู้ชายที่ลงมาข้างล่างกับเธอ…”

“เขาเป็นเจ้านายของฉัน” เบียงก้าตอบก่อนที่น้าของเธอจะถามคำถามเสร็จ

เบียงก้ายังเด็กและไม่ค่อยรู้จักวิธีเข้าสังคม เธอไม่สามารถปกปิดอารมณ์ของเธอได้อย่างสมบูรณ์เมื่อต้องพูดถึงบางเรื่อง

แวนด้าสังเกตเห็นความละเอียดอ่อนในท่าทีของหลานสาว สำหรับเธอแล้ว เบียงก้ายังคงไร้เดียงสา อย่างน้อย หลานสาวของเธอก็ไม่มีทักษะการแสดงใด ๆ เลย

เธอยังมองสถานการณ์ออกไปอีกมุมหนึ่ง บางที หลานสาวของเธออาจยังไม่สนิทกับเธอมากนัก และนั่นคือเหตุผลที่เบียงก้าจงใจเลือกใช้คำโกหก

แวนด้าตระหนักว่าเธอค่อนข้างชอบหลานสาวของเธอ

แวนด้านั่งลงและชวนให้เบียงก้านั่งลงข้าง ๆ เธอ

ขณะที่เบียงก้านั่งลงอย่างนอบน้อม เธอใช้นิ้วลูบบนผ้าปูที่นอนโดยไม่รู้ตัวเพราะกลัวว่าน้าสาวจะสังเกตเห็นรอยย่นและคราบ...

เธอรู้สึกผิดจนจำได้ว่าก่อนหน้านี้ผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนไปแล้ว

ผ้าปูที่นอนที่พวกเธอนั่งอยู่นั่นสะอาดหมดจด

ลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ทำให้อากาศที่อับชื้นภายในห้องแคบสดชื่นขึ้น

“ตอนนี้คุณปู่และพ่ออาศัยอยู่กับหลานรึเปล่า?” แวนด้าถามคำถามที่เธอกังวล

เบียงก้าพยักหน้า

เธอค่อนข้างเคืองน้าสาวอยู่เหมือนกัน

“พ่ออาศัยอยู่ในเมืองเอค่ะ แต่หนูพาคุณปู่ไปที่นั่นทีหลังเพราะทนเห็นคุณปู่อยู่คนเดียวในบ้านหลังเก่าไม่ได้ และหนูก็ไม่คิดว่าโลกนี้จะมีหลานสาวที่ไหนต้องทนเห็นปู่ต้องกิน นอน และทำงานบ้านโดยไม่มีใครดูแล"

“น้าขอโทษนะ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของน้าเอง” แวนด้ายอมรับข้อบกพร่องของเธอ เธอมองเข้าไปในดวงตาของเบียงก้า และพูดต่อว่า “ตอนนั้น น้าเพิ่งหย่ากับสามี น้าเป็นโรคซึมเศร้าและพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ก็ล้มเหลว น้าก็เลยส่งคุณปู่ของหลานกลับมาที่นี่โดยไม่ได้ไยดีเขาเลย น้าขอโทษนะ"