พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 100

หนานมู่เจ๋อเหลือบมองฝักในมือของมู่ชิงชิงอย่างมีความหมาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

จิ่งฉุนกล่าวว่า: "จุ๊ ๆ เมื่อกี้คนนั้นเป็นหัวหน้าแก๊งอู่ชิว สาวปากร้าย คําพูดนี้พูดพล่ามไม่ได้"

"หัวหน้าแก๊ง?"

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "งั้นทำไมไม่รีบตามไปอีก?"

จิ่งฉุนตบหัวตัวเองแล้วพูดว่า "เอ๊ะ ลืมไปเลย จะตามไปเดี๋ยวนี้ พวกท่านคุยกันไปเถอะ"

หลังจากพูดอย่างนั้น จิ่งฉุนก็หายตัวไปในพริบตา

หลิ่วเซิงเซิงมองไปที่หนานมู่เจ๋ออย่างแน่วแน่ "ท่านอ๋อง ข้าเห็นหน้าชายคนนั้นจริง ๆ มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขา ถ้าเขาเป็นผู้นำแก๊งก็ระบุได้ว่าหัวหน้าแก๊งอู่ชิว คือคุณชายรองจวนเสนาบดี!"

มู่ชิงชิงจับมือของเธออย่างประหม่า "พระชายา คงจะมีความเข้าใจผิด ไม่ใช่แบบนี้..."

"เจ้ามีสติหน่อยได้ไหม? เขาก็คือมู่เหยียนซี ดาบของเขา เจ้าจําไม่ได้เหรอ? เขาจะฆ่าเจ้าอยู่แล้ว เจ้ายังจะปกป้องเขาทําไม?"

แม้ว่าหลิ่วเซิงเซิงจะไม่เห็นใบหน้าของมู่เหยียนซี แต่เธอก็มั่นใจมากว่าเป็นมู่เหยียนซี

เพื่อทำให้พวกเขาเชื่อในตัวเองมากขึ้น เธอพูดได้เพียงว่าตัวเองเห็น!

หนานมู่เจ๋อเพิกเฉยต่อการทะเลาะกันระหว่างทั้งสองและรีบจากไปพร้อมกับคนของเขา ดูเหมือนจะไปตามล่ามู่เหยียนซี

มู่ชิงชิงพยายามไล่ตามไปด้วยความตื่นเต้น แต่หลิ่วเซิงเซิงกลับเอื้อมมือไปจับเธอไว้

"ชิงชิง ข้ารู้ว่าเจ้าจะเกลียดข้า แต่ข้าต้องบอกความจริงกับเจ้า มู่เหยียนซีเป็นคนของแก๊งอู่ชิว ก่อนหน้านี้เขาตามล่าข้า ไม่เพียงแค่นั้น ตอนนี้เขายังอยากฆ่าเจ้าด้วย!"

มู่ชิงชิงกลับสะบัดมือเธอออกไป "เป็นไปไม่ได้!"

"ความจริงอยู่ตรงหน้าเจ้า มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีก? มู่หง ขอให้เขามา เขาถูกมู่หงสั่ง และเจ้าคือคนที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้!"

หลิ่วเซิงเซิงพูดคำต่อคำ: "เป็นเพราะเจ้าไม่ได้บอกความจริงเขาจึงถูกมู่หงสั่ง! เป็นมู่หงที่กลัวว่าเจ้าจะบอกข้าว่าพวกเขาจะลอบสังหารข้า เลยเรียกเขามาฆ่าเรา เมื่อกี้ลูกธนูสองดอกนั้นพุ่งมาที่หัวเจ้า เจ้ารู้ไหม? พวกเขาสองคนต้องการชีวิตของเจ้า แต่จนถึงตอนนี้เจ้าก็ยังช่วยพวกเขาสองคนพูดอยู่ เจ้าโง่เหรอ?"

มู่ชิงชิงไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป และเธอก็ร้องออกมาว่า "ไม่ใช่แบบนี้..."

หลิ่วเซิงเซิงถอนหายใจและเอื้อมมือไปกอดเธอ

"พวกเขาไม่คู่ควรให้เจ้าเสียใจ"

"เป็นไปไม่ได้ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน!"

มู่ชิงชิงหลั่งน้ำตาทีละหยด "ข้าคิดมาตลอดว่าครอบครัวจะไม่ทีทางทำร้ายข้า"

"นี่เป็นเพียงสิ่งที่เจ้าคิด"

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวอย่างหนักแน่นว่า "ใครก็ตามในโลกนี้สามารถทําร้ายเจ้าได้หมด โดยเฉพาะสิ่งที่เจ้าเชื่อถือ"

"ยิ่งเจ้าเชื่อใจใครมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทําร้ายเจ้ามากขึ้นเท่านั้น เพราะเจ้าเชื่อใจเขา เจ้าจะบอกความในใจทั้งหมดของเจ้ากับเขา เจ้าไม่มีการป้องกันใด ๆ ดังนั้นมีดจึงแทงเข้าไปในเนื้อของเจ้า"

มู่ชิงชิงส่ายหัวด้วยความเจ็บปวด "ไม่ใช่ ครอบครัวจะคอยช่วยเหลือกันในบ้าน ไม่ว่าจะตีกันแค่ไหน พอออกไปข้างก็ต้องนึกถึงหน้าตาของครอบครัว..."

"นี่คือคนที่เจ้าคิดว่าเป็นครอบครัว แต่โลกนี้มีคนไม่มีหัวใจมากมาย พวกเขาใจร้าย พวกเขาอ่อนไหว พวกเขาไร้จิตรใจ พวกเขาจะไม่คิดถึงครอบครัวเลย จริง ๆ แล้วตั้งแต่เด็กเจ้าก็รู้ว่าพี่สาวของเจ้าไม่ใช่คนดี ยังสามารถคิดว่าเป็นครอบครัวได้อยู่ เธอจะไม่ทําร้ายเจ้า แล้วยังไงล่ะ?"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างจริงใจ: "เป็นเพราะเขารู้จักนิสัยของเจ้า รู้ว่าเจ้าใจดี รู้ว่าเจ้าจะไม่บอกเรื่องเลวร้ายทั้งหมดเกี่ยวกับเธอภายนอก และรู้ว่าไม่ว่าเธอจะทำร้ายเจ้าอย่างไร เจ้าก็จะไม่เก็บไว้ในใจ ดังนั้นเธอจึงกําเริบเสิบสาน เธอจึงกล้าหาญ เธอถึงกับใช้ความอ่อนแอของเจ้าเป็นทุนในการรังแกเจ้า!"

"เธอทําสิ่งที่ทําร้ายเจ้ามากมาย เจ้าก็ยังไม่วางใจ ตอนนี้เธอกําลังจะฆ่าเจ้าแล้ว เธอใช้คนที่เจ้าชอบมาฆ่าเจ้า เจ้ายังจะช่วยเขาพูดอีกเหรอ?"

"ข้า…" มู่ชิงชิงลังเลที่จะพูด

หลิ่วเซิงเซิงพูดอีกครั้ง: "ช่างเถอะ เจ้าคิดเอาเองแล้วกัน"

มู่ชิงชิงเงียบ "เจ้าแน่ใจขนาดนั้นว่าเขาเป็นพี่รองของข้า รู้มานานแล้วใช่ไหม..."

"ใช่..."

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้ปฏิเสธและกล่าวเสริม: "เมื่อกี้เจ้าก็ได้ยินแล้วใช่ไหม? พวกเขาบอกว่าเขาเป็นหัวหน้าแก๊งอู่ชิว เจ้ารู้ไหมว่านี่หมายถึงอะไร? คนที่เป็นตัวแทนของการลอบสังหารอ๋องชางก่อนหน้านี้คือเขา คนที่เกือบจะฆ่าพ่อของเจ้าก็คือเขา แม้กระทั่งวันนี้เขายังอยากฆ่าเจ้าและข้า เจ้าไม่สนใจตัวเองก็ได้ แต่เจ้าไม่สนใจแม้แต่พ่อของเจ้าจริง ๆ เหรอ?"

น้ําตาของมู่ชิงชิงหยุดลงอย่างกะทันหัน เมื่อได้ยินคำว่าพ่อ ในที่สุดเธอก็ดูเหมือนจะมีสติแล้ว

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัว "ข้าเล่นกลนิดหน่อย อย่าโทษข้าเลย"

ขณะพูด เธอก็พยุงเสี่ยวถังที่ตกตะลึงอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาแล้วจากไป

มู่ชิงชิงกลับกล่าวว่า: "ข้าไม่โทษเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังทำเพื่อประโยชน์ของตัวข้าเอง เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน"

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า "งั้นก็ดีแล้ว ถ้าเดาไม่ผิด ตอนนี้มู่เหยียนซีคงกลับไปแล้ว ถือโอกาสที่พวกอ๋องชางยังไม่ไป เจ้าไปพบพวกเขาครั้งสุดท้ายเถอะ แต่ต้องระวังตัวด้วย เจ้ารู้โฉมหน้าที่แท้จริงของพวกเขาแล้ว พวกเขาจะไม่ปล่อยเจ้าไป"

พูดจบเธอก็จากไปทีล่ะก้าว

เสี่ยวถังจับมือหลิ่วเซิงเซิงไว้แน่น "พระชายา ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม..."

"ไม่เป็นอะไร"

น้ำเสียงหลิ่วเซิงเซิงสงบ เธอได้ทำสิ่งที่ควรทำแล้วที่เหลือก็ให้หนานมู่เจ๋อเป็นคนจัดการเถอะ

"..."

จวนเสนาบดี

ในจวนอันห่างไกล

มู่หงเดินอย่างประหม่าไปรอบ ๆ ห้อง ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวนอกประตูและเธอก็รีบเปิดประตู

"เป็นไงบ้าง? ฆ่าพวกเธอแล้วหรือยัง?"

มู่เหยียนซีที่ประตูสวมชุดสีดำและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอว่า "พวกเราถูกวางแผน... "

มู่หงโกรธมากจนเธอกัดฟัน "ข้าว่าแล้ว มู่ชิงชิงนังนั่นคงวางแผนที่จะบอกหลิ่วเซิงเซิงว่าข้าอยากจะลอบสังหารเธอใช่ไหม? จอมปลอมจริง ๆ ทางนี้บอกผมว่าผมเป็นพี่สาวของเธอ หันหลังกลับก็กลายเป็นเพื่อนกับหลิวเซิงเซิงอย่างงง ๆ แบบนี้ไม่ใช่ต้องพยายามจัดการกับข้าเหรอ?"

พูดพลางจับมือมู่เหยียนซีอีกครั้งแล้วพูดว่า: "ยังดีที่ข้าฉลาด บอกให้เจ้าไปฆ่าพวกเธอตลอด เป็นไงล่ะ? สําเร็จหรือยัง?"

มู่เหยียนซีขมวดคิ้วแน่น "ข้าบอกว่าเราถูกวางแผน"

"หมายความว่าอะไร?"

"หลิ่วเซิงเซิงเจ้าเล่ห์เกินไป เธอรู้จักตัวตนของข้ามานานแล้ว เธอจงใจนัดกับน้องสาม น้องสามคงบอกเธอแล้วว่าเจ้าต้องการฆ่าเธอ เธอไม่เคยเคลื่อนไหวใด ๆ จู่ ๆ ก็ตั้งใจนัดน้องสามออกจวน เพื่อให้เจ้ากับข้าเข้าใจผิดว่าน้องสามไปฟ้อง เธอไม่เพียงแต่เดาว่าข้าจะไป แต่ยังนัดหนานมู่เจ๋อด้วย พวกเราทั้งหมดถูกวางแผนแล้ว!"

มู่เหยียนซีพูดด้วยความโกรธ: "เธอคิดไว้ทุกอย่างแล้ว เธอเดาได้ว่าเจ้าจะบังคับให้ข้าไปฆ่าพวกเธอด้วยซ้ำ เธอเดาทุกอย่างให้ชัดเจนและคาดว่าข้าจะต้องไป ดังนั้นเธอจึงนัดหนานมู่เจ๋อมาล่วงหน้า เธอตะโกนชื่อข้าต่อหน้าทุกคน ทั้ง ๆ ที่เธอไม่เห็นหน้าข้า ตอนนี้ข้าถูกเปิดเผยแล้ว หนานมู่เจ๋อจะส่งคนมาจับข้าในไม่ช้านี้!"

นี่เป้นครั้งแรกที่มู่หงเห็นมู่เหยียนซีโกรธขนาดนี้ ผู้ชายที่ตื่นเต้นตรงหน้าคนนี้เป็นมู่เหยียนซีที่อ่อนโยนจริง ๆ เหรอ?

เธอถอยหลังหนึ่งก้าว "เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร? หลิ่วเซิงเซิงเป็นคนโง่คนหนึ่ง เธอจะวงาแผนพวกเราได้อย่างไร..."

พูดพลางเธอก็พูดต่อว่า: "ข้ารู้แล้ว เจ้าต้องไม่ได้ฆ่าพวกเธอแน่ ๆ จงใจหาเหตุผลใช่ไหม? หลิ่วเซิงเซิงรู้เรื่องที่ข้าอยากฆ่าเธอแล้วใช่ไหม? แต่ข้ายังไม่ได้ลงมือเลย ข้อหานี้โทษข้าไม่ได้!"