พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 103

ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองแคบลงทันที และหลิ่วเซิงเซิงดูเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเขาได้

เธอพูดอย่างอึดอัด " ท่านอ๋องต้องการอะไรจากข้า?"

"เจ้าแกล้งทำเป็นโง่กับข้าเหรอ?"

หนานมู่เจ๋อมองดูเธออย่างตั้งใจ "ข้าบอกว่าข้าจะรับผิดชอบเจ้า แต่เจ้าก็หนีไป เจ้ารู้ไหมว่ามีคนเอาหน้ากากเก่าของเจ้ามาแกล้งทำเป็นเจ้าและยังแต่งตัวเหมือนเจ้าด้วย"

หลิ่วเซิงเซิงต้องการผลักเขาออกไป "เจ้าก็ไม่ได้ถูกหลอกไม่ใช่เหรอ..."

"เจ้าไม่กลัวข้าถูกหลอกเหรอ?"

หนานมู่เจ๋อกอดเธอไว้แน่น ไม่ปล่อยให้เธอผลักได้

ใบหน้าหลิ่วเซิงเซิงเปลี่ยนเป็นสีแดง "เจ้าคืออ๋องชาง จะมีคนที่ไหนหลอกได้ง่าย ๆ?"

"เจ้ารู้อยู่แล้วว่ามีคนปลอมตัวเป็นเจ้า?"

เมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของหนานมู่เจ๋อ หลิ่วเซิงเซิงก็รู้สึกผิดโดยไม่มีเหตุผล "เจ้าปล่อยข้าก่อนได้ไหม อุ๊บ..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ก็มีจูบประกบที่ริมฝีปากของเธอ

หลิ่วเซิงเซิงกำลังจะผลักเขาออกไป แต่เขากอดเธอแน่นขึ้น พลิกตัวแล้วกดเธอลงบนที่นั้งนุ่ม

"อุ๊บ อย่า..."

หนานมู่เจ๋อกัดริมฝีปากเธอเป็นการลงโทษ เป็นเวลานานแล้วปล่อยเธอไป "ในช่วงเวลานี้ สมองของข้าเต็มไปด้วยเงาของเจ้า แต่เจ้าไร้ความปราณีและหลีกเลี่ยงข้าทุกที่ ถ้ารังเกียจและทําไมเจ้าต้องช่วยชีวิตข้าด้วย"

เขาจ้องมองที่หลิ่วเซิงเซิงอย่างตั้งใจ

"เจ้ารู้ไหมว่าข้าตามหาอย่างบ้าคลั่งในช่วงนี้ ราวกับว่าทุกคนมีเงาของเจ้าอยู่ ในความฝันคือเจ้า นอกความฝันคือเจ้า และแม้แต่คนข้าเกลียดที่สุด ก็มีเงาของเจ้าอยู่เล็กน้อย หลายครั้งที่ข้าเกือบจะคิดว่าเจ้าอยู่ข้างข้ามาโดยตลอด โชคดีที่ข้ามีสติพอที่จะรู้ว่าทุกคนที่เหมือนเจ้าไม่ใช่เจ้าเลย"

หลิ่วเซิงเซิงผลักเขาออกไปอย่างแรง "เจ้าพูดดี ๆ อย่าเข้ามา..."

ถูกเขาจ้องมองต่อไปไม่ไหวแล้ว หากยังจ้องต่อไป กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

หนานมู่เจ๋อกลับคว้าไหล่ของเธอและบังคับตัวเองให้มองดูเขา

"ข้าพูดไปเยอะขนาดนี้ เจ้าไม่มีอะไรอยากจะพูดหน่อยเหรอ?"

"ท่านอ๋องมีฐานะอันสูงส่ง ข้าไม่คู่ควรจริง ๆ"

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวเสริมว่า "บางทีท่านอ๋องอาจจะแค่อารมณ์ชั่ววูบ ครั้งต่อไปที่เจอผู้หญิงอย่างข้า ท่านอ๋องก็จะ อุ๊บ..."

ก่อนที่จะพูดจบ หนานมู่เจ๋อก็จูบเธออีกครั้ง

"เจ้าอย่าพูดอีกเลย ไม่มีประโยคไหนที่ข้าอยากฟัง"

"อุ๊บ ไม่ถูก..."

เธอผลักหนานมู่เจ๋อ "แบบนี้ไม่ถูกต้อง เพื่อนข้ายังรอข้ากลับไปอยู่ ข้าต้องกลับไปแล้ว"

ขณะพูดหลิ่วเซิงเซิงกำลังจะลงจากรถ

หนานมู่เจ๋อจับเธอด้วยมือใหญ่แล้วอุ้มเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาโดยตรง

"ข้าไปส่งเจ้า"

หลิ่วเซิงเซิงพูดไม่ออก เขาไม่อยากปล่อยเธอไป เขาอยากรู้ว่าตัวเองอาศัยอยู่ที่ไหนใช่ไหม?

"ท่านอ๋อง เจ้าและข้าพบกันโดยบังเอิญ ทําไมเจ้าต้องมายึดติดกับข้าล่ะ? ข้าหลีกเลี่ยงที่จะไม่พบเจ้า นั่นเป็นเพราะข้าไม่มีความรู้สึกต่อเจ้า ถ้าคนที่เจ้าไม่ชอบมาพัวพันเจ้าตลอดเวลา เจ้าก็จะซ่อนตัวใช่ไหม?"

เมื่อฟังคำพูดของหลิ่วเซิงเซิงแล้ว หนานมู่เจ๋อดูเหมือนจะเข้าใจนิดหน่อย

"ข้าจะไม่รังควานเจ้าอีก"

"งั้นเจ้าให้ข้ากลับบ้านก่อน"

หนานมู่เจ๋อ "..."

เมื่อเห็นว่าหนานมู่เจ๋อไม่พูด หลิ่วเซิงเซิงก็อยากจะหลบหนีออกไป แต่หนานมู่เจ๋อก็จับมือเธอไว้อีกครั้ง

"เจ้าไม่ชอบข้าจริง ๆ..."

"ใช่ ข้าไม่ชอบเจ้าเลยสักนิด"

หนานมู่เจ๋อเงียบ​ "แล้วทำไมเจ้าถึง?"