พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 105

หมอตำแยตกใจมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว "เด็กคนนั้นอาจจะตายไปแล้ว สนมโหรวไม่สามารถมีชีวิตรอดได้…"

หนานกงเฉิงรู้สึกงุนงงและใบหน้าของเขาซีด

หนานซินถึงกับหลั่งน้ำตา "ไม่มีทาง เสด็จแม่ของข้ามีโชค เป็นไปได้ยังไง…"

เธอกลืนน้ำลายและกัดฟันแล้วพูดว่า "นี่คือสาเหตุที่ผู้หญิงป่าเถื่อนคนนั้นไม่ออกมาเหรอ? เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน แต่เธอกลัวที่จะถูกลงโทษจึงไล่พวกเองออกมาหมด ตอนนี้เธอหนีออกไปทางหน้าต่างแล้วเหรอ?"

หมอตำแยคุกเข่าลงกับพื้นตัวสั่นไม่กล้าพูด

แต่หนานซินกำลังจะเข้าไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ "ผู้หญิงป่าเถื่อน ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!"

โดยไม่ได้ดูสถานการณ์ปัจจุบัน คาดไม่ถึงว่าจะเอาชีวิตเสด็จแม่มาเดิมพัน มันเกินไปจริง ๆ!

ขณะที่หนานซินกำลังจะเปิดประตู หนานมู่เจ๋อก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

หนานซินกังวลมากจนน้ำตาไหล "เสด็จอา ท่านเป็นอะไรไปกันแน่ ทำไมวันนี้ท่านถึงเข้าข้างผู้หญิงป่าเถื่อนตลอดเวลา? เห็นได้ชัดว่าเธอแค่เล่นตลก..."

"เธอมีเหตุผลของเธอเองที่ทำเช่นนี้ และข้าเชื่อในตัวเธอ"

"แต่พวกเราไม่มีใครเชื่อเธอ! ปล่อยให้เธอเข้าไป สู้ให้หมอหญิงจากสำนักหมอหลวงเข้าไปดีกว่า สาวน้อยอย่างเธอจะรู้เรื่องการคลอดบุตรได้อย่างไร? ท่านไม่ได้ยินที่หมอตำแยพูดเหรอ?"

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "ในเมื่อไม่มีทางอื่น ทำไมไม่ให้เธอลองล่ะ?"

"ลอง? ความปลอดภัยในชีวิตของเสด็จแม่จะให้เธอลองได้อย่างไร! เสด็จอา ท่านไม่เคยช่วยผู้หญิงคนหนึ่งพูดแบบนี้เลย ข้าคิดว่าท่านหลงกลแล้ว"

"กําเริบเสิบสาน!"

ทันใดนั้นหนานมู่เจ๋อก็คำราม และในที่สุดเสียงนี้ก็ทำให้หนานซินตื่นขึ้นมาเล็กน้อย

เธอร้องไห้หนักมากจนได้แต่มองหน้าหนานกงเฉิงแล้วพูดว่า "เสด็จพ่อ โปรดพูดอะไรสักอย่างเถอะ..."

"ทำไมพูดกับเสด็จอาแบบนั้น?"

หนานกงเฉิงพูดอย่างเหนื่อยล้าเล็กน้อย "คนที่ได้รับการเชื่อใจจากเสด็จอา เจ้าก็ควรเชื่อใจด้วย"

"แต่..."

ก่อนที่หนานซินจะพูดได้ หนานกงเฉิงก็มองไปที่หนานมู่เจ๋อแล้วพูดว่า "อาเจ๋อ เจ้าแน่ใจนะว่าแม่นางคนนั้นไม่ได้กำลังล้อเล่นอยู่?"

หนานมู่เจ๋อพยักหน้า "อืม"

"เอาล่ะ ข้าจะให้เวลาเธอแค่ธูปครึ่งดอก"

เวลาธูปครึ่งดอก...

หนานซินเกือบเป็นลม นานขนาดนั้น กลัวแต่จะตายก่อน...

คนข้างในคือเสด็จแม่นะ!

เสด็จแม่อายุมากแล้วและการคลอดบุตรเป็นเรื่องอันตราย แต่กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงป่าเถื่อนทําคลอดให้ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่สนใจ ในฐานะลูกสาวของเธอจะไม่สนใจได้อย่างไร?

ดังนั้นเมื่อคนอื่น ๆ ไม่สนใจ หนานซินก็รีบวิ่งเข้าไปเตะประตูเปิดออก

หนานมู่เจ๋อขมวดคิ้ว "หนานซิน! เจ้าดื้อรั้น!"

หนานซินกล่าวด้วยน้ําตาคลอเบ้าว่า "คนที่ดื้อรั้นไม่ใช่เสด็จอาเหรอ? ท่านเชื่อผู้หญิงป่าเถื่อนคนนั้น ข้าไม่เชื่อ ตอนนี้เสด็จแม่อันตรายขนาดนี้ ถ้ารออีกธูปครึ่งดอก ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตกลับมาได้จริง ๆ พวกท่านไม่สนใจ ข้าสนใจ! ข้าต้องปลุกเสด็จแม่ให้ตื่น เธอต้องหมดแรงถึงจะเป็นแบบนี้"

ขณะที่เธอพูดเธอก็รีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว

หนานมู่เจ๋อทำได้เพียงหยุดเท่านั้น เนื่องจากฉากภายในไม่ได้ให้ผู้ชายเข้าไปดู

หนานกงเฉิงถอนหายใจ "ปล่อยเธอไปเถอะ ยังไงเสียก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของเธอ"

หนานมู่เจ๋อจ้องไปที่หมอตำแยบนพื้นแล้วพูดว่า "ทำไมยังไม่เข้าไปจับองค์หญิงสามล่ะ? อย่าปล่อยให้เธอรบกวนเซินเอ๋อ"

หมอตำแยลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง ลดศีรษะลงแล้วเดินเข้าไป

แต่เพิ่งเข้าไปก็รู้สึกตกใจทันที

"โอ้พระเจ้า คลอดแล้ว คลอดแล้ว..."

หมอตำแยตะโกนอย่างตื่นเต้น และทุกคนที่อยู่ข้างนอกก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในที่สุดหนานกงเฉิงก็มีสีหน้ายินดี "เยี่ยมมาก เยี่ยมมาก..."

แต่หนานมู่เจ๋อที่อยู่ข้าง ๆ มีสีหน้าเคร่งขรึม ในเมื่อคลอดแล้ว ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของทารกเลย?

แล้วหนานซินเธอก็ไม่เข้าไปแล้วเหรอ?

เธอไม่ตอบสนองเมื่อเห็นเด็กคลอดออกมา?