พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 115

เมื่อมองไปที่ชายร่างใหญ่ที่ก้าวร้าวกลุ่มนั้น หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเจ็บที่ขมับเป็นพัก ๆ

ไม่คิดว่าผู้ชายจะอาฆาตพยาบาทขนาดนี้ และพาคนมากมายมาต่อต้านผู้หญิงอย่างตัวเอง...

แต่ทำไมคนพวกนั้นถึงดูคุ้นมาก?

เมื่อมองดูคนหัวล้านในกลุ่มคนและชายร่างกำยำที่เป็นหัวหน้า ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็จำได้ว่าตัวเองเคยเจอพวกเขา...

"หัวหน้า ทำไมท่านไม่ลงมือล่ะ? นังสารเลวคนนี้หยิ่งมาก โปรดช่วยข้าสอนบทเรียนให้เธอด้วย!"

เมื่อฟังคำพูดของผู้ชาย มุมปากของต้าเฉียงก็กระตุกขึ้น และชายหัวล้านที่อยู่ข้าง ๆ เขาอดไม่ได้ที่จะเตือนเขาว่า "หัวหน้า ดูเหมือนว่าจะเป็นคนก่อนหน้านี้..."

"ข้าจำได้"

ต้าเฉียงพูดอย่างไม่พอใจ

หัวล้านปาดเหงื่อเย็น ๆ แล้วตบหน้าชายคนนั้น "ไปยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ไปยุ่งกับเธอ? ไปขอโทษเธอเดี๋ยวนี้!"

ชายที่ถูกตบก็สับสน "ไม่ใช่ เมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้..."

"เมื่อกี้ยายมึงสิ! บอกให้ไปขอโทษก็ไปขอโทษ!"

ต้าเฉียงเตะเขาอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นจึงเดินไปหาหลิ่วเซิงเซิงอย่างเร่งรีบ

"แม่นาง นี่คือลูกน้องคนใหม่ของข้า เขาโง่เขลา อย่าถือสาเขาเลย ยาพิษที่เจ้าให้เรามันทรมานเราแทบตาย ทำไมเราถึงปวดท้องทุกเดือน เราปวดท้องทุก ๆ สามวันห้าวัน เกือบจะไม่รอดแล้วจริง ๆ เจ้าทําดี เอายาแก้พิษมาให้เราเถอะ"

เมื่อเห็นหัวหน้าของตัวเองก้มหัวและโค้งคำนับหญิงสาว ชายหนุ่มก็ตกใจมากจนแทบจะยืนนิ่งไม่ได้...

หัวโล้นยังกล่าวอีกว่า "แม่นาง มันเป็นความผิดของเราที่ทำให้เจ้าขุ่นเคืองมาก่อน ช่วงนี้เราตามหาเจ้ามาตลอด เจ้าแก้พิษในตัวเราเถอะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เราจะอยู่ได้ไม่นานจริง ๆ นะ..."

หลิ่วเซิงเซิงมองพวกเขาด้วยความสับสน "ยาพิษ...อะไรนะ?"

ไม่ใช่ว่าเธอแสร้งทำเป็นโง่ เธอวางยาพิษผู้คนเป็นครั้งคราว และเธอลืมไปนานแล้วว่าเธอให้ยาพิษอะไรแก่พวกเขา

ต้าเฉียงพูดทั้งน้ำตา "คุณหนูใหญ่ โปรดหยุดแกล้งโง่ได้แล้ว มันเป็นยาพิษที่ทำให้ปวดท้องทุกเดือน เราตาบอดและไม่เชื่อเจ้ามาก่อน แต่ตอนนี้เรารู้สึกเจ็บปวดจริง ๆ..."

ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็จำได้ว่า "โอ้ ก็ต้องมาหาข้าเพื่อเอายาถอนพิษเป็นระยะ ๆ นึกขึ้นได้แล้ว"

ต้าเฉียงพูดอย่างอ่อนแอ "แม่นาง เราสามารถช่วยเจ้าได้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ แต่อย่าเอาชีวิตของเราเลย!"

เมื่อเห็นหัวหน้าของตัวเองก้มหัวและโค้งคำนับหญิงสาว ลูกน้องที่อยู่รอบตัวเขาก็ประหลาดใจเล็กน้อย

เมื่อเห็นคนหัวล้านเหงื่อออกอย่างล้นหลามอีกครั้ง ทุกคนก็เงียบลง

หลิ่วเซิงเซิงค่อนข้างพอใจกับทัศนคติของคนเหล่านี้

"ในเมื่อพวกเจ้าเชื่อฟัง ข้าจะให้ยาแกพิษแน่นอน"

ขณะที่เธอกำลังพูด เธอก็หยิบขวดยาออกมาจากอ้อมแขนของเธอ

ต้าเฉียงเดินไปหยิบมันโดยไม่พูดอะไร แต่หลิ่วเซิงเซิงยกขวดในมือขึ้นแล้วพูดว่า

"ยาพวกนี้จะป้องกันเจ้าจากอาการปวดท้องได้เพียงครึ่งปีเท่านั้น ครึ่งปีผ่านไป เจ้ายังต้องมาหาข้าเพื่อรับยาต่อ ถ้าไม่มียาก็ไม่ตาย อย่างมากสุดเจ้าจะเพียงปวดท้องไปตลอดชีวิตไม่อยากปวดต่อก็ฟังที่ข้าพูดเถอะ"

"ขอแค่พวกเจ้ากลับตัวกลับใจในครึ่งปีนี้ ไม่ทำให้ชาวบ้านลําบากอีกต่อไป อีกครึ่งปี ข้าจะแก้พิษของพวกเจ้าให้หมด ทําได้ไหม?"

ต้าเฉียงพยักหน้าซ้ำ ๆ "ทำได้ ทำได้ หากเจ้าต้องการดวงดาวบนท้องฟ้า เราจะปีนขึ้นไปเลือกดาวเหล่านั้นให้กับเจ้า"

หลิ่วเซิงเซิงจึงโยนยาให้เขา

"พูดเพราะขนาดนี้ ดาวข้าไม่เอา แต่สั่งสอนคนที่ไม่เข้าใจมารยาทคนนั้น ข้ากลับมีความสุขมาก"

บางทีเหมือนรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงใครอยู่ ด้วยการโบกมืออันแรงกล้าของเขา ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาจึงกระโจนเข้าใส่ชายคนนั้นทันที จากนั้นจึงเตะเขาลงไปที่พื้นทีละเท้า