พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 127

ทันทีที่เขาเปิดปาก ชายอีกคนก็พูดเช่นกัน "ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสีย หากเราสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อเผยแพร่พี่น้องของเราไปทั่วประเทศ อ๋องชางจะไม่สามารถหาเราได้ รอให้ร้านยาเปิดแล้ว เราก็ช่วยขายยา ไม่ต้องช่วยคนอื่นรักษาตัว ถึงตอนนั้นเราทุกคนเป็นเจ้านายเล็ก ๆ จะไม่มีใครสงสัยตัวตนของเรา ไม่นานเราก็ไม่ต้องหลบซ่อนตัวอีกต่อไป"

อี้โจวเงียบไปนาน "ลองดูได้จริง ๆ ชื่อเสียงของหลิวเล่าดังมาก ไม่มีใครคิดว่าเขาจะมีปฏิสัมพันธ์กับพวกเรา..."

เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนเห็นด้วย หลิ่วเซิงเซิงก็หันไปมองอี้เฉินอีกครั้ง

อี้เฉินเกาหัวแล้วพูดว่า "ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ข้าก็ทำได้ ตราบใดที่ไม่ยึดติดกับร้านใดร้านหนึ่งไปตลอดชีวิต"

เมื่อเปรียบเทียบกับความพยายามดั้งเดิมของมู่เหยียนซีในการสร้างสาขาทั่วประเทศโดยการผนวกแก๊งอื่น ๆ การขยายอำนาจในรูปแบบของร้านขายยานี้มีความเป็นไปได้มากกว่าอย่างเห็นได้ชัด

บางทีการทำเช่นนี้อาจจะได้รับการสนับสนุนมากขึ้นในอนาคต แก๊งจะใหญ่ขึ้นและพลังจะมีเสถียรภาพมากขึ้น...

อี้เฉินมองดูหลิ่วเซิงเซิงตรงหน้าเขาอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม

นึกไม่ถึงว่านี่จะเป็นความคิดของสาวน้อย คำนวณได้ชัดเจนทุกขั้นตอน ฉลาดขนาดนี้...

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครคัดค้าน หลิ่วเซิงเซิงจึงยิ้มและกล่าวว่า "งั้นก็ตัดสินใจแบบนี้แล้ว เรื่องหาร้านข้าจะให้หลิวเล่าช่วย พอร้านหาเสร็จข้าก็จะจัดพวกเจ้าออกไปด้วยกัน"

อี้โจวขมวดคิ้ว "เรายังมีพี่น้องมากกว่าเจ็ดสิบคน ผู้ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บกำลังซ่อนตัวอยู่ในถ้ำตอนนี้ เจ้าต้องการเปิดร้านมากกว่าเจ็ดสิบร้านไหม นั่นเป็นเงินจำนวนมาก"

"ธุรกิจเปิดพร้อมกันมากมาย ถ้าปิดกันหมด เราก็จะกินลมด้วยกัน"

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เงินทุนที่ข้ามีน่าจะสามารถเปิดร้านได้ประมาณห้าสิบร้านก่อน อาณาจักรเฟิงชิง เป็นหนึ่งในสามประเทศที่ใหญ่ที่สุดบนแผ่นดินใหญ่ มีเมืองนับไม่ถ้วนในประเทศ ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะเปิดสองแห่งในเมืองขนาดใหญ่พิเศษบางแห่ง ที่อื่นที่เล็กกว่าก็เปิดหนึ่งแห่งก็พอ"

"ทุนเริ่มต้นเริ่มต้นคือการเช่าร้านค้าและซื้อวัสดุยา หลิวเล่ามีแหล่งวัตถุดิบยา ท้ายที่สุดเขาก็มีส่วนแบ่ง เขาสามารถรับยาก่อนแล้วจึงจ่ายเงิน แน่นอนถ้าไม่แพงเจ้าก็ให้เขาก่อนก็ได้"

"สําหรับด้านแรงงาน ข้าได้ช่วยชีวิตพวกเจ้าไว้ ตอนนี้แม้ว่าจะช่วยข้าทําธุรกิจของตัวเอง แต่จะว่าไปก็ช่วยพวกเจ้าหาที่หลบ ก่อนที่จะเริ่มทํากําไร ข้าจะดูแลแค่อาหารและที่พักของพวกเจ้า เดี๋ยวมีเงินหาเงินแล้ว ถึงจะให้ค่าจ้างพวกเจ้า"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างใจเย็นแล้วพูดต่อ

"พวกเจ้ามีเจ็ดสิบกว่าคน คนที่มีความสามารถน้อยหน่อยสามารถกลุ่มละสองคนได้ น่าจะแบ่งกลุ่มได้ยี่สิบกว่าคน คนที่มีความสามารถมากก็ดูแลร้านละคน แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ทางที่ดีควรมีสองร้านในหนึ่งที่ มีการดูแลซึ่งกันและกัน ในขณะเดียวกันก็สามารถดูแลซึ่งกันและกันได้"

"ข้าไม่สามารถจัดการร้านค้าได้มากมายในคราวเดียว ดังนั้นมันขึ้นอยู่กับเจ้าสองคนที่จะจัดการพี่น้องของเจ้า ข้ายังคงเชื่อใจเจ้า หากหนึ่งในนั้นหนีไปพร้อมกับเงินเจ้าก็รู้ผลที่ตามมา"

การแสดงออกของอี้โจวแปลกเล็กน้อย และอี้เฉินก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเช่นกัน

พวกเขารู้ว่าคำพูดของหลิ่วเซิงเซิงหมายถึงอะไร ท้ายที่สุดพวกเขายังคงต้องพึ่งพายาแก้พิษของหลิ่วเซิงเซิงเพื่อมีชีวิตอยู่

เมื่อเห็นท่าทางหดหู่ของพวกเขา หลิ่วเซิงเซิงก็พูดอย่างสงบ "ที่จริงพวกเจ้าไม่ต้องกังวล ข้าพูดแล้วไม่ใช่หรือ ตราบใดที่พวกเจ้าซื่อสัตย์ พวกเจ้าในอนาคตไม่เพียงแต่จะไม่ตายเท่านั้น แต่ยังได้รับค่าตอบแทนที่สอดคล้องกันอีกด้วย และสถานะก็จะไม่เลวร้ายไปกว่าตอนแก๊งอู่ชิวแน่นอน"

"ก็ประมาณนี้แหละ ถ้าพวกเจ้าคิดว่าทําได้ ช่วงนี้ก็เตรียมตัว พอร้านหาเจอ พวกเราก็สามารถเปิดได้แล้ว"

เมื่อเห็นว่าพวกเขายังคงเงียบ หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่พูดต่อ แต่พามู่ชิงชิงออกไปจากที่นั่น ทำให้พวกเขามีพื้นที่ของตัวเองในการพูดคุยกัน

ทันทีที่ออกไป มู่ชิงชิงก็พูดอย่างครุ่นคิด " เซินเอ๋อ ความคิดของเจ้าดีมาก ถ้าทําได้ หาเงินได้ไม่ช้าก็เร็ว แต่คนเหล่านี้เรายังไม่คุ้นเคย ถ้าพวกเขาเอาเงินของเจ้าและหนีไป พวกเราก็ทําอะไรไม่ได้ ความเสี่ยงก็มากเกินไป..."

"เอาเงินของข้าไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขสักสองสามเดือนแล้วรอความตาย?"

หลิ่วเซิงเซิงพูดด้วยรอยยิ้มครึ่ง "ถ้าพวกเขาอยากตายจริง ๆ ก็จะไม่มาขอความช่วยเหลือจากพวกเราแล้ว ในเมื่อพวกเขาไม่อยากตาย ยังอยากกลับมาผงาดอีกครั้ง พวกเขาก็ต้องรู้ว่า มีแต่ติดตามข้าเท่านั้น พวกเขาจึงมีโอกาส อีกอย่างพวกเขาถูกข้าวางยาพิษ ต้องหายาแก้พิษจากข้าทุกเดือน จุดจบที่จากไปก็คือตาย พวกเขาจะไม่เสี่ยง"

"ก็ใช่ เจ้าเป็นคนรอบคอบมาก ด้วยชื่อของหลิวเล่า อย่างน้อยธุรกิจก็มีการรับประกัน การใช้ร้านขายยาเป็นที่กำบัง จะไม่มีใครสังเกตเห็นเมื่อพลังของเราเติบโตอย่างเงียบ ๆ เจ้าฉลาดมาก"