พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 147

หยูเหวินซื่อที่อยู่ในห้องก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป จึงเห็นเขาเดินโซเซออกจากห้องด้วยสีหน้าน่าเกลียดพอ ๆ กัน

มีเสียง "เพี๊ยะ" และเขาก็ถูกตบทันทีที่ออกมา

หนานซินมองเขาทั้งน้ำตา "นี่คือน้องสาวที่เจ้าบอกเหรอ? นี่คือสิ่งที่เจ้าบอกว่าไม่มีอะไรเหรอ? พวกเจ้าถึงกับมีลูกด้วยกันแล้ว เจ้าบอกข้าว่าพวกเจ้าเป็นแค่เพื่อนกันเหรอ? หยูเหวินซื่อ เจ้าใจร้ายมาก! เจ้าโกหกข้าได้ยังไง?"

หยูเหวินซื่อเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลิ่วเซิงเซิง แต่กลับหัวเราะเยาะ

"จนถึงตอนนี้เจ้ายังเสแสร้งทําอะไรอยู่ล่ะ? จริง ๆ แล้วเจ้ารู้มานานแล้วใช่ไหม? หรงหรงเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเจ้า ตั้งแต่พวกเจ้าทะเลาะกัน เจ้าแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอตอนอยู่ข้างนอก เมื่อพูดถึงเธอ เจ้ามักจะว่าเธอเป็นปีศาจจิ้งจอก แม้ว่าเจ้าจะพูดเสียงดังว่าจะฆ่าเธอ แต่เจ้าก็ไม่เคยตามหาเธออีกเลย แต่วันนี้เจ้าก็มาที่บ้านอย่างกะทันหัน เพราะรู้ว่าเธอตั้งท้องเลือดเนื้อของข้าแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"เจ้ากำลังพูดไร้สาระอะไร?"

"ข้าพูดเรื่องไร้สาระเหรอ? หรือว่าคนที่โวยวายอย่างไร้เหตุผลไม่ใช่เจ้าเหรอ? ใช่ เราสองคนมีอะไรกันจริง ๆ ข้าหลงใหลเธอจริง ๆ แต่เจ้าไม่สามารถถูกแทนที่ได้ในใจของข้า เจ้าจะเป็นผู้หญิงที่ข้ารักที่สุดเสมอ มิฉะนั้นข้าจะแต่งงานกับเจ้าได้อย่างไร? ข้าวางแผนที่จะอยู่กับเจ้าตลอดชีวิตจริง ๆ แต่เจ้าดูสิว่าตอนนี้เจ้ารุนแรงแค่ไหน? คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะสามารถลงมือได้แม้แต่เด็กที่ไร้เดียงสา!"

หยูเหวินซื่อจ้องมองเธอด้วยความโกรธ "เจ้ายังเป็นองค์หญิงที่ข้ารู้จักอยู่หรือเปล่า? ในความทรงจำของข้า เจ้ามีชีวิตชีวาและร่าเริงมาก มีน้ำใจมาก ตอนนั้นเรามีความสุขขนาดไหน ตอนนั้นมีผู้หญิงมากมายรอบตัวข้าชอบข้า แต่ข้าก็ยังเลือกเจ้าอย่างแน่วแน่ แม้ว่าคนข้างนอกจะบอกว่าเจ้าหยิ่งผยองและคอบงำ แต่เคยเสียใจไหม? ขอแค่เจ้าอารมณ์เสีย ข้าก็จะซื้อของขวัญมาง้อเจ้าไม่ใช่เหรอ?"

"แต่ดูสิ่งที่เจ้าทำสิ! เจ้าฆ่าลูกของข้า! ข้าทำเรื่องไม่ดีกับเจ้าจริง ๆ แต่เจ้ามีอะไรก็มาลงที่ข้า? เจ้าผลักหรงหรงล้มทำไม?"

หนานซินถูกด่าจนเธอตกตะลึง

"ทั้ง ๆ ที่เจ้าเป็นคนทำผิด เจ้าทำได้ยังไง..."

"งั้นเจ้าไม่มีอะไรผิดเหรอ? เจ้าเอากระจกมาส่องสภาพปัจจุบันของเจ้า ดูว่าภายในกระจกทองแดงว่าเจ้ายังคงเหมือนเดิมหรือเปล่า? ข้าควรเชื่อคําพูดหรงหรงตั้งนานแล้ว เจ้าขี้อิจฉา นิสัยไม่ดี จิตใจชั่วร้าย ข้าควรฟังเธอมาตั้งนานแล้ว ไม่แต่งงานกับเจ้า ถ้าเป็นแบบนี้ ทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้นแล้ว!"

หัวใจของหนานซินมีเลือดไหล "แล้วยังไง? ตอนนี้เจ้าอยากจะไปกับเธอใช่ไหม?"

"ข้าไม่เคยเข้าข้างเธอ และไม่เคยคิดจะทิ้งเจ้าเพื่อเลือกเธอ แต่ความชั่วร้ายของเจ้าทําให้ข้าเปิดตาจริง ๆ ทําไมไม่เสียลูกของเจ้าไปล่ะ?"

ด้วยเสียง "เพี๊ยะ" หนานซินตบเขาอีกครั้ง

น้ำตาของเธอร่วงหล่นทีละหยด "ข้าตาบอดจริง ๆ ในเมื่อเจ้าเกลียดข้ามาก ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ข้าขอให้พวกเจ้ามีความสุข!"

หลังจากพูดอย่างนั้น หนานซินก็หันหลังและจากไป

หยูเหวินซื่อก้าวถอยหลังอย่างอ่อนแรง ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเศร้าเช่นกัน

เมื่อเห็นหนานซินวิ่งหนีไป เสี่ยวถังก็ดึงแขนเสื้อของหลิ่วเซิงเซิง

"พระชายา พวกองค์หญิงออกไปแล้ว เราควรกลับได้แล้ว?"

ขณะพูด เธอพูดด้วยสีหน้าเป็นทุกข์ "ไม่คิดว่าพระราชบุตรเขยจะเป็นคนแบบนี้จริง ๆ เห็นได้ชัดว่าเขาทำผิด ทำไมเขาถึงโกรธเอง?"

พูดตามหลักเหตุผลแล้ว หลิ่วเซิงเซิงควรออกไปตอนนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไม่ชอบคู่นี้จริง ๆ

หมอหลายคนได้รับเชิญมา และแต่ละคนก็ออกมาส่ายหัว

หยูเหวินซื่อยืนเฝ้าประตูอย่างกังวล คว้าหมอแล้วถามอย่างกังวล "สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง? หรงหรงสบายดีไหม?"

"ภรรยาของตัวเองโกรธจนหนีไปก็ไม่สนใจ องค์หญิงช่างไร้ค่าจริง ๆ..."

เสี่ยวถังอดไม่ได้ที่จะบ่นเบา ๆ

หมอที่ถูกดึงถอนหายใจ "อาการของแม่นางหรงหรงไม่ดีนัก ตอนนี้เธอมีเลือดออก หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เธอจะไม่รอด!"

"ท่านได้โปรดช่วยเธอด้วย เธอ…"