พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 152

หลังจากได้ยินสิ่งที่องค์รัชทายาทพูด เสี่ยวถังคุกเข่าลงกับพื้นดังตุบ

"องค์รัชทายาทขอประทานอภัยเพคะ เรื่องนี้จะต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่เพคะ พระชายาของข้าน้อยขโมยของไม่เป็น อีกอย่างคนของฮองเฮาจงใจออกจากวังเพื่อนัดหมายให้พระชายาของข้าน้อยมาพบ และเขาก็เป็นคนพาเราเข้าไปที่ตำหนักอันหนิง ทุกคนในตำหนักอันหนิงก็เห็นกันหมด จะบอกว่าพระชายาของข้าน้อยบุกเข้าไปได้ยังไง?"

เมื่อเทียบกับเสี่ยวถังที่วิตกกังวล หลิ่วเซิงเซิงก็เข้าใจทุกอย่างในทันที

เธอถูกวางแผนแล้ว

หากเดาไม่ผิด องครักษ์ที่เรียกเธอเข้ามาในวังต้องเป็นคนที่องค์รัชทายาทจัดการ

ตามที่คาดไว้ หลิ่วเซิงเซิงเพิ่งคิดแบบนี้เสร็จ องครักษ์คนเมื่อกี้ก็ถูกคนคุมตัวขึ้นมาแล้ว

"นี่คือคนที่พวกเจ้ากำลังพูดถึงใช่ไหม? เขาไม่ใช่คนจากเสด็จแม่ข้า เขาเป็นคนของจวนอ๋องชางของพวกเจ้านะ?"

หนานเทียนจ้องมองชายที่ถูกพามาอย่างเย็นชา "พูด ทำไมเจ้าถึงพาพระชายามาที่ตำหนักอันหนิง? เป็นแผนการของเจ้าหรือว่า..."

ก่อนที่หนานเทียนจะพูดจบ องครักษ์ก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที

"องค์รัชทายาทไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ข้าน้อยไม่ได้ขโมยของฮองเฮา ข้าติดตามพระชายาเข้าวังมาเฉย ๆ พระชายาทูลว่ามีเรื่องต้องการมาเข้าเฝ้าฮองเฮา ดังนั้น…"

"ไร้สาระ! ทั้ง ๆ ที่เจ้าเป็นคนวิ่งมาบอกว่าฮองเฮาต้องการพบพราะชายาของข้าและเจ้าก็เป็นคนที่พาเราเข้าวังมา เจ้าจะใส่ร้ายกันได้อย่างไร?"

เสี่ยวถังตอบกลับอย่างตื่นเต้น

แต่เขากลับพูดว่า "ฮองเฮาไม่ได้นัดพบพวกท่านเลย ข้าจะกล้าประกาศข่าวปลอมได้อย่างไร? ตอนแรกข้าเป็นคนคุ้มกันพวกท่านเข้าวัง ต่อมาข้าก็ตามพวกท่านออกจากวัง ตอนหลังพวกท่านก็พาข้าเข้าวังมา..."

"เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระ! องค์รัชทายาท คน ๆ นี้กำลังพูดเรื่องไร้สาระ!"

เสี่ยวถังอธิบายอย่างตื่นเต้นว่า "พระชายาของข้าน้อยออกจากวังแล้ว จะกลับมาทำไมอีก? นอกจากนี้พระชายาของข้าน้อยก็ไม่กล้าที่จะบุกเข้าไปในตำหนักอันหนิง ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนนำทาง เราจะเข้าไปในตำหนักอันหนิงได้อย่างราบรื่นได้อย่างไร? คนนี้มองปราดเดียวก็โกหก องค์รัชทายาทไม่สามารถเชื่อเขาได้ เขาต้องได้รับคําสั่งจากใครสักคน จงใจใส่ร้ายพระชายาของข้าน้อย!"

"เสด็จอาหญิงคือพระชายาอ๋องชาง ใครจะกล้าห้ามไม่ให้เธอเข้าไปในตำหนัก? ทุกคนในตำหนักอันหนิงรู้จักพระชายา ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจึงไม่สามารถขวางเธอได้ แม้ว่าเธอจะเข้าไปในตำหนักอันหนิงเพียงลำพัง เธอก็สามารถผ่านไปได้โดยไม่มีอุปสรรค ทำไมเธอถึงยังต้องให้คนอื่นนำทาง?"

หนานเทียนมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงอย่างเย็นชา "พระชายาอย่าคิดว่าแค่หาองครักษ์มารับโทาแทนก็ได้แล้ว ฉวยโอกาสที่เสด็จแม่หลับสนิท แอบบุกเข้าไปในตำหนักอันหนิงและขโมยสมบัติของเสด็จแม่ไป โทษร้ายแรง ใครก็ได้ จับเธอเข้าไปขังในคุก รอเสด็จแม่ตัดสินโทษ!"

เสี่ยวถังยังคงต้องการอธิบาย แต่หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัวให้เธอ

"คนจงใจใส่ร้ายเรา พูดไปก็ไม่มีใครฟัง"

เสี่ยวถังกระวนกระวาย "พระชายา คนคนนี้ไม่ได้มาจากจวนอ๋องชางของเราเลย คำพูดข้างเดียวของเขาไม่เพียงพอที่จะตัดสินพวกเราได้ ข้าน้อยจะกลับไปหาท่านอ๋องเดี๋ยวนี้ และต้องให้ท่านอ๋องคืนความยุติธรรมให้กับท่านให้ได้!"

"เองคิดว่าเจ้าจะออกไปได้เหรอ? ในเมื่อติดตามพระชายาบุกตำหนักอันหนิง มันเป็นไปได้ที่เองจะขโมยของด้วยก็ได้ ใครก็ได้ จับสาวใช้ขังคุกไปด้วย!"

ทันทีที่เขาพูดจบ องครักษ์สองคนก็คว้าเสี่ยวถังทันที และหลิ่วเซิงเซิงก็ถูกจับไว้แน่นเช่นกัน

หนานเทียนพูดอย่างเย็นชาและเย่อหยิ่ง "ไม่ต้องกังวล ฝั่งเสด็จอาข้าองค์รัชทายาทจะไปอธิบายสถานการณ์ด้วยตัวเอง เสด็จแม่ก็จะตรวจสอบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ถ้าของไม่ใช่ของพวกเจ้าที่ขโมย ก็ย่อมปล่อยพวกเจ้าออกมา แต่ถ้าพวกเจ้าขโมยไปจริง ๆ เสด็จอาก็ไม่สามารถช่วยพวกเจ้าไว้ได้"

หลิ่วเซิงเซิงดิ้นรนสองครั้ง แต่ก็ไม่สามารถหลุดได้

หากตัวเองต่อต้านอย่างสุดกำลัง อาจจะสามารถหลบหนีได้ เนื่องจากมีคนไม่มากนักที่อยู่รายล้อมพวกเธอ

แต่ถ้าต่อต้านอย่างอย่างสุดกำลังจริง ๆ นั่นจะไม่พิสูจน์ว่าตัวเองผิดจริงเหรอ?