พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 16

หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่เสี่ยวถัง คำพูดแบบนี้ ตัวเธอเองเชื่อไหม?

มันเจ็บจนไม่มีแรงจะพูด หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจเสี่ยวถัง เพียงแค่มองไปที่ โม่เล่าที่ยืนอยู่ที่ประตูแล้วพูดว่า: "ในเมื่อมาแล้วก็เข้ามาเถอะ"

จากนั้นโม่เล่าก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาจากด้านนอก

เสี่ยวถังพูดอย่างเร่งรีบ: "โม่เล่า พระชายาถูกโบยไปสามสิบที นั่งก็นั่งไม่ได้แล้ว ท่านช่วยสั่งยาให้หน่อย เดี๋ยวข้าน้อยจะไปเอาเงินท่านทีหลัง"

"คิดว่าพระชายาคงไม่ต้องใช้ยาข้า"

โม่เล่าพูดมีความหมายสอดแทรก ทำให้หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกหมดหนทาง เธอหายใจออก "เสี่ยวถัง ไปต้มน้ำให้ข้าหน่อย ข้าอยากดื่มชา"

ขณะที่เสี่ยวถังถอยออกไป หลิ่วเซิงเซิงจึงกล่าวว่า: "โม่เล่ามีอะไรจะพูดก็พูดมา"

"เรื่องเกี่ยวกับเด็กทั้งสองคนครั้งที่แล้ว พระชายายังจำได้ใช่ไหม?"

"อืม"

"เด็กทั้งสองหายดีแล้ว แต่ข้าแค่สงสัย ตอนนั้นข้าไม่ได้สั่งยาแก้พิษใด ๆ แต่เด็กทั้งสองก็หายดีภายในไม่กี่วัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าสามารถทำได้เลย ดังนั้นพระชายาเป็นคนช่วยเขาสองคนไว้ใช่ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้ปฏิเสธ แต่แค่พยักหน้าเล็กน้อย

เมื่อเห็นเธอพยักหน้า ดวงตาของโม่เล่าก็ฉายแววประหลาดใจ คือเธอจริง ๆ...

"ข้าฝึกวิชาแพทย์มาหลายปีแล้ว ข้าคิดว่าทักษะทางการแพทย์ของข้าค่อนข้างดี หลายวันมานี้ข้าคิดไม่ออกจริง ๆ พระชายาแก้พิษงูได้อย่างไร? เท่าที่ข้ารู้มา ไม่มียาอะไรที่สามารถแก้พิษงูชนิดที่กัดได้อย่างหมดสิ้น..."

"พิษงูบางชนิดแค่กินยาก็แก้พิษได้ พิษงูบางชนิดไม่มียาแก้พิษ บังเอิญมันเกิดขึ้นกับข้าพอดี เป็นคนอื่นก็ทำไม่ได้ โม่เล่าไม่ต้องคิดมากมาย"

เมื่อฟังคำพูดอันสงบของหลิ่วเซิงเซิง ใบหน้าของโม่เล่าก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย

ทำไมรู้สึกว่าคำพูดของพระชายามันเย่อหยิ่งไปหน่อย?

เธอหมายความว่าเธอเป็นคนเดียวในโลกที่สามารถทำได้ใช่ไหม?

แต่โม่เล่าไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงพูดว่า: "จริง ๆ แล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ข้ารู้ว่าพระชายามีความรู้ด้านการแพทย์ด้วย เมื่อก่อนข้า..."

"ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเมื่อก่อนเลย ท่านก็เห็นว่าตอนนี้ข้ามีสภาพแบบไหนแล้วใช่ไหม? ข้าเจ็บขนาดนี้แล้ว ท่านมีอะไรจะพูด ทำไมไม่รีบพูดมาล่ะ?"

โม่เล่าพูดอย่างอาย ๆ: "ถ้างั้น ต้องการให้ข้านำสมุนไพรมาให้ท่านและให้สาวใช้ของท่านทาให้หรือเปล่า?"

"ท่านคิดว่าข้าต้องการยาของท่านเหรอ?"

โม่เล่ายิ้มอย่างขมขื่น "พระชายาทรงซ่อนความลับไว้ดี คิดว่าหน้าจะมียาที่ดีกว่า…"

"ถ้าไม่มีอะไรท่านก็กลับไปเถอะ"

"ที่จริงข้ามีเรื่องจะพูดกับท่าน"

โม่เล่าดูเหมือนจะสับสนมาก และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า: "จริง ๆ แล้วข้าอยากขอคำแนะนำจากพระชายา ไม่ทราบว่าท่านใช้วิธีใดในการแก้พิษของเด็กสองคนนั้น"

"ไม่ได้มีวิธีใด มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ข้ามีส่วนรับผิดชอบต่อเด็กสองคนที่ถูกกัด ข้าควรจะช่วยพวกเขา ท่านสามารถแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้เรื่องนี้ เป็นหมอมหัศจรรย์ของท่านต่อไป ทําให้ทุกคนคิดว่าคุณช่วยพวกเขาไว้กลับเป็นเรื่องดี พวกเขาจะได้ไม่มีภาระทางจิตใจ"

หลิ่วเซิงเซิงนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียว ด้านหน้าเตียงมีม่านมุก และโม่เล่ามองเห็นได้เพียงเงาลาง ๆ เท่านั้น

แม้ว่าการแสดงออกของหลิ่วเซิงเซิงจะไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน แต่โม่เล่ายังคงรู้สึกถึงความชื่นชมอยู่ในใจ

"บางทีกับพระชายา ข้าอาจไม่ใช่หมอมหัศจรรย์ หลายปีที่ผ่านมา พระชายาถ่อมตัวเกินไป..."

เมื่อเสี่ยวถังกลับมาพร้อมชา เธอได้ยินโม่เล่าพูดแปลก ๆ และเธอก็ทำหน้างง

เกิดอะไรขึ้น?

โม่เล่ากำลังยกย่องพระชายาอยู่?