พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 162

ใบหน้าเสี่ยวถังเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เมื่อเห็นความเฉยเมยของหลิ่วเซิงเซิง ทำได้เพียงติดตามเธอออกไปอย่างสงสัย

ขณะที่พวกเธอจากไป หยูเหวินซื่อก็เชิญหมอหลายคนเข้ามาด้วย

หยูเหวินซื่อรีบให้พวกเขาขึ้นไปดู หลังจากนั้นไม่นานพวกหมอก็ตกใจ

"อาการของคุณหนูหรงหรงทรงตัวแล้ว..."

"อาการทรงตัวเร็วขนาดนี้เลย? เธอเสียเลือดมากขนาดนั้น!" หยูเหวินซื่อไม่อยากจะเชื่อเลย

หมอหลายคนก็มีสีหน้าไม่เชื่อเช่นกัน

"แม้ว่าอาการของคุณหนูจะยังแย่มาก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะทรงตัวแล้ว…"

"น่าทึ่งมาก ไม่รู้จริง ๆ ว่าพระชายาทำได้ยังไง"

"..."

ฟังหมอหลายคนอุทาน หยูเหวินซื่อกลับอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลัง

เธอช่วยหรงหรงไว้ได้จริง ๆ

​และอย่างง่ายดาย...

นี่หมายความว่าสิ่งที่เธอพูดอาจเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?

หยูเหวินซื่อรู้สึกอยู่เสมอว่าโลกกำลังจะล่มสลาย เขาจับมือของหมออย่างสั่นเทา

"หมอ หมอท่านช่วยตรวจดูข้าให้หน่อยได้มั้ย?"

"พระราชบุตรเขยอยากตรวจดูอะไร?"

หยูเหวินซื่อรู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่จะพูดแบบนั้น แต่เมื่อคิดถึงความปลอดภัยของตัวเองแล้ว เขาก็ยังพาหมอแอบเข้าไปในห้องที่ไม่มีคนอยู่

เมื่อเขาออกมาอีกครั้ง ไม่มีสีบนใบหน้าของเขาและแม้แต่ขาของเขาก็สั่นเทา

หมอที่ออกมาด้วยก็เหงื่อออกมากเช่นกัน

"พระราชบุตรเขย ท่านไปเอาโรคภายในนี้มาจากไหน? แม้ว่าไม่นานมา แต่โรคนี้ก็รักษาได้ยาก ตอนนี้ท่านไม่รู้สึกอะไร แต่ในระยะยาว โรคนี้จะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ อย่างแน่นอน..."

หยูเหวินซื่อก้าวถอยหลังอย่างอ่อนแอ "เจ้า เจ้าเคยตรวจดูให้หรงหรงไหม?"

หมอเช็ดเหงื่อออกที่หน้าผาก "พระราชบุตรเขยพูดอะไร? แม่นางหรงหรงเป็นลูกคุณหนู ข้าน้อยเป็นแค่หมอ ย่อมไม่สะดวกตรวจดูให้เธอ ข้าน้อยได้แต่จับชีพจร เรื่องอื่นข้าน้อยให้สาวใช้เป็นคนจัดการ โรคภายในแบบนี้ ข้าน้อยไม่ได้เห็นกับตา ก็ไม่แน่ใจ..."

"งั้นเจ้ารู้มั๊ยว่าข้าติดเชื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ในกรณีของท่าน ไม่น่าจะเกินหนึ่งเดือน…"

ยังไม่ถึงเดือนเหรอ?

หยูเหวินซื่อคิดอย่างรอบคอบและพบว่าเดือนนี้ตัวเองไม่เคยมีอะไรกับองค์หญิงเลย ตรงกันข้าม เขาอยู่กับหรงหรงบ่อยมาก...

ดังนั้น โรคนี้หรงหรงเป็นคนเอามาติดเขาจริง ๆ?

สมองของเขาสับสนอย่างสิ้นเชิง และใบหน้าที่หล่อเหลาก็ไม่มีสีเลย

"เรื่องนี้ห้ามใครพูด มิฉะนั้นเจ้าจะรู้ผลที่ตามมา"

หมอพยักหน้าอย่างหวาดกลัว หยิบกล่องยาแล้วรีบออกไป

ขณะเดียวกันหรงหรงในห้องก็ตื่นขึ้นมาและเรียกหาเขาในห้องทันทีที่ตื่น

"คุณชายสี่ คุณชายสี่..."

หยูเหวินซื่อที่ประตูรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่กระจายจากฝ่าเท้าไปจนถึงทั่วร่างกาย เขาเดินเข้าไปในห้องทีละก้าวและมองดูคนที่อ่อนแอบนเตียง ไม่มีร่องรอยของความสงสารในดวงตาของเขา

"หรงหรง เจ้าเคยมีผู้ชายมาแล้วกี่คน? เจ้าหลอกข้ามามากแค่ไหน?"

ใบหน้าของหรงหรงแข็งค้าง "คุณชายสี่ ท่านฟังสิ่งที่ พระชายาพูดเหรอ? เธอเป็นเพื่อนขององค์หญิง ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว เธอจึงเข้าข้างองค์หญิง เธอ…"

"พอเถอะ! เจ้าจะหลอกข้าอีกนานแค่ไหน? ข้าควรจะคิดได้ตั้งนานแล้ว เจ้าเก่งมาก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจ้าหลั่งน้ำตาจอมปลอมของเจ้า ข้าน่าจะคิดได้ว่า ถ้าเจ้าคิดว่าองค์หญิงเป็นเพื่อนจริง ๆ จะตกหลุมรักข้าอย่างสงบได้อย่างไร? ฮ่า ฮ่าฮ่า..."

หยูเหวินซื่อถอยหลังไปก้าวใหญ่ "หรงหรง เจ้าน่ากลัวมาก"