พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 174

"ทำไมเจ้าสองคนไม่ออกจากเมืองก่อนล่ะ? ข้าจะไปหาเสด็จอาตอนนี้ ข้าเชื่อว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้ได้แน่"

หนานลั่วเฉินจู่ ๆ ก็พูดประโยคนี้

หลิ่วเซิงเซิงเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า "อย่าล้อเล่นได้ไหม? มีทหารไล่ล่าเจ้าอยู่ข้างนอกทุกแห่ง หากเจ้าถูกจับได้โดยบังเอิญ เจ้าจะไปพบท่านอ๋องยังไง?"

หลังจากหยุดชั่วคราว เธอกล่าวเสริม "เจ้าไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว พักผ่อนที่นี่ก่อน รอฟ้ามือแล้วค่อยลงมือ"

หนานลั่วเฉินไม่ได้พูด แม้ว่าร่างกายของเขาจะเหนื่อยล้ามากจริง ๆ แต่เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากในขณะนี้จนนอนไม่หลับเลยสักระยะหนึ่ง

แต่เมื่อมองดูหลิ่วเซิงเซิงที่อ่อนแอที่อยู่ข้าง ๆ ในที่สุดเขาก็พยักหน้า

วันนี้ตัวเองทำเรื่องโง่ ๆ มากมาย ไม่สามารถทำเรื่องให้เธออีกแล้ว

"..."

ไปดูที่จวนอ๋องชาง

ในขณะนี้จวนอ๋องก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ในจวนชิงหยุน เสี่ยวเจียงเดินไปรอบ ๆ อย่างกังวลในลานบ้าน

"พระชายาแอบออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่มีใครในจวนสังเกตเห็นเลย เธอยังบุกเข้าไปในพระราชวังด้วย นางมีความสามารถเช่นนี้ได้อย่างไร?"

บนเก้าอี้ข้างสนามหญ้า หนานมู่เจ๋อโน้มตัวไปที่นั่นและหลับตาเพื่อผ่อนคลาย

เสี่ยวเจียงวิตกกังวล "ท่านอ๋อง เป็นไปไม่ได้ที่พระชายาจะฆ่าองค์รัชทายาท ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อ่อนแอซึ่งไม่ได้มีความสามารถมากขนาดนั้น แม้ว่าเธอจะมีความสามารถมากขนาดนั้นเธอก็จะไม่ทำสิ่งนั้น!"

"และพวกเขายังบอกอีกว่าพระชายาสวมหน้ากากและปล้นคุก และยังติดสินบนนักฆ่ากลุ่มใหญ่พร้อมกับองค์ชายสองให้บุกเข้าไปในพระราชวัง และพวกเขาก็ทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อช่วยเสี่ยวถัง จะเป็นไปได้ยังไง แม้ว่าพระชายาจะไม่ได้ชั่วร้ายเหมือนเมื่อก่อน แต่นิสัยที่เห็นแก่ตัว เธอจะไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเองเพื่อช่วยสาวใช้ได้อย่างไร?"

ในที่สุดหนานมู่เจ๋อก็ลืมตาขึ้น "ไม่ได้ไปดูแล้วเหรอ? เธอไม่ได้อยู่ในจวนชิงเฟิงจริง ๆ"

"ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไปปล้นคุก! เธอไม่เข้าใจศิลปะการต่อสู้เลย และความสัมพันธ์ของเธอกัลองค์ชายสองก็ไม่ได้ดีถึงขนาดนั้นไหม?"

เสี่ยวเจียงพูดและตบหน้าผากของตัวเองอีกครั้ง "ไม่ถูก ทัศนคติขององค์ชายสองจู่ ๆ ก็แปลกมาก เขาเคยเกลียดพระชายาของเรามาก ทำไมจู่ ๆ...หรือว่าพวกเขาจะปล้นคุกด้วยกันได้จริง ๆ เหรอ?"

เมื่อพูดเช่นนี้ เขาก็รีบส่ายหัว "เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เพื่อช่วยสาวใช้คนเดียว แถมยังฆ่าองค์รัชทายาทคนปัจจุบันด้วย นี่ดูไม่ถูกต้องเลย"

"ท่านอ๋อง ฮ่องเต้เชิญเสด็จเข้าวัง"

องครักษ์วิ่งเข้ามาจากด้านนอก หนานมู่เจ๋อยืนขึ้นอย่างสงบและเดินตามชายคนนั้นออกไป

เสี่ยวเจียงตามเขาไปอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่าสิ่งที่ควรจะมาในที่สุดก็มาถึง...

สักครู่ต่อมา ห้องหนังสือหลวง

หน้ากองหนังสือหนา หนานกงเฉิงเอนกายบนเก้าอี้ด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า "อาเจ๋อ เจ้าได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในพระราชวังแล้วใช่ไหม?"

"อืม"

"จู่ ๆ มือสังหารหลายคนก็ปรากฏตัวขึ้นในวัง พวกเขาไม่เพียงแต่ลักพาตัวสาวใช้จวนของเจ้าเท่านั้น แต่ยังส่งคนกลุ่มใหญ่เข้ามาบังคับเข้าไปในพระราชวังอย่างเปิดเผย แม้ว่าคนเหล่านั้นจะถูกจัดการอย่างรวดเร็ว แต่องค์รัชทายาทถูกพวกมันซุ่มโจมตีจนสิ้นพระชนม์ ณ ที่เกิดเหตุ เจ้ารู้เรื่องนี้มากแค่ไหน?"

หนานมู่เจ๋อหาที่นั่งแล้วนั่งลงโดยไม่มีอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้า "ข้าเพิ่งได้ยินเรื่องนี้"

หนานกงเฉิงมีอาการปวดหัว "ไม่ว่าจะบุกเข้าไปในพระราชวังปล้นคุกหรือลอบสังหารองค์รัชทายาท สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นโทษประหาร ผู้คุมที่ไล่ล่าผู้ลอบสังหารกลับมาแล้วบอกว่าพวกเขาเห็นด้วยตาตนเองว่าใบหน้าที่แท้จริงของนักฆ่านั้นเป็นพระชายาของเจ้า เจ้ามีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม?"