พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 190

แต่ป้าหวังก็ยิ้มอย่างมีความสุขมาก

"เมื่อผู้หญิงป่าเถื่อนปรากฏตัวข้าง ๆ ท่านอ๋อง ทุกคนในจวนอ๋องต่างสงสัยว่าท่านจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ผลก็คือ ท่านทำท่าทีสงบมาก ทุกคนคิดว่าท่านกินยาผิดไป แม้แต่ข้าน้อยก็เสนอตัวช่วยท่านสั่งสอนผู้หญิงป่าเถื่อน ท่านก็พยายามหยุดไว้ ในเวลานั้นข้าน้อยไม่เข้าใจ แต่ใครจะคิดว่าพระชายาเป็นคนฉลาดที่แท้จริง"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ป้าหวังก็มีความสุขมากจนเธอพูดว่า "ที่แท้ผู้หญิงป่าเถื่อนคือพระชายาอีกตัวตนหนึ่ง พระชายา ท่านเก่งมากจริง ๆ! ตอนนี้ท่านสามารถควบคุมท่านอ๋องได้แล้ว"

หลิ่วเซิงเซิง "..."

"เดิมทีข้าน้อยยังกังวลว่าท่านหลอกท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะไม่ชอบท่าน แต่วันนี้ดูเหมือนว่าท่านอ๋องไม่ได้ไม่ชอบท่านเลย ไม่เพียงเท่านั้น เขายังชอบท่านด้วย ท่านรีบทานซุปแก้เมาให้หมด อีกเดี๋ยวค่อยไปกินข้าวกับท่านอ๋อง"

หลิ่วเซิงเซิงมีอาการปวดหัวที่เลวร้ายยิ่งกว่าเดิม

ทุกคนรู้สึกว่าเธอใช้ตัวตนของเซินเอ๋อเพียงเพื่อล่อลวงหนานมู่เจ๋อ

แม้แต่ตัวหนานมู่เจ๋อเองก็อาจจะคิดอย่างนั้นใช่ไหม?

แม้ว่าจะแก้ตัวยังไงก็คงไม่มีใครเชื่อ!

ช่างเถอะ อธิบายไปกี่รอบก็อธิบายไม่ชัดเจน ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เธอเมาเธอก็จำไม่ได้ ขี้เกียจจะคิดต่อไป เอาทองไปให้อี้โจวที่ท่านมาอีกแล้วก่อนดีกว่า

เมื่อเธอคิดก็กำลังจะลุกจากเตียง ป้าหวังก็รีบพยุงเธอ

"พระชายา ข้าน้อยจะแต่งตัวให้ท่าน หากอีกเดี๋ยวท่านอ๋องเรียกท่านไปกินข้าวด้วยอีก ท่านต้องแตงตัวให้สง่างาม"

หลิ่วเซิงเซิงกระตุกมุมริมฝีปากของเธอ "อย่าคิดมาก แค่เอาอาหารมาให้ข้าก็พอ"

จริง ๆ แล้วเธอไม่ชอบแต่งตัวเลย การสวมเครื่องประดับยุ่ง ๆ มากมายบนหัวไม่ใช่สไตล์ของเธอเลย

หลังจากส่งป้าหวังออกไปแล้ว หนานลั่วเฉินก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้รับผลกระทบเลย เจ้ายังคงสามารถเข้าและออกจวนอ๋องชางได้ตลอดเวลา"

หนานลั่วเฉินพูดเพียงว่า "แน่นอน ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเสด็จอาคืออะไร? นอกจากนี้ทุกคนรู้ดีว่าข้าจะกลายเป็นองค์ชายไม่ช้าก็เร็ว ห้ามข้ามีข้อดีอะไร?"

"ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้ยุ่งมากเหรอ? ทั้งล่าสัตว์ ทั้งดื่มเหล้า ทำไม่ช่วงนี้เจ้าว่างขนาดนี้?"

"ข้าว่าเจ้าสาวน้อย ข้าใจดีมาเยี่ยมเจ้า เจ้าอยากให้ข้าไปกินเหล้า?"

หลังจากพูดแบบนี้ หนานลั่วเฉินก็ไม่รู้สึกรำคาญ และก็หาที่นั่ง

"บอกตามตรง ช่วงนี้พระราชวังเงียบกริบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันเงียบเกินไปจริง ๆ ข้าไม่รู้ว่าข้าคิดมากไปหรือเปล่า ข้าคิดเสมอว่าขันทีหลินไม่ใช่ผู้บงการเบื้องหลังที่แท้จริง"

หลิ่วเซิงเซิงเงียบไปครู่หนึ่ง "การเดาของเจ้านั้นไม่ไร้เหตุผล การจัดการกับองค์ชายทั้งสองในเวลาเดียวกัน ไม่มีประโยชน์ต่อขันทีหลินคนนั้นแม้แต่น้อย เขาก็ไม่แย่งชิงบัลลังก์ อยู่ดี ๆ จะใช้แผนการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวแบบนี้ทําอะไร?"

"ใช่ใช่ ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน!"

หนานลั่วเฉินถอนหายใจ "แต่สิ่งที่ขันทีหลินพูดนั้นไม่สมเหตุสมผล องค์รัชทายาทไม่เหมาะที่จะเป็นองค์รัชทายาท จริง ๆ บางทีข้าอาจจะคิดมากไป..."

"ข้าไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสถานการณ์ในวัง ตอนนี้มีองค์ชายกี่คน?"

"เก้าคน"