พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 193

จิ่งฉุนโบกมืออย่างรวดเร็ว

"ไม่กล้าไม่กล้า นี่ข้าไม่ได้ล้อเล่นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า ตอนนี้ใครจะไม่รู้ความรู้สึกของท่านที่มีต่อเธอล่ะ? ข้าแค่อยากรู้ว่า ตอนที่ท่านรู้ความจริงท่านรู้สึกอย่างไร? โกรธหรือว่าเสียใจ?"

"พูดมาก เสวี่ยหลิงหลงอยู่ที่ไหน?" หนานมู่เจ๋อพูดอย่างเย็นชา

จิ่งฉุนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "ทั้งหมดเป็นของปลอม เสวี่ยหลิงหลงทั้งหมดที่ปรากฏบนยุทธภพเป็นของปลอม เสียเวลาข้าในการค้นหาอย่างมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังมือเปล่า รู้แต่ว่าข้าจะไม่ไปหาแล้ว ดูข้าเพิ่งจากไปไม่นาน เมืองหลวงก็มีสิ่งที่น่าสนใจมากมายเกิดขึ้น น่าเสียดายจริง ๆ"

ขณะที่พูด จิ่งฉุนก็มองไปยังฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า

"แต่จะว่าไปแล้วพระชายาของท่านพิเศษมากจริง ๆ สงสัยมานานแล้วว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับเซินเอ๋อคนนั้น แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนเดียวกัน เธอพยายามแกล้งทําเป็นคนอื่นเพื่อดึงดูดความสนใจของท่านใช่ไหม? พี่เจ๋อ ท่านเคยรู้สึกประทับใจกับเธอในชั่วขณะนั้นไหม?"

หนานมู่เจ๋อเหลือบมองเขา เขาจึงหุบปาก แต่ตายังมองฝั่งตรงข้ามเป็นครั้งคราว

ทันใดนั้นก็เห็นหนานมู่เจ๋อยืนขึ้นและจากไป จิ่งฉุนยักไหล่และทำได้เพียงเดินตามไปอย่างเชื่อฟังเท่านั้น...

ตรงข้าม

"เห้อ ทำไมเสด็จอาถึงไปแล้วล่ะ? เขาไม่ได้เห็นพวกเราแล้วเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงจิบชาอย่างใจเย็น "ก็เพราะว่าเห็นเลยไป"

หนานซินรู้สึกหดหู่เล็กน้อย "เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าสองคน ข้าได้ยินมาว่าเสด็จอาไม่เพียงแต่ตรวจสอบเรื่ององค์รัชทายาทเพื่อเจ้าด้วยตัวเองเท่านั้น แต่ยังโดนโบยห้าสิบทีแทนเจ้าอีกด้วย เขาไม่ได้เอาใจเจ้าเหรอ? ทำไม..."

"ไม่คุยเรื่องนี้ เมื่อกี้ที่ข้าถามเจ้าเจ้ายังไม่ตอบข้าเลย"

"ข้ามีความสัมพันธ์กับน้องห้าปกติ วันธรรมดาไม่ค่อยไปมาหาสู่กัน ที่เจ้าถาม ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน"

หลิ่วเซิงเซิงชงชาให้เธอแล้วพูดอย่างใจเย็น "แล้วองค์ชายห้ากำลังทำอะไรอยู่ในช่วงเวลานี้?"

"เรื่องนี้ข้ายิ่งไม่รู้เลย เขาชอบอยู่คนเดียวมาตลอด ข้างกายไม่ค่อยมีเพื่อน ข้ารู้แค่ว่าเขาคนนี้กตัญญูเป็นพิเศษ ทุกสามวันห้าวันจะไปหาสนมเอกฮวา ส่วนสนมเอกฮวาคนนี้ ตั้งแต่เสียโฉมเมื่อห้าปีก่อนก็ไม่เคยออกจากตำหนักอีกเลย ก่อนหน้านี้วันเกิดของฮองเฮาเธอก็แค่ออกมาให้ของขวัญแล้วก็กลับไป จู่ ๆ ทำไมถึงถามเรื่องนี้?"

"ในฐานะสนมเอก ทำไมอยุ่ดี ๆ ถึงได้เสียโฉม?"

"เจ้าไม่รู้จริง ๆ หรือแแกล้งทำเป็นไม่รู้? ในปีนั้นพระราชวังเกิดไฟไหม้ ที่ที่เกิดไฟไหม้ก็คือตำหนักสนมเอกฮวา เพราะสนมเอกฮวาเสียโฉม เรื่องนี้จึงเดือดดาลมาก คนทั้งโลกก็รู้ ทําไมเจ้าถึงแกล้งโง่ล่ะ?"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "มันนานมากแล้ว เลยนึกไม่ออก"

ขณะที่กำลังคุยกัน จู่ ๆ หนานซินก็ลุกขึ้นและตบโต๊ะ จ้องมองลงไปชั้นล่างและกัดฟันของเธอแล้วพูดว่า "ช่างกล้าดีจริงๆ ข้าองค์หญิงอยู่ที่นี่ เธอยังกล้าปรากฏตัวอีก!"

หลิ่วเซิงเซิงเหลือบมองลงไปชั้นล่างและเห็นหรงหรงอยู่ในฝูงชนทันที

เธอจับมือชายคนหนึ่งด้วยรอยยิ้มจาง ๆ และหาที่นั่งใกล้เวทีเพื่อนั่งลง หลังจากนั่งลง เธอก็พูดคุยกับชายคนนั้นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

หนานซินโกรธมากจนเธอกำมือแน่น "ออกมาหลอกลวงคนอื่นอีกแล้ว ผู้หญิงเฮงซวยคนนี้ ทำไมเธอยังไม่ตายอีก"

ขณะพูดเธอก็กำลังจะลงไปชั้นล่าง

หลิ่วเซิงเซิงรีบคว้าเธอไว้ "โกรธขนาดนี้ทำอะไร? ตอนนี้เธอก็ไม่ได้ล่อลวงพระราชบุตรเขยอีกแล้ว"

หนานซินกัดฟัน แล้วดูเหมือนเธอจะจำอะไรบางอย่างได้และนั่งลงอย่างไม่เต็มใจ

"ข้าก็แค่ไม่อยากเจอเธอ พอเห็นหน้าเธอข้าก็โมโห"

หลิ่วเซิงเซิงเลิกคิ้ว "วันนั้นข้าแค่ช่วยชีวิตเธอไว้ ไม่ได้รักษาโรคภายในให้เธอ อีกไม่นานเธอก็จะมีจุดแดง ๆ เต็มตัวแล้ว รอให้ขึ้นเต็มหน้าเธอก็หลอกใครไม่ได้แล้ว ทําไมเจ้าต้องสนใจเธอด้วยล่ะ?"

"โรคภายในอะไรเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงเข้ามาใกล้หูของเธอและกระซิบคำพูดสองสามคำ เมื่อหนานซินได้ยินสิ่งนี้เธอก็หน้าซีดด้วยความตกใจ "ถ้าเจ้าพูดแบบนี้ พระราชบุตรเขยก็ติดเชื้อมาเป็นเวลานานแล้ว งั้นข้า..."

หนานซินยิ้มและพูดว่า "มาแล้วมาแล้ว เขามาแล้วจริง ๆ! เซิงเซิง เจ้าเก่งมากจริง ๆ? ทําไมเจ้าถึงรู้ว่าพระราชบุตรเขยยังติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นอยู่?"

เห็นแต่หยูเหวินซื่อวิ่งเข้าด้วยความโกรธ ชี้ไปที่หรงหรงแล้วตะโกน

"เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าออกมาดื่มชากับเพื่อนสาวเหรอ? นี่คือสิ่งหมายถึงเพื่อนสาวเหรอ? หรงหรง ทําไมเจ้าถึงสารเลวขนาดนี้? เจ้าขาดผู้ชายขนาดนั้นเลยเหรอ?"

โรงเตี๊ยมเต็มไปด้วยผู้คน เมื่อเห็นการเคลื่อนไหว ทุกคนก็มองมาที่พวกเขา

หรงหรงดูตื่นตระหนก "คุณชายสี่ ฟังข้าก่อน เขา..."

"เจ้าอยากจะพูดอะไร? บอกว่าเขาเป็นเพื่อนเจ้าเหรอ? เพื่อนแบบนี้เจ้ามีสิบหรือยี่สิบคน? ข้าเชื่อใจเจ้ามากขนาดนี้ เจ้าขอร้องให้ข้าเชื่อเจ้า บอกว่าเจ้าจะเปลี่ยนอดีตและบอกว่าตอนนี้เจ้าชอบข้าจริง ๆ แต่เจ้าโกหกข้าขนาดนี้ได้อย่างไร? มโนธรรมของเจ้าถูกหมากินไปแล้วเหรอ?"

หยูเหวินซื่อตื่นเต้นมากจนลากหรงหรงออกไป

แต่คนที่อยู่ข้าง ๆ กลับคว้าหรงหรงไว้ "หรงหรง เขาคือใคร?"

หรงหรงรู้สึกละอายใจ "คุณชายจาง อย่าเข้าใจข้าผิด เขาเป็นพระราชบุตรเขย อดีตพระราชบุตรเขยขององค์หญิงสาม แม้ว่าเขาจะหย่ากับองค์หญิงแล้ว แต่ข้ากับเขาก็เป็นแค่เพื่อนกัน เขา..."

"ตอนนี้ข้าก็กลายเป็นเพื่อนของเจ้าแล้วเหมือนกันเหรอ?"

หยูเหวินซื่อปล่อยมือเธออย่างเย็นชา "เยี่ยมมาก เจ้าเยี่ยมมากจริง ๆ! แต่เดิมข้ามองเจ้าทะลุปรุโปร่งแล้ว เจ้าเต็มไปด้วยโรคภายใน ขอร้องให้ข้าหาคนมารักษาให้เจ้า ขอร้องให้ข้าให้อภัยเจ้า บอกว่าใจเจ้าเต็มไปด้วยข้าบอกว่าเจ้าชอบข้าจริง ๆ เจ้ารู้ไหมว่าข้าพยายามบอกตัวเองนานแค่ไหนถึงจะโน้มน้าวตัวเองได้ ข้าสูญเสียตำแหน่งพระราชบุตรเขยเพื่อเจ้า ข้าตั้งใจจะยอมรับเจ้าอีกครั้งแล้ว เจ้ายังจะทำ..."

"พอแล้ว!"

หรงหรงตะโกนด้วยความอับอายและพูดด้วยความโกรธ

"คุณชายสี่ ข้ารู้ว่าท่านชอบข้า แต่ข้าปฏิเสธท่านไปแล้ว ครั้งหนึ่งท่านเคยเป็นพระราชบุตรเขย ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างข้าจะกล้าล่อลวงพระราชบุตรเขยได้อย่างไร? ทั้ง ๆ ท่านขู่ข้าและให้ข้าคบกับท่าน ท่านจะมาใส่ร้ายคนอื่นที่นี่ได้อย่างไร?"