พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 196

แต่จิ่งฉุนหมดสติไปแล้ว เพื่อถามสิ่งที่มีประโยชน์จากปากของเขา หลิ่วเซิงเซิงจึงรีบรักษาให้เขา

เดิมทีอยากเอาผ้ากอซออกจากอวกาศมาพันแผลให้เขา แต่ที่นี่เป็นปากซอย มีคนเดินผ่านไปมาอยู่ตลอด กลัวจะถูกคนเห็นโดยไม่ได้ตั้งใจ หลิ่วเซิงเซิงทำได้เพียงเอาผ้าเช็ดหน้าที่ตัวเองใช้ติดตัวออกมาพันแผลให้เขา

พิษในตัวเขาไม่ลึก แต่แก้ยากมาก ไม่มีทางแก้พิษจนหมดได้ในเวลาอันสั้น ได้แต่รักษาชีวิตเขาไว้ชั่วคราว รอให้เขาตื่นขึ้นมาค่อยกำชับเขาให้ใช้กำลังภายในน้อยลงและพักฟื้นให้ดี...

กำลังจะเรียกคนให้แบกเขากลับไปรักษา นอกซอยจู่ ๆ ก็มีร่างสูงใหญ่โผล่ขึ้นมาหลายราย

แสงถูกปิดกั้น หลิ่วเซิงเซิงเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ และเห็นชายร่างกำยำกลุ่มหนึ่งทันที

เธอยืนขึ้นและก้าวออกไปเพื่อหลีกทางให้คนเหล่านั้น

แต่เมื่อคนเหล่านั้นเข้ามาแล้ว กลับล้อมตัวเองไว้ที่มุมกําแพง

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้กําลังจะผ่านไป แต่มาหาตัวเอง

แต่รถม้าของตัวเองจอดอยู่บนถนนที่ไม่ไกล ตัวเองออกมาในฐานะพระชายา พาองครักษ์ติดตามมาไม่น้อย ชายร่างใหญ่หลายคนเข้าไปในซอยเดียวกับตัวเอง อีกไม่นานก็จะมีคนมา พวกเขาไม่กลัวเหรอ?

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ เธอก็เห็นใครบางคนหยิบถุงดำออกมาและกำลังจะสวมบนหัวของเธอ

หลิ่วเซิงเซิงยกขาขึ้นและเตะขึ้นไป ชายคนนั้นเจ็บปวดจนหมอบลงกับพื้นทันที

"โอ๊ย เจ็บชิบหาย รีบจับผู้หญิงคนนี้เร็วเข้า! จับเธอก่อนที่คนของเธอจะมา!"

ชายร่างใหญ่หลายคนที่อยู่รอบตัวรีบวิ่งเข้าไปหาหลิ่วเซิงเซิงทันที หลิ่วเซิงเซิงโบกมือและเข็มเงินจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งผ่านมาและชายร่างใหญ่เหล่านั้นก็ล้มลงทันที

คนพวกนี้เป็นใคร...

คาดไม่ถึงว่าจะหากลุ่มอันธพาลมาจัดการกับตัวเอง คนที่อยู่เบื้องหลังก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้วมั้ง?

แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้เธอสงสัยมากกว่าคือนานขนาดนี้ทําไมคนของตัวเองถึงยังไม่มา

เธอออกไปพร้อมกับความสงสัย เธอจึงพบว่าคนที่คุ้นเคยปรากฏตัวขึ้นข้างรถม้าของตัวเอง

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนยิ้มและพูดคุยกับคนขับรถม้า หลิ่วเซิงเซิงเดินมาด้วยสีหน้าเย็นชา "ที่แท้ก็เป็นเจ้าเองเหรอ"

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ร่องรอยของความตื่นตระหนกก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

"ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้วเหรอ? พวกเขาบอกว่าท่านไปสุขา ข้าเลยตั้งใจว่าจะรอท่านอยู่ที่นี่"

ไม่รู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนี้เสแสร้วทำอะไร เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้คนพวกนั้นเป็นคนที่เธอหามา

หลิ่วเซิงเซิงกลอกตา "เรื่องอะไร?"

"ทำไมท่านพี่ถึงเย็นชาขนาดนี้? ก่อนหน้านี้ข้าให้คนนัดท่านไปพบ ท่านก็ไม่พบ ตอนนี้ข้าตั้งใจมาหาท่าน ท่านยัง..."

"ระหว่างพวกเรามีเรื่องบาดหมางกันมากแค่ไหน ไม่ไปเผาผีกันตั้งนานแล้ว ที่นี่ก็ไม่มีคนนอก เจ้าเสแสร้งทําอะไร?"

หลิ่วเซิงเซิงขัดจังหวะเธออย่างไร้ความปราณี จากนั้นมองไปที่คนขับรถม้าแล้วพูดว่า "ต่อไปนี้ถ้าใครมาคุยกับพวกเอง พวกเองก็อย่าคุยไปหมด ระวังตัวเองตายยังไงก็จะไม่รู้"

คนขับรถม้าก้มศีรษะลงด้วยความกลัว

เดิมทีหลิ่วเซิงเซิง ต้องการให้พวกเขาไปแบกจิ่งฉุนออกมา แต่แล้วเธอก็คิดได้ว่า จิ่งฉุนและหนานมู่เจ๋อเป็นเพื่อนที่ดีกันมาก หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหนานมู่เจ๋อแบบเดียวกันกับจิ่งฉุน งั้นตอนนี้ก็ห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด โดยเฉพาะหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่มีความคิดชั่วร้าย

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าตัวเองให้คนแบกชายแปลกหน้าขึ้นรถม้าของตัวเอง ไม่แน่ว่าหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนอาจจะแต่งเรื่องไม่ดีของตัวเองขึ้นมาอย่างไร ดูเหมือนว่าต้องรออีกหน่อยค่อยว่ากัน

ด้วยเหตุนี้ หลิ่วเซิงเซิงจึงกลับเข้าไปที่รถม้า

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่อยู่นอกรถกำหมัดแน่น คาดไม่ถึงว่าจะไม่ไว้หน้าให้ตัวเองเลย บนถนนก็พูดกับตัวเองแบบนี้ สารเลวหลิ่วเซิงเซิง!

ถ้าเป็นไปได้ อยากจะหั่นเธอเป็นชิ้น ๆ เลยจริง ๆ!

แต่ทำไมเมื่อกี้คนตั้งหลายคนถึงล้มเหลวล่ะ?

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเดินออกไปนอกซอยทีละก้าว แต่แค่มองเข้าไปก็เบิกตากว้างด้วยความกลัว แล้วเร่งเท้าออกจากที่นั่น