พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 205

คำพูดที่แปลก ๆ เหล่านั้นทำให้หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตา "รู้ว่าข้าคือพระชายา ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?"

เสี่ยวเหลียนหัวเราะเยาะ "ใช่ พระชายามีสถานะอันสูงส่ง พวกข้าลูกสาวของขุนนางมีคุณสมบัติที่จะพูดคุยกับพระชายาได้ที่ไหน? แต่พระชายากลางวันแสก ๆ อยู่บนถนนกับชายชราคนหนึ่ง ก็ดูไม่ดีจริง ๆ?"

ผู้ติดตามสองคนที่อยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรและวิ่งเหยาะ ๆ ออกไปทันที กลับส่งเสียงโวยวายไม่ไกลและในไม่ช้าก็มีผู้คนกลุ่มใหญ่มาดูความสนุกสนาน

เสี่ยวเหลียนกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา "ว๊าย เมื่อกี้ข้าไม่ได้สังเกตุ ที่แท้ชายชราคนนี้คือหลิวเล่าหรอกเหรอ ไม่แปลกใจเลยที่พระชายาจะแอบนัดพบกับเขาที่นี่ ชื่อเสียงของหลิวเล่าไม่เล็กจริง ๆ เพียงแต่เขาก็แก่แล้ว ท่านก็มีอ๋องชางอยู่แล้ว ทำไมยังลงมือกับคนแก่แบบนี้ได้ล่ะ?"

ขณะที่เธอรู้สึกแปลก ๆ ผู้ติดตามสองคนของเธอก็ตะโกนเรียกคนกลุ่มใหญ่เข้ามาแล้ว และก็ล้อมพวกเธอไว้อย่างรวดเร็ว

"เจ้าพูดให้มันดี ๆ หน่อย!"

หลิ่วเซิงเซิงจ้องมองเธออย่างดุเดือด "เจ้าไม่เห็นหรือว่าหลิวเล่าล้มป่วย? ข้าแค่..."

"ล้มป่วยเหรอ? โอ้พระเจ้า คงไม่ได้ถูกเจ้าทําร้ายใช่ไหม? ข้าว่านะพระชายา แม้ว่าเจ้าจะไม่ต้องการให้คนนอกรู้ความสกปรกของเจ้า เจ้าก็ไม่สามารถฆ่าคนปิดปากได้ การทำร้ายหลิวเล่าจะมีประโยชน์อะไรต่อเจ้า?"

ดวงตาของเสี่ยวเหลียนเต็มไปด้วยความอิจฉา และน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยการเสียดสี

แต่เดิมเธอมีหนุ่มหล่อมากมายอยู่รอบตัวเธอก็พอที่จะทำให้ตัวเองอิจฉาแล้ว ตอนนี้เธอยังเป็นพระชายาอ๋องชางอีก ตอนรู้ทุกอย่างตัวเองโกรธแทบระเบิด!

ทําไมเรื่องดี ๆ ถึงปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ครอบครองทั้งหมด?

แม้แต่องค์ชายสองและองค์หญิงยังช่วยเธอพูด เธอเป็นขี้เหร่น่าเกลียดที่โด่งดัง แต่จู่ ๆ เธอก็กลายเป็นคนสวยและกลายเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากมาย ทำไม?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เสี่ยวเหลียนก็กล่าวเสริมว่า "ข้าได้ยินมามานานแล้วว่าอ๋องชางเกลียดพระชายามาก หลายปีมานี้ไม่เคยแตะต้องเจ้าก็ช่างเถอะ ยังเคยประกาศว่าจะหย่าเจ้าแล้ว ข้าคิดมาตลอดว่า เจ้าทำอะไรผิดถึงเกลียดได้ขนาดนี้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างมีเหตุผล"

"แม้แต่ตาแก่แบบนี้เจ้าก็ยังลงมือได้ นับประสาอะไรกับหนุ่มหล่อคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนว่าอ๋องชางจะรู้ความสกปรกของเจ้ามานานแล้ว ดังนั้น..."

"ก่อนพูดใช้สมองหน่อยได้ไหม? ใส่ร้ายพระชายาอ๋องชางกลางถนน เจ้าไปสืบข่าวก่อนว่าหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนตายยังไง?"

หลิ่วเซิงเซิงตอบกลับอย่างไม่สุภาพ

จู่ ๆ เสี่ยวเหลียนก็โกรธและอยากจะพูดคำที่โหดร้ายมากกว่านี้ แต่เมื่อเธอนึกถึงการตายของหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนเมื่อไม่นานมานี้ เธอก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะพบกับหลิ่วเซิงเซิง และอุตส่าห์จับจุดอ่อนของเธอได้ เสี่ยวเหลียนจะปล่อยไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?

"มีคนจับตาดูอยู่มากมาย ในฐานะพระชายา ออกจากจวนแต่ไม่พาคนมาด้วย ถ้าไม่มีเรื่องน่าอับอายอะไร ทำไมต้องออกมาคนเดียว นอกจากนี้ หลิวเล่าก็นอนอยู่บนถนนแบบนี้ เจ้ายังอยู่ข้างเขาพอดี เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเจ้าไม่ได้ทำร้ายคนอื่น? แล้วจะอธิบายได้อย่างไรว่าทำไมพวกเจ้าถึงอยู่ตามลําพังบนถนนที่ห่างไกลเช่นนี้?"

เสี่ยวเหลียนหัวเราะเยาะ "แน่นอน เรื่องแบบนี้เราจะเข้าไม่ยุ่งได้ยังไง ข้าแค่รู้สึกว่าไม่คุ้มค่าแทนอ๋องชาง เห้อ หาใครสักคนไปบอกท่านอ๋องดีกว่า เรื่องแบบนี้ท่านอ๋องมีสิทธิ์ที่จะรู้"

ผู้หญิงคนนี้ป่วย!

หลิ่วเซิงเซิงคิดแบบนี้

แต่ผู้คนรอบข้างก็เริ่มด่าที่ตัวเองแล้ว คนที่ดูความสนุกสนานไม่มีสมองเลย ฟังไม่กี่คำก็จะคิดว่าตัวเองรู้ทุกอย่างแล้ว หลังจากวันนี้ไป ไม่แน่ว่าจะมีข่าวซุบซิบออกมาจริง ๆ

ขณะที่กำลังคิดอยู่ เด็กจับยาก็รีบวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว

"แม่นาง นำเข็มเงินมาแล้ว!"

หลิ่วเซิงเซิงรีบหยิบเข็มเงินขึ้นมา แล้วนั่งยอง ๆ ลงบนพื้น "รีบให้หลิวเล่านอนราบกับพื้น"