พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 216

"คุณหนูเหอผู้สูงส่งและสง่างาม จะขอความช่วยเหลือจากข้าคนนี้ได้อย่างไร?" เสียงของหนานหว่านหนิงขี้เกียจ

เหอเชียนชิวมีความกังวลเล็กน้อย

"ถึงขนาดนี้แล้วเจ้าก็อย่าแกล้งโง่เลย เจ้าคงได้ยินข่าวการหายตัวไปของคุณชายน้อยจวนแม่ทัพแล้ว เรื่องนั้นข้าเป็นคนทำ ข้าไม่คิดว่าเรื่องจะใหญ่ขนาดนี้ ยิ่งไม่คิดว่าอ๋องชางจะออกไปเอง เป็นแค่เด็กป่าบ้านนอก ข้ายังคิดว่าท่านแม่ทัพจะไม่สนใจเลย ตอนนี้มันเป็นแบบนี้ ข้ากลัวว่าพวกเขาจะสืบสาวมาที่ข้า มีแต่เจ้าเท่านั้นที่สามารถช่วยข้าได้"

หนานหว่านหนิงประหลาดใจเล็กน้อย "เรื่องแบบนี้เจ้าทำออกมาได้ยังไง? จุ๊ ๆ รู้มาตลอดว่าเจ้ามีนิสัยเฉพาะ ไม่รู้ว่าเจ้ายังใจร้ายขนาดนี้ด้วย"

"เจ้าฉลาดมาตั้งแต่เด็ก เจ้าต้องเดาได้มานานแล้ว แล้วทำไมต้องแกล้งทำเป็นแปลกใจด้วยล่ะ?"

เหอเชียนชิวเดินไปหาเขาทีละก้าว "เจ้าบอกว่ามีเรื่องอะไรก็มาขอความช่วยเหลือเจ้าได้ ครั้งนี้เจ้าต้องช่วยข้า ไม่งั้นถ้าอ๋องชางมาหา ข้าตายแน่! ตอนนี้ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะตายหรือเป็น ข้าไม่สามารถเผชิญหน้ากับพวกเขาได้เลย อ๊า..."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ หนานหว่านหนิงก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน

เหอเชียนชิวสะดุ้งและอยากจะลุกขึ้น แต่หนานหว่านหนิงพลิกตัวแล้วกดเข้าไปที่เก้าอี้

หนานหว่านหนิงสัมผัสใบหน้าของเธอด้วยรอยยิ้ม

"ข้าจำได้ตลอดว่า ตั้งแต่เด็กเจ้าบอกว่ามีแต่เสด็จอาเท่านั้นที่คู่ควรกับเจ้า ตอนนี้ทำไมเจ้าไม่ไปหาเสด็จอามาช่วยเจ้าล่ะ?"

"ตอนนี้อ๋องชางกำลังหมกมุ่นอยู่กับหลิ่วเซิงเซิง เขาจะไม่ช่วยข้า…"

"จุ๊ แต่ถ้าช่วยเจ้า ข้าก็หลอกลวงเสด็จอาเลยนะ"

"ตราบใดที่เจ้ายอมช่วยข้า ข้าจะเป็นของเจ้า ข้าพูดจริงทำจริง!"

เหอเชียนชิวมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส ตอนนี้เขามีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นองค์รัชทายาทมากที่สุด เขามีคุณสมบัติที่จะแต่งงานกับตัวเองแล้ว...

"ฮ่าฮ่าที่แท้ผู้หญิงก็เปลี่ยนใจเร็วแบบนี้นี่เอง"

หนานหว่านหนิงปล่อยมือแล้วจิบชาอย่างสบาย ๆ "ออกไปรอข้าที่ข้างนอกเถอะ เดี๋ยวเจ้ากับข้าออกไปด้วยกัน ข้ารู้ว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน"

เหอเชียนชิวตกใจ เขารู้?

เจ้าเด็กคนนั้นตกอยู่ในมือของเขาเหรอ?

นี่เป็นจวนแบบไหนกัน ลึกมาก...

"ได้..."

เหอเชียนชิวเปิดปากอย่างสั่นเทาแล้ววิ่งออกไปราวกับกำลังวิ่งหนี

ทันทีที่เธอวิ่งออกไป ชายชุดดำก็ค่อย ๆ เดินออกมาจากมุมห้อง

"อย่างที่คาดไว้ เธอมาพบท่านจริง ๆ"

หนานหว่านหนิงเม้มริมฝีปาก "นอกจากข้าแล้ว เธอจะไปหาใครได้อีกล่ะ?"

พูดแล้วจู่ ๆ ถ้วยในมือก็ถูกเขาบดขยี้ทันที ดวงตาของเขาดูดุร้าย เลือดหยดลงพื้นทีละหยด เขาปล่อยมือเศษถ้วยก็หล่นลงไปที่พื้น "ตอนนี้เสวี่ยหลิงหลงนั้นอยู่ในมือของหลิ่วเซิงเซิงแล้วเหรอ?"

ชายชุดดำก้มศีรษะด้วยความกลัว "ขอรับ ยังไม่รู้ว่าจริงเปล่า"

"ในเมื่อหนานมู่เจ๋อเป็นคนแย่งมา งั้นต้องเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นของจริงแน่ ๆ ถือโอกาสที่หนานมู่เจ๋อไม่อยู่ ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ต้องแย่งเสวี่ยหลิงหลงนั้นมา!"

"นานท่านมีแผนแล้วเหรอ?"

หนานหว่านหนิงหัวเราะ "เดิมไม่มี แต่ตอนนี้ตัวประกันไม่ได้มาแล้วเหรอ?"

ชายชุดดำกล่าวด้วยความชื่นชมว่า "นายท่านฉลาดมาก!"

"จงนำทหารลับทั้งหมดออกมา การต่อสู้ในวันนี้ได้รับชัยชนะเท่านั้น ไม่ได้รับชัยชนะ ไม่ได้รับเสวี่ยหลิงหลง ใครก็ห้ามกลับมา"

"ขอรับ!"