พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 217

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนพูดจาไม่รู้เรื่อง แล้วพูดต่อว่า "ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวเหรอ? ผู้ชายพวกนั้นทำอะไรกับเธอหรือเปล่า? ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่เชื่อคำพูดของข้า ไม่งั้นพวกเจ้าไปดูที่ซอยนั้นดีกว่า ข้าไม่ได้โกหกจริง ๆ..."

ทุกคําพูดมีความหมาย ทุกคำทำให้คนจินตนาการ หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนนี้พยายามอย่างยิ่ง!

"คุณหนูเฉี่ยนเฉี่ยน ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ ว่าหัวใจของท่านสกปรกขนาดนี้ ตอนนี้ท่านไม่เพียงแต่ขี้เหร่ แต่ภายในยังสกปรกมาก ทำสีหน้าไร้เดียงสา แต่พูดคำที่น่ารังเกียจและขอให้พระชายาของเราให้อภัย แต่ทุกคำกลับสาดน้ำสกปรกใส่เธอ ท่าน..."

"วางยาพิษพระชายาคือโทษประหารชีวิต ฆ่าเธอเลยเดี๋ยวนี้"

เสียงมืดมนหนานมู่เจ๋อดังมาจากรถม้า และเห็นได้ชัดว่าไม่ชอบที่เขาพูดมากเกินไป

เสียงแหบแห้งค่อนข้างแปลก แต่เสี่ยวเจียงไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ และชักดาบออกมาทันทีที่ได้รับคำสั่ง

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนตกใจมากจนเธอคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว "ท่านพี่เจ๋อ ทุกอย่างที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริง! ถ้าท่านไม่เชื่อข้าก็แค่ไปลองดูที่ตรอกนั้น อ๊า..."

ยังไม่ทันพูดจบ ดาบก็แทงเข้าที่ท้องของเธอแล้ว

หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว "ไม่ อย่าฆ่าข้า อ๊า..."

ขณะที่ดาบถูกดึงออกมา เลือดก็เปื้อนพื้นเป็นสีแดง ทำให้ผู้คนโดยรอบกลัวจนหลบหนีไปทุกทิศทุกทาง

ในไม่ช้าถนนก็เงียบสงบ และเสี่ยวเจียงก็มองดูหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนอย่างเฉยเมย

"ใครก็ได้ เอาศพของเธอกลับไป"

ทันทีที่หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนล้มลง บริเวณโดยรอบก็เงียบไปชั่วขณะ

หนานมู่เจ๋อพูดอย่างเย็นชา "กลับจวนเดี๋ยวนี้"

หากตั้งใจฟังเสียงของเขายังคงแหบแห้งอยู่เล็กน้อย

รถม้ากลับรถ มุ่งหน้าไปทางจวนอ๋อง

ภายในรถ

หลิ่วเซิงเซิงแต่งตัวไม่เรียบร้อยไปนานแล้ว ใบหน้าของเธอแดงก่ำนอนอยู่บนตัวหนานมู่เจ๋อ

หูของหนานมู่เจ๋อแดง และเขาก็เอื้อมมือไปดึงเสื้อผ้าของเธอ

"ข้าจะพาเจ้ากลับไป"

เธอส่ายหัว เสื้อผ้าหลุดออก และหนานมู่เจ๋อก็ละสายตาจากไหล่สีขาวที่สวยงามของเธอไม่ได้

"น้ำ…"

ดวงตาหลิ่วเซิงเซิงพร่ามัว ริมฝีปากของเธอซีด ทันใดนั้นเธอก็ก้มลงและจูบหนานมู่เจ๋อบนริมฝีปาก