พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 220

ไร้สาระ ไร้เหตุผล เอาเปรียบคนอื่น!

หลิ่วเซิงเซิงกลั้นคำพูดไว้เป็นเวลานาน แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปาก ก็ถูกจูบกลืนหายไปทั้งหมด

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เมื่อกี้เธอยังอยู่บนถนนไม่ใช่เหรอ?

ใช่แล้ว ถนน หลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนวางแผนบนถนน และจากนั้น...

หนานมู่เจ๋อเป็นคนพาตัวเองกลับมาเหรอ?

และก็เป็นคนที่ช่วยล้างพิษให้ตัวเองเหรอ?

หลิ่วเซิงเซิงต้องการหลบหนี แต่ก่อนที่จะคลานไปที่ขอบเตียงได้ ก็ถูกดึงกลับไปก่อน

ทันใดนั้น การเคลื่อนไหวของหนานมู่เจ๋อก็นุ่มนวลขึ้นมาก และมืออันหยาบกร้านของเขาก็แตะแผ่นหลังของเธอ เมื่อมองดูรอยแผลเป็นบนหลังของเธอ หนานมู่เจ๋อไม่รู้ทำไมก็รู้สึกอึดอัดมาก

คิดถึงการร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันก่อนหน้านี้ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นนับครั้งไม่ถ้วน และนับครั้งไม่ถ้วนที่เธอรักษาตัวเอง...

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสมากกว่าตัวเอง

ผู้หญิงมีรอยแผลเป็นมากมายบนร่างกาย แต่เธอก็ไม่เคยพูดเลย...

เธอต้องทนกับความคับข้องใจมากแค่ไหน?

หนานมู่เจ๋อรู้สึกปวดตุบ ๆ ในใจ ในขณะนั้น ดูเหมือนเขาจะลืมอดีตไปจนหมดสิ้น

บางทีตัวเองอาจจะกำลังดื้นดันอยู่จริง ๆ เรื่องราวในอดีตได้ผ่านไปนานแล้ว เธอไม่รังเกียจที่ตัวเองที่ทำร้ายเธอในตอนแรก ตัวเองมีคุณสมบัติอะไรที่จะใส่ใจ?

"..."

ครู่หนึ่ง หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝัน ดูเหมือนเธอจะมีสติมาก แต่ดูเหมือนยังคงงุนงงอยู่

หนานมู่เจ๋อกอดเธออย่างอ่อนโยน ฉากนี้เป็นสิ่งที่เธอจินตนาการไม่ถึง

มันคงเป็นความฝันใช่ไหม?

บางทีอาจจะเหนื่อยเกินไป ดังนั้นหลิ่วเซิงเซิงจึงหลับไปอีกครั้งในไม่ช้า...

เมื่อตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็สว่างจ้า แสงแดดส่องผ่านช่องหน้าต่างส่องมาที่หน้าเตียง หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกเพียงว่ากระดูกทั้งตัวของเธอแตกกระจายแล้ว เธอปวดหัวมากและอยากขยี้หัวตัวเอง แค่ขยับก็พบว่ามือของตัวเองถูกจับไว้แน่นมาก

หลิ่วเซิงเซิงตื่นขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก ทันทีที่ลืมตา ใบหน้าที่สวยงามก็ปรากฏให้เห็น...

มันไม่ใช่ความฝันจริง ๆ!

เธอจับหนานมู่เจ๋อนอนจริง ๆ...

หลิ่วเซิงเซิงลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นค่อย ๆ ผลักมือของหนานมู่เจ๋อออกไป

จบแล้ว ตัวเองต้องหมดสติหลังจากโดนพิษแน่นอน เลยมารังควานหนานมู่เจ๋อ แต่หนานมู่เจ๋อไม่ได้โดนพิษนี่ เขาสามารถปฏิเสธตัวเองได้นี่!

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แม้ว่าจะไม่มีอะไรกับสามีของตัวเอง แต่พวกเขาสองคนกำลังจะหย่ากัน ตอนนี้มันก็น่าอายเกินไป...

หลิ่วเซิงเซิงรีบสวมเสื้อผ้าของเธอ มองไปที่หนานมู่เจ๋อที่ยังคงหลับอยู่ สวมรองเท้าแล้วย่องออกไป

ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างมาก ดูเหมือนจะเป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว เธอนอนที่หอพักของหนานมู่เจ๋อหนึ่งคืน!

แต่ตัวเองกลับมาได้อย่างไรกันแน่?

ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย?

"พระชายา ท่านตื่นแล้วเหรอ? ข้าน้อยจะเอาอาหารเช้ามาให้ท่าน"

เสียงของป้าหวังดังมาที่หู หลิ่วเซิงเซิงเงยหน้าขึ้นก็เห็นเธอที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และไม่รู้ว่าเธอมีความสุขอะไร

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกหดหู่ใจมาก "ข้ากลับมาได้ยังไง? ข้า... นอนที่นี่มานานแล้วเหรอ?"

ป้าหวังมีความสุขมากจนยิ้มไม่หุบ "พระชายาถูกวางยา ดังนั้นเป็นเรื่องปกติที่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ โม่เล่าบอกแล้วว่า ตราบใดที่ยาพิษได้รับการล้างพิษจนหมด สถานการณ์ของท่านจะไม่มีอะไรร้ายแรง เมื่อวานเหนื่อยมาทั้งคืน วันนี้รีบไปบำรุงหน่อยเถิด"