พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 223

หนานลั่วเฉินดึงผ้าในปากของเขาออกอย่างอ่อนแรง "รีบหนีไป ไม่ต้องสนใจข้า!"

"ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกัน!"

"สาวน้อย ข้าเป็นตัวถ่วงเจ้า สนใจข้าทำไม? รีบพาฝานฝานออกไปซะ!"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกกระวนกระวายและหยิบยาออกมาจากอวกาศอย่างรวดเร็ว แต่ผลของยาไม่ได้ผลเร็วนัก แต่เธอต้องการพาพวกเขาออกไปทันที

"ฆ่าให้หมด!"

เสียงกัดฟันหนานหว่านหนิงดังก้องอยู่ในหู จากนั้นผู้คนในชุดดำจำนวนนับไม่ถ้วนก็หลั่งไหลเข้ามาจากด้านนอก

ควันสลายไปอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าผู้คนจำนวนมากก็รุดไปข้างพวกเขา

หลิ่วเซิงเซิงโยนผงแป้งออกมาหนึ่งกำมือ ในขณะที่ไม่คนสนใจ ทำให้วางยาพิษหลายคนในทันที

จากนั้นฉวยโอกาสที่ควันยังไม่จาง โยนเข็มเงินจำนวนมากออกมา และวางยาพิษชายชุดดําหลายคนอย่างลำบาก

ทันใดนั้นได้มีดาบแทงเข้ามาอย่างแรง

หลิ่วเซิงเซิงตกใจและกำลังจะหลบ แต่เห็นหนานลั่วเฉินรีบวิ่งไปข้างหน้าทันที

หนานลั่วเฉินที่แรงน้อยถูกเตะออกไปอย่างรวดเร็ว เห็นแต่หนานหว่านหนิงคว้าดาบฟันหลิ่วเซิงเซิงอีกครั้ง

ในจังหวะนี้ เร็วมาก หลิ่วเซิงเซิงก็กระโดดขึ้นด้วยวิชาตัวเบา และเหยียบหัวหนานหว่านหนิงด้วยเท้าเดียว

หนานหว่านหนิงโกรธมาก รีบจับข้อเท้าของเธอด้วยมือเดียวแล้วเหวี่ยงหลิ่วเซิงเซิงไปที่พื้นอย่างแรง

ก่อนที่เธอจะทันโต้ตอบ ดาบหนานหว่านหนิงก็แทงมาอีกครั้ง!

จะตายอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอ...

หลิ่วเซิงเซิงรีบหลับตา แต่ความเจ็บปวดที่เธอจินตนาการไว้กลับไม่เกิดขึ้น ทันทีที่เธอลืมตา ก็มีหนานลั่วเฉินยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึง "หนานลั่วเฉิน เจ้าโง่เหรอ?"

หนานหว่านหนิงดึงดาบของเขาออกมา และกำลังจะฟันมันลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ได้ยินเสียงข้างนอกประตู "นายท่าน อ๋องชางเข้าเมืองแล้ว!"

ดวงตาของหนานหว่านหนิงฉายแววความตื่นตระหนกอย่างชัดเจน และสุดท้ายก็ทิ้งดาบและวิ่งออกไป

"ถอย!"

ควันค่อย ๆ จางลง และผู้คนที่ยังคงโจมตีพวกเขาก็ถอยตัวออกไปทีละคน แต่กลับได้ยินหนานหว่านหนิงพูดนอกประตู "ประตูเมืองยังอยู่ไกลจากที่นี่ พวกเจ้าอยู่ที่นี่ รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?"

หลังจากพูดเช่นนั้น หนานหว่านหนิงก็ใช้วิชาตัวเบาออกไปจากที่นั่น

ชายชุดดำที่เหลือไม่ได้จากไป แต่รีบเข้ามาอีกครั้ง

หลิ่วเซิงเซิงคิดว่าพวกเขาจะโจมตีตัวเองอีกครั้ง ดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นเพื่อต่อสู้ แต่คนเหล่านั้นกลับอุ้มร่างของเพื่อนของพวกเขาออกไปอย่างเป็นระเบียบ...

หลิ่วเซิงเซิงคิดว่าพวกเขากำลังพยายามหลบหนี แต่มันก็สายเกินไปที่จะไล่ตาม ในขณะนี้หนานลั่วเฉินเต็มไปด้วยเลือด ดาบแทงไหล่ของเขา แม้ว่าจะไม่โดนส่วนสำคัญใด ๆ แต่เขาก็จะต้องสูญเสียเลือดมากเกินไปอย่างแน่นอนถ้าเลือดไม่หยุด!

ในที่สุดท้องฟ้าก็สว่าง แต่ท่านมาอีกแล้วเต็มไปด้วยควันอีกครั้ง ดวงตาหลิ่วเซิงเซิงแดงก่ำด้วยความกังวล ขณะที่ทำแผลให้หนานลั่วเฉิน เธอก็เหลือบมองหลิ่วเซียวฝานเป็นครั้งคราว

เธอกังวลมากจนน้ำตาไหลลงมา

"เจ้าโง่! เจ้ามันโง่มาก! เจ้าได้ข่าวฝานฝานแล้วทำไมเจ้าไม่บอกข้าสักคำ? ทำไมเจ้าต้องฝืนเก่งด้วย? เมื่อกี้เจ้ายังฝืนอีก! เจ้าทำอะไรไม่ใช้สมองเลยเหรอ?"

หนานลั่วเฉินยื่นมือออกมาและเช็ดน้ำตาของเธอเบา ๆ

"อย่าร้องไห้นะสาวน้อย ข้า ข้าไม่ใช่อยากช่วยเจ้าเหรอ? เดิมทีข้าวางแผนจะพาคนกลับมาหาเจ้า และเจ้าจะต้องมีความสุขมาก ใครจะรู้ เหอเชียนชิว เธอ เธอ... "

"หยุดพูดได้แล้ว! ข้ารู้ว่าเป็นเธอ! ข้าจะไม่ปล่อยเธอไปแน่! หยุดพูดได้แล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงรีบพันผ้าพันแผล แต่เขากลับพูดว่า "ช่วยฝานฝานก่อน ช่วยเขา..."

ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็สลบไปเช่นกัน...