พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 229

หนานมู่เจ๋อดูเหมือนจะตั้งใจฟังเธอพูดจริง ๆ เป็นเวลานานเขาก็ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ

"ถ้าข้าบอกว่า..."

"ไม่ได้บอกว่าอย่าพูดเหรอ"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน เขาไม่เคยพูดในสิ่งที่ตัวเองชอบฟัง

หนานมู่เจ๋อเงียบ "ข้าเคารพเจ้า"

"ขอบคุณ"

คำขอบคุณนี้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองห่างไกลกันมากขึ้น

หนานมู่เจ๋อรู้สึกขมขื่นในใจ แต่ทั้งหมดนี้เกิดจากตัวเอง เขาแบกรับมันเอง ไม่ว่าเขาจะอึดอัดแค่ไหนเขาก็หันหลังและจากไป

เมื่อมองแผ่นหลังของเขาค่อย ๆ หายไป หลิ่วเซิงเซิงก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก หัวใจของเธอดูเหมือนจะเต้นออกจากอก และเธอก็ตบหน้าอกของตัวเองเบา ๆ

"ใจเย็น ๆ อย่าคิดมาก..."

บางทีหนานมู่เจ๋ออาจค้นพบมโนธรรมของเขาจริง ๆ แต่นี่ยังห่างไกลจากการชอบ อย่าหลงกลกับรูปลักษณ์ภายนอก

อย่าลืมสิ่งที่ตัวเองต้องการทำจริง ๆ...

"พระชายา เห็นได้ชัดว่าท่านชอบท่านอ๋อง ทำไมท่านยังทำให้ท่านอ๋องโกรธอีก?"

เสียงของป้าหวังเข้าหูเธอ เห็นแต่ป้าหวังเดินเข้ามาจากข้างนอกอย่างฉุนเฉียว "เมื่อกี้ข้าน้อยได้ยินสิ่งที่ท่านอ๋องพูดหมดแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงออกอย่างจริงใจเช่นนี้กับผู้หญิง ท่านปล่อยให้เขาไปโดยไม่กอดเขาได้อย่างไร?"

"ข้ามีเรื่องของตัวเองต้องทำ จะหมกมุ่นอยู่กับเรื่องรัก ๆ ไคร่ได้อย่างไร?"

"พูดอะไรแบบนี้? ท่านเป็นพระชายา เขาเป็นท่านอ๋อง พวกท่านเป็นคู่สร้างคู่สมอยู่แล้ว ตอนนี้มีใจให้กัน ทำไมไม่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขล่ะ?"

มีใจให้กัน?

มือของหลิ่วเซิงเซิงสั่นเล็กน้อย และเธอก็ขมวดคิ้ว หรือว่าตัวเองมีใจให้หนานมู่เจ๋อจริง ๆ

เมื่อกี้ตอนที่เขากอดตัวเอง หัวใจของตัวเองเต้นเร็วมาก หากไม่ฝืนตัวเองให้ตื่น เมื่อกี้นี้บางทีก็อดไม่ได้ที่จะกอดเขา...

"แย่แล้ว……"

ตัวเองจะไปหวั่นไหวกับคนที่เคยทำร้ายตัวเองได้อย่างไร?

แม้ว่าพูดอย่างชัดเจนว่าสิ่งที่ทำร้ายไม่ใช่ "ตัวเอง"

แต่ในตอนแรก ตัวเองยังยืนยันหนักแน่นว่าจะไม่ชอบคนแบบนั้นแน่นอน...

จู่ ๆ หลิ่วเซิงเซิงก็ตื่นตระหนก ไม่สิ คิดต่อไปไม่ได้แล้ว!

พวกเขาเป็นคนจากสองโลก...

"พระชายา ตอนนี้ข้าน้อยเดาความคิดของท่านไม่ออกแล้ว เมื่อก่อนท่านยังใจกว้างใส่ท่านอ๋องอยู่เลย ขอแค่ได้เจอท่านอ๋อง ท่านก็มีความสุขทั้งวัน ตอนนี้ท่านอ๋องถูกท่านเอามาได้แล้ว ท่านกลับลังเลใจอยู่ขนาดนี้ หรือว่าท่านเปลี่ยนใจจริง ๆ แล้วเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย "ไม่เคยมีใจ จะเปลี่ยนใจได้อย่างไร?"

"พูดเรื่องไร้สาระ พูดเรื่องไร้สาระทั้งหมด"

ป้าหวังถอนหายใจอย่างจนใจ "ช่างมันเถอะ ท่านก็ลังเลอีกสักพักเถอะ หัวใจทั้งสองดวงก่อนเข้าใกล้ก็จะลังเลอยู่สักพัก ข้าน้อยเข้าใจท่าน แต่ท่านควรตีเหล็กในขณะที่ร้อนอยู่ดีกว่า กลัวว่านานแล้ว ท่านอ๋องจะค่อย ๆ เย็นชาลงอีก"

"ถ้าเขาเย็นชาได้ง่ายขนาดนั้น ก็แสดงว่าเขาไม่มีความจริงใจกับข้า แก้ปมในใจข้าพอดี"

ดูเหมือนว่าพระชายาจะสับสนไปหมด...

ป้าหวังคิดอย่างนั้น