พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 240

มู่ชิงชิงพูดอย่างไม่สบายใจ "ไม่งั้นข้าไปพูดกับเธอให้รู้เรื่องเถอะ..."

"ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะรู้ เจ้าและข้ารู้อยู่แกใจก็พอ"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "ข้ารู้ว่าเจ้ากว่าจะมั่นคงได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ชีวิตตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่เจ้าใฝ่ฝันมาตลอด ไม่สามารถเป็นเพราะข้าต้องเปลี่ยนแปลงอะไรอย่างกะทันหันได้ ข้าเคารพเจ้า แต่ถ้าเจ้าเชื่อข้า จริง ๆ แล้วเจ้าสามารถเชื่อองค์หญิงได้"

มู่ชิงชิงตกตะลึงและไม่พูดอะไรเลย

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวต่อ "ถ้าเจ้ายอมที่จะเชื่อองค์หญิง ข้าสามารถบอกองค์หญิงเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าองค์หญิงจะไม่บอกคนอื่น"

"แน่นอนข้าเชื่อเจ้า และข้าก็เชื่อในคนที่เจ้าไว้วางใจด้วย ไม่เป็นไร ตอนนี้องค์หญิงเป็นเพื่อนที่ดีของเจ้า เจ้าไม่ควรปล่อยให้เธอเข้าใจผิด และอ๋องชาง เขาจะไม่พูดมากเกี่ยวกับสถานะของคนตัวเล็ก ๆ อย่างข้า เจ้าควรหาเวลาบอกเขา อย่าให้พวกเขาเข้าใจเจ้าผิดตลอดไป"

"มีคำพูดของเจ้าข้าก็สบายใจแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้รับความยินยอมจากเจ้า ข้าพูดยากมาตลอด"

มู่ชิงชิงยิ้ม ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้ และรีบหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากอ้อมแขน "เกือบลืมไปแล้ว ข้ามาเพื่อมอบสิ่งนี้ให้เจ้า"

หลิ่วเซิงเซิงหยิบกล่องขึ้นมาแล้วดู "นี่คือ?"

"ข้าก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันดูคล้ายกับเสวี่ยหลิงหลงที่เจ้าประมูลมาก ข้าสงสัยว่านี่อาจเป็นเสวี่ยหลิงหลง ดังงนั้นจึงรีบนำมาให้เจ้าดู"

เมื่อฟังคำพูดของมู่ชิงชิง หลิ่วเซิงเซิงก็ค่อย ๆ เปิดกล่องออก และแน่นอนว่าเห็นเสวี่ยหลิงหลงชิ้นหนึ่งอยู่ในกล่อง

เสวี่ยหลิงหลงชิ้นนี้เกือบจะเหมือนกับชิ้นที่ได้รับในครั้งที่แล้ว ถ้าพูดแตกต่าง ก็น่าจะเป็นความรู้สึก สัมผัสแล้วดูเรียบเนียนกว่า...

มันคงเป็นภาพลวงตา ล้วนเป็นหยกเหมือนกัน จะรู้สึกแตกต่างได้อย่างไร?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็เก็บเสวี่ยหลิงหลงกลับเข้าไปในกล่อง "เจ้าไปเอามันมาจากไหน?"

"เมื่อวานตอนที่เจ้าจัดงานประมูลนั่น จู่ ๆ สาขาของเราก็มีคนต่อสู้กัน เพราะก่อนหน้านี้เสี่ยวเอ้อท่านมาอีกแล้วถูกฆ่าตายหลายคน ดังนั้นเสี่ยวเอ้อของสาขาจึงไม่กล้าขึ้นไปชั้นบน สุดท้ายข้าก็รวบรวมความกล้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อตรวจสอบ จากนั้นข้าก็เห็นศพสองศพนอนอยู่ที่ทางเดิน ประตูห้องพักห้องหนึ่งเปิดออก กล่องนี้วางอยู่บนเตียงในห้อง..."

มู่ชิงชิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เดิมทีข้าวางแผนที่จะรายงานต่อเจ้าหน้าที่ แต่ข้ากลัวว่าการรายงานต่อเจ้าหน้าที่จะส่งผลกระทบต่อธุรกิจของสาขา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนเหล่านี้กำลังปล้นกล่องนี้อย่างเห็นได้ชัด ข้ากลัวว่าหลังจากรายงานต่อเจ้าหน้าที่แล้วคนก็จะรู้ว่ากล่องนี้อยู่กับเราและจะทำให้เกิดปัญหาโดยไม่จำเป็น…"

"ความคิดของเจ้าถูกต้อง"

หลิ่วเซิงเซิงวางกล่องไว้ข้างหมอน "ข้าแค่เอาเสวี่ยหลิงหลงปลอมชิ้นหนึ่งออกมา ก็ดึงดูดคนมากมายมาประมูล ถ้าให้คนรู้ว่าเจ้าก็มีชิ้นหนึ่งติดตัว กลัวว่าต่อไปเราจะมีพายุเลือดอีก นี่ไม่ใช่ของดี ไปที่ไหนก็ต้องมีคนตาย ต่อไปเจ้าต้องระวังให้มากขึ้น ไม่ว่าใครจะมาคุยเรื่องนี้ต่อหน้าเจ้า เจ้าก็แกล้งทําเป็นไม่รู้"

มู่ชิงชิงพยักหน้าอย่างหนัก "ข้าเอาอันนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ข้าก็ไม่รู้ว่าอันนี้จริงหรือเท็จ ดังนั้นเอาไว้กับเจ้าดีกว่า"

"ในยุทธภพมีของปลอมเยอะเกินไป ชิ้นนี้ก็อาจจะเป็นของปลอม คนในยุทธภพแย่งมาแย่งไป จริง ๆ แล้วพวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าชิ้นไหนเป็นของจริง ได้ยินข่าวไหนก็ไปหาที่นั่น แม้ว่าบางคนจะรู้ว่ามีชิ้นหนึ่งหายไปที่เจ้า คนอื่นก็จะคิดว่าคนในยุทธภพคนอื่น ๆ แย่งไปแล้ว อย่างไรเสียคนก็ตายไปแล้ว ไม่มีพยาน ตราบใดที่เจ้าไม่พูดออกไป ก็จะไม่มีใครมาหาเจ้า"

ได้ยินหลิ่วเซิงเซิงพูดแบบนี้ มู่ชิงชิงจึงสบายใจขึ้นบ้าง "ไม่เป็นไรก็พอ งั้นอันนี้ฝากไว้ที่เจ้าก่อน ถ้าไม่มีประโยชน์ก็โยนทิ้งเถอะ ไม่งั้นมันอันตรายเกินไป"

"อืม หาเวลาจะเอาไปให้ท่านอ๋องดู ถ้าแน่ใจว่าเป็นของปลอมแล้วจะโยนทิ้ง"

หลังจากนั้นก็คุยกันอีกสองสามคำมู่ชิงชิงก็จากไป

และการคุยของพวกเขาในจวนชิงเฟิงก็แพร่กระจายไปยังจวนชิงหยุนอย่างรวดเร็ว

ในห้องหนังสือ

"ท่านอ๋อง ไม่งั้นฆ่าไอ้หนุ่มป่าเถื่อนนั่นเลยดีมั๊ย ตอนนี้เขากล้าเข้าพบพระชายาอย่างเปิดเผยภายใต้จมูกของท่าน ไม่เห็นท่านอยู่ในสายตาเลย..."

หนานมู่เจ๋อมีสีหน้าบูดบึ้งและไม่พูดอะไร แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงขององครักษ์มาจากข้างนอก "ฝ่าบาท ฮ่องเต้เชิญท่านเข้าวังไปพบ"

เดิมทีเสี่ยวเจียงอยากจะพูดมากกว่านี้ แต่หนานมู่เจ๋อก็ลุกขึ้นยืนเดินออกไปแล้ว เขาถอนหายใจและทำได้เพียงก้มศีรษะลงแล้วเดินตามไป

อีกด้าน