พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 247

เสียงด่ายังคงดังเข้ามาเรื่อย ๆ หลิ่วหย่งก็ไม่อยากจะเชื่อเลย "นั่นไร้สาระ มันเป็นเรื่องไร้สาระ! คุณหนูเหอ โปรดหลีกทางและอย่าขวางทางเรา!"

เหอเชียนชิวพูดอย่างตื่นเต้น "ความจริงอยู่ตรงหน้า พวกท่านยังแกล้งทำเป็นตาบอดอีกเหรอ? มีพยาน มีหลักฐาน และผู้คนมากมายได้เห็นการฆาตกรรมของหลิ่วเซิงเซิงด้วยตาของพวกเขาเอง พวกท่านคิดว่าคุณชายน้อย เป็นเป็นลูกตัวเองอยู่หรือเปล่า?"

"เหอเชียนชิวเจ้าหุบปาก! เจ้าเชื่อไหมว่าข้าจะฆ่าเจ้า?"

หลิ่วเซิงเซิงแทบคลั่ง ถ้าไม่ใช่เพราะวางมือไม่ได้ เธอก็อยากจะฉีกปากของผู้หญิงคนนี้เป็นชิ้น ๆ จริง ๆ!

แต่เหอเชียนชิวพูดอย่างชอบธรรมว่า "เจ้าคิดว่าข้ายังกลัวการข่มขู่ของเจ้าอยู่เหรอ? เจ้ารังแกข้าครั้งแล้วครั้งเล่าก็ช่างมันเถอะ ครั้งนี้ยังลักพาตัวน้องชายของตัวเอง แล้วพยายามใส่ร้ายข้า แม้กระทั่งตบข้าอย่างหยิ่งผยอง แต่ละเรื่องข้ายังไมเคยบอกคนภายนอกเลย!"

"ข้ารู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่น้องชายแท้ ๆ ของเจ้า หากไม่มีเขา ทุกสิ่งในจวนแม่ทัพจะเป็นของเจ้าในอนาคต ตอนนี้เมื่อเขาปรากฏตัว เจ้ากลัวว่าทุกอย่างจะกลายเป็นของเขา ดังนั้นเจ้าเลยต้องฆ่าเขาใช่ไหม?"

พูดพลางเธอก็มองหลิ่วหย่งพูดอีกว่า "ที่ร้ายกว่านั้นคือลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของท่านยังวางแผนที่จะโยนความผิดนี้ให้ข้า ถ้าข้าไม่ได้สังเกตก่อน แล้วส่งคนไปจับฆาตกรเหล่านี้ได้ทันเวลา ตอนนี้เธอหลิ่วเซิงเซิงคงใส่ร้ายข้าแล้ว!"

น้ำเสียงของเหอเชียนชิวหนักแน่นจนผู้คนรอบตัวเชื่อ

ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็รู้ว่าเหตุใดชายชุดดำเหล่านั้นจึงต้องการจัดการศพของเพื่อน และทำไมพวกเขาจึงไปแล้วกลับมาอีก

เธอเยาะเย้ย "เหอเชียนชิว เหอเชียนชิว เจ้าเป็นแค่หมาของคนอื่น พวกเขารอดตายกันหมดแล้ว แต่เจ้ามาที่นี่เพื่อตาย เจ้าน่าสงสารมาก"

ในขณะที่พูด ในที่สุดเธอก็หยุดเลือดจากบาดแผลของหลิ่วเซียวฝานได้ แต่หลิ่วเซียวฝานกลับอาเจียนเป็นเลือดในขณะนี้

ให้ตายเถอะ!

ยังทำร้ายอวัยวะภายใน!

เธอรีบฝังเข็มเพื่อหยุดเลือด แต่เหอเชียนชิวรีบวิ่งเข้ามาในขณะนี้ "ตะลีงกันอยู่ทำไม? รีบมาจับฆาตกรเร็วเข้า อย่าปล่อยให้เธอทำร้ายคนอื่นอีก!"

หลิ่วเซิงเซิงผลักเธอออกไปอย่างตื่นเต้น "ออกไปให้พ้น! อย่าบังคับให้ข้าฆ่าเจ้า!"

"ต่อหน้าคนมากมาย! เจ้าลงมือสิ! ถ้าเจ้าลงมือ เจ้าก็ได้พิสูจน์ความผิดของเจ้า!"

เหอเชียนชิวกัดฟัน เมื่อคิดถึงการตบที่เธอเคยตบตัวเองก่อนหน้านี้ ก็ตบเธอด้วยความโกรธ

หลิ่วเซิงเซิงคว้าข้อมือของเธอแล้วเหวี่ยงมือออกไป

"ท่านพ่อ พวกท่านจะดูความสนุกนี้ไปอีกนานแค่ไหน? เธอพูดไร้สาระ! คนเหล่านี้ถูกชายชุดดำที่หน้าประตูฆ่าจริง ๆ แต่คนชุดดำเหล่านั้นล้วนเป็นคนของเหอเชียนชิว พวกเขามีศิลปะการต่อสู้สูง พวกเขาสามารถถูกจับได้ง่าย ๆ เหรอ? พวกเขาถูกจับโดยเจตนาเพื่อใส่ร้ายข้า! เหอเชียนชิวเป็นต้นเหตุทั้งหมด!"

คนข้างนอกคุยกันไม่หยุด หลิ่วหย่งเวียนหัวมากจนเขาไม่ฟังคำพูดของเธอเลย

หลิ่วเซียวฝานยังคงตัวสั่นและพ่นเลือดออกมาทีละคำ หลิ่วชูตกใจมากจนคุกเข่าลงบนพื้นตรงจุดนั้น

"พระชายา! ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นฆาตกร ข้าไม่รู้อะไรเลย พวกท่านได้โปรด กรุณาให้ข้าพาฝานฝานไปก่อนได้ไหม ข้าขอพาเขาไปหาหมอก่อนได้ไหม? ขอร้องพวกท่าน... "

"ไม่ได้! ตอนนี้เขาเคลื่อนย้ายไม่ได้!"

หลิ่วเซิงเซิงพูดด้วยความโกรธ "ข้ากำลังช่วยเขาแล้ว พวกท่านช่วยลากผู้หญิงบ้าคนนั้นออกไปได้ไหม?"

"เหอเชียนชิวพูดว่า พวกท่านเห็นไหม? เธอรู้สึกผิด เธอต้องการใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างในการฆ่าคุณชายน้อยโดยไม่มีใครสังเกตเห็น พวกท่านควรรีบจับเธอ!"

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโต้แย้ง หลิ่วเซิงเซิงคุกเข่าลงบนพื้นอย่างกระวนกระวายใจ โดยฝังเข็มแล้วเข็มเล่าพยายามห้ามเลือดให้มากที่สุด

ยิ่งเธอโต้เถียงน้อยเท่าไร ทุกคนก็ยิ่งเชื่อคำพูดของเหอเชียนชิวมากขึ้นเท่านั้น

จากนั้นเหอเชียนชิวก็หยิบมีดออกมาจากที่ไหนสักแห่งแล้วแทงมันโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เธอไม่สามารถปล่อยให้หลิ่วเซียวฝานมีชีวิตอยู่ได้อย่างแน่นอน!