พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 25

อารมณ์ของหนานมู่เจ๋อซับซ้อนเล็กน้อย

เขาเกลียดผู้หญิงร้องไห้มากที่สุด อาจเป็นเพราะผู้หญิงแกล้งทําต่อหน้าเขามากเกินไป หรืออาจเป็นเพราะหลิ่วเซิงเซิงในจวนอ๋องทําร้ายตัวเองให้เขาดูหลายครั้งเกินไป สรุปแล้วปฏิกิริยาแรกของเขาที่เห็นผู้หญิงร้องไห้คือความรังเกียจ

แต่คราวนี้เขามีอารมณ์ที่แตกต่างออกไป...

"บาดแผลเจ้า ใครเป็นคนทำ"

หลังจากนั้นไม่นาน หนานมู่เจ๋อก็ถามคำถามนี้

หลิ่วเซิงเซิงต้องการกลอกตามาที่เขาแล้วถามเขาว่าเขาไม่รู้เหรอ?

แต่ถ้าถามจริง ๆ เขาจะรู้ตัวตนของตน

จากความเกลียดชังเจ้าของร่างเดิมมากเพียงใด กลัวว่าเขาจะฆ่าตนตายทันทีที่รู้ความจริง...

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็พูดว่า: "มันไม่เกี่ยวอะไรกับท่านอ๋อง"

น้ำเสียงหนานมู่เจ๋อเย็นชา "ชีวิตของเจ้าเป็นของข้า ไม่มีใครแตะต้องเจ้าได้จนกว่าเจ้าจะให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลแก่ข้า"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

"ข้าจะล้างแค้นให้เจ้า เจ้ากลับไปที่จวนกับข้า"

"ไม่ ทำไมข้าต้องกลับไปกับท่าน..."

"เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้บอกเหรอว่าเจ้าเป็นสาวใช้ในจวนอ๋องของข้าเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิง: "..."

หลังจากดิ้นรนมาเป็นเวลานาน ในที่สุดหลิ่วเซิงเซิงก็ถูกหนานมู่เจ๋อดึงออกจากตรอก บนถนนนอกตรอก ต้าเฉียงและคนอื่น ๆ ยังคงรวมตัวกันอยู่ที่เดิม ในที่สุดพิษบนร่างกายก็หาย พวกเขาได้รับการเจ็บปวดมาเนิ่นนานแต่ก็โกรธมาก ต่างมารวมตัวกันสาปแช่งอยู่รอบ ๆ

"ให้ตายเถอะ มันทำให้ข้าเจ็บมาก..."

"ผู้หญิงคนนั้นคือปีศาจ เธอทำได้ยังไง?"

"อย่าให้ข้าเจอเธออีก ข้าโกรธมาก!"

"ไม่ใช่ว่าเจ้าพูดมากเกินไปเหรอ แค่ลงมือทำตั้งแต่พบเจอเธอ เหตุใดจะมีเรื่องเลวร้ายมากมายเช่นนี้?"

"ก็จริง แต่ตอนนี้ไม่เป็นแบบนี้แล้วเหรอ? กลัวว่าเราจะปวดท้องทุกเดือนในอนาคต คงจะแย่มาก..."

"..."

หลายคนสาปแช่งและกำลังจะกลับไป

แต่ทันใดนั้นชายหัวโล้นก็ตะโกนว่า: "นั่นคือสาวน้อยคนนั้น หัวหน้า เธออยู่ตรงนั้น!"

ขณะที่เขาพูด ร่องรอยของความตื่นตระหนกก็ฉายแววไปทั่วใบหน้าของทุกคน

ต้าเฉียงถึงกับกระซิบ: "วันนี้ปล่อยเธอไปก่อน ข้าหิวแล้วต้องกลับไปกินข้าว"

ใครก็ตามที่มีตาที่เฉียบแหลมจะเห็นว่าเขากำลังให้โอกาสของตัวเอง...

หนานมู่เจ๋อได้ยินเสียงของคนเหล่านั้นโดยธรรมชาติและมองไปที่หลิ่วเซิงเซิง

"เจ้ารู้จักพวกมันเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงมีความคิดและพูดขึ้นทันที: "เป็นพวกเขาที่ทำร้ายข้า เจ้าคิดว่าไง?"

ต้าเฉียงและคนอื่นๆ: "..."

พวกเขาได้ยินอะไร?

พวกเขาทำร้ายเธอเมื่อไหร่?

ถูกวางยาพิษตั้งแต่ต้นจนจบ โดยไม่ได้สัมผัสเธอ!

แต่เมื่อมองดูหลิ่วเซิงเซิงที่ดูผิดหวัง หนานมู่เจ๋อก็ดูเหมือนจะเชื่อเช่นนั้น

แววตาสังหารฉายแววในดวงตาของเขา "เสี่ยวเจียง"

"ข้าน้อยอยู่นี่!"

"จัดการ"

"ขอรับ..."

เสี่ยวเจียงหลบและวิ่งไปด้านหน้ากลุ่มคน และโจมตีพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะตอบสนอง

ต้าเฉียงได้รับหมัดอย่างอธิบายไม่ได้ และโกรธมาก "สาวน้อย เจ้ารังแกกันมากไปแล้ว!"