พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 256

"อย่าขวางข้า ข้ามีเรื่องสำคัญ"

น้ำเสียงของหลิ่วเซิงเซิงมีความกังวลมาก

เสี่ยวเจียงพูดอย่างไม่แสดงออก "พระชายาสามารถบอกกับข้าน้อยได้ ข้าน้อยจะไปบอกแทนพระชายาให้"

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกหมดหนทาง "เขาไม่อยากเจอข้ามากขนาดนั้นเลยเหรอ? ข้ามีเรื่องด่วนจริง ๆ!"

"เรื่องด่วนของพระชายาคือมอบหนังสือหย่าเหรอ? ตอนนี้ท่านอ๋องยุ่งมากและ รอยุ่งเสร็จแล้วข้าน้อยจะมอบให้เขา"

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้สนใจหนังสือหย่าเลยตอนนี้ "ท่านมาอีกแล้วโดนทุบ อาชิงถูกลักพาตัว! ข้ามาหาท่านอ๋องเพื่อหารือเกี่ยวกับมาตรการตอบโต้!"

เสี่ยวเจียงมองดูหลิ่วเซิงเซิงอย่างไม่เชื่อ "พระชายา ท่านรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่? ก่อนหน้านี้ท่านพัวพันกับอาชิงคนนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าก็ช่างเถอะ ท่านบอกว่านั่นเป็นเพื่อน แม้ว่าพวกเราทุกคนจะรู้สึกไม่เหมาะสม แต่ก็ยังเลือกที่จะเชื่อท่าน แต่ท่านรู้ว่าท่านอ๋องรังเกียจเขา! ตอนนี้เขาเกิดเรื่อง ท่านยังอยากขอให้ท่านอ๋องไปช่วย คน ทำร้ายจิตใจจริง ๆ!"

"พวกเจ้าดูไม่ออกจริง ๆ หรือแกล้งดูไม่ออก? เธอคือมู่ชิงชิง!"

หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะเพิ่มระดับเสียง

เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวเจียงตกตะลึง แต่เขาสงบลงอย่างรวดเร็วและพูดว่า "พระชายาอย่าล้อเล่น เสียงของผู้ชายกับเสียงของผู้หญิงก็ยังแยกออกได้"

"เธอกินยาของข้าแล้วเสียงเปลี่ยน เธอก็คือมู่ชิงชิงของจวนเสนาบดี ปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อปกปิดตัวตน ข้าช่วยเธอปกปิดมาตลอด กลัวว่าคนเสเพลบางคนในเมืองจะคิดอะไรกับเธอ กลัวว่าตัวตนของผู้หญิงจะทําให้เธอเดือดร้อน"

"พวกเจ้าเอาแต่บอกว่าข้ามีอะไรกับเธอข้าก็ไม่อยากอธิบาย เพราะความเข้าใจผิดของพวกเจ้าทำให้ข้ารู้สึกตลก คนที่ไม่เคยเห็นมู่ชิงชิงจะจำไม่ได้ก็ช่างเถอะ พวกเจ้าเคยเห็นเธอ แต่พวกเจ้าไม่เพียงแต่จำไม่ได้ แต่ยัง..."

เมื่อมาถึงจุดนี้ หลิ่วเซิงเซิงไม่ต้องการพูดอีกต่อไปและเพียงแค่พูดว่า "ให้ข้าเข้าไปพบท่านอ๋องเถอะ"

เสี่ยวเจียงรู้สึกลำบากใจเล็กน้อยและพูดว่า "ครั้งนี้ท่านอ๋องไม่อยู่จริง ๆ เขาแอบออกไปทำธุระ เดี๋ยวก็กลับมา"

ตอนนี้หลิ่วเซิงเซิงไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นจริงหรือเท็จ บางทีสิ่งที่เขาพูดอาจเป็นเรื่องจริง หรือบางทีหนานมู่เจ๋ออาจไม่ต้องการที่จะเจอตัวเองอีกจริง ๆ

อย่างนี้ก็ดี

เรื่องของตัวเองพึ่งตัวเองดีกว่า

หนานหว่านหนิงยังคงเล่นกับความรู้สึกคน โจมตีองค์หญิงก่อน จากนั้นก็มู่ชิงชิง ใช้คนรอบตัวตัวเองเพื่อปลุกเร้าความโกรธและในขณะเดียวกันก็ทำให้ตัวเองสูญเสียผู้ช่วยไป

สุดท้ายก็ใช้มู่ชิงชิงบังคับตัวเองออกไปข้างนอกคนเดียว...

แผนการชุดนี้ยอดเยี่ยมจริง ๆ

ดูเหมือนว่าตัวเองไม่ออกไปเรื่องนี้ก็จะไม่มีวันได้รับการแก้ไข

บางทีอาจถึงเวลาที่ต้องทำให้จบแล้ว...

เธอกลับไปที่จวนชิงเฟิงอย่างใจเย็น และเอาสิ่งของล้ำค่าในตำหนักใส่อวกาศทีละอย่าง

ทันใดนั้น ป้าหวังก็เดินไปที่ประตูด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า "พระชายา ได้พบท่านอ๋องหรือยัง?"

หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัว

ป้าหวังกล่าวเสริมว่า "เห้อ ดูออกว่าพระชายาอยากเจอท่านอ๋องมาก ไม่งั้นพระชายาไปอีกหลาย ๆ ครั้ง อาจจะ..."

"ไม่แล้ว"

หลิ่วเซิงเซิงมีสีหน้าสงบ "ป้าหวัง ถ้าเจ้านายคนใหม่คนนั้นเข้าจวนมา เจ้าก็ทำดีกับเธอหน่อย เก็บนิสัยของตัวเองไว้บ้าง ท่านอ๋องแค่ขี้เกียจที่จะดูแลเรื่องหลังบ้าน ถ้าวันไหนเจ้าก่อเรื่องกับเจ้านายจริง ๆ ท่านอ๋องอาจจะไม่เข้าข้างเจ้า และการรุกรานเจ้านายตลอดเวลา ครอบครัวของเจ้าก็จะมีชีวิตที่ยากลําบาก เพื่อชีวิตในวัยชราและครอบครัวของเจ้า เจ้าต้องเปลี่ยนนิสัยของเจ้า และเจ้าก็พูดเยอะเกินไป ต่อไปอย่าลืมยับยั้งชั่งใจหน่อย"

ป้าหวังตะลึงเล็กน้อยกับสิ่งที่เธอพูดว่า "พระชายา ทำไมจู่ ๆ ท่านถึงพูดถึงเรื่องพวกนี้ล่ะ?"

"ไม่มีอะไร วันนี้ข้าเหนื่อยมาก คืนนี้อย่ารบกวนข้าอีกเลย"

"อ้อ ได้เพคะ..."

ป้าหวังเกาหัวแล้วพูดว่า "ไม่งั้นท่านไปหาท่านอ๋องอีกครั้งดีไหม?"

"ไม่ต้องแล้ว ในเมื่อเขาไม่อยากพบข้า ข้าก็ไม่อยากรังควานเขาอีก"

เมื่อรู้สึกถึงความจริงจังในคำพูดของเธอ อาสิงจึงพยักหน้าหนัก ๆ แล้วหันหลังกลับและจากไป

ใช้เวลาไม่นานหลิ่วเซิงเซิงก็มาถึงท่านมาอีกแล้ว สถานที่นี้ยังคงโทรมแทบไม่มีโต๊ะและเก้าอี้เลย หลิ่วเซิงเซิงเพิ่งเข้าประตูก็ถูกปิด

โรงเตี๊ยมที่ทรุดโทรมนั้นมืดมิด และหลิ่วเซิงเซิงยืนอยู่ที่ประตูพูดอย่างสงบ "ใช้ความพยายามมากมาย ปูพรมไว้มากมาย เพื่ออะไร? แค่อยากให้ข้าปรากฏตัวคนเดียวเท่านั้นเหรอ?"

เสียงของเธอดังก้องอยู่ในโรงเตี๊ยม หลังจากนั้นไม่นาน มีร่างหนึ่งเดินลงบันไดมาตรงหน้าทีละก้าว "เจ้าฉลาดขนาดนี้ ไม่เล่นลูกไม้เลย จะทำให้เจ้าเต็มใจมาได้อย่างไร?"

ในที่สุดก็ปรากฏตัว

หลิ่วเซิงเซิงดูสงบ "ในเมื่อข้ามาแล้ว เจ้าก็ปล่อยคนไปก่อนดีกว่า?"

หนานหว่านหนิงปรบมือ มู่ชิงชิงก็ถูกชายชุดดำแบกลงมา

ในขณะนี้มือและเท้าของมู่ชิงชิงถูกมัด ผมของเธอเละเทะ ปากของเธอถูกผ้าปิดไว้ และใบหน้าของเธอก็แดงด้วยความโกรธ

ด้วยเสียงปัง มู่ชิงชิงถูกโยนลงไปที่พื้นอย่างแรง

หนานหว่านหนิงยิ้มและพูดว่า "เดาสิว่าทำไมครั้งนี้ข้าไม่ต้องการแม้แต่เสวี่ยหลิงหลง ก็ยังอยากให้เจ้ามา?"

"สิ่งที่เจ้าต้องการคือชีวิตของข้า ไม่เกี่ยวกับคนอื่น ปล่อยคนไป ข้าจะไม่หนี"

หนานหว่านหนิงปรบมือเบา ๆ "ฉลาด ฉลาดจริง ๆ"

ขณะที่พูด ชายชุดดำที่อยู่ด้านหลังหนานหว่านหนิงก็ขว้างดาบไปที่เท้าหลิ่วเซิงเซิงทันที

หลิ่วเซิงเซิงขมวดคิ้ว "ยังไม่ปล่อยคนไปก็จะเอาชีวิตข้า ไม่สมเหตุสมผลเกินไปไหม?"

"ข้าโหดร้ายขนาดนั้นที่ไหนกัน?"

หนานหว่านหนิงยิ้มเบา ๆ "แค่อยากให้เจ้าตัดแขนตัวเองเท่านั้น ขอแค่เจ้าลงมือ ข้าจะปล่อยคนไปทันที รับรองว่าแม้แต่ผมของเธอก็ไม่แตะต้องเลย"