พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 265

ฟังคำพูดของพวกเขาสองคน หลิ่วเซิงเซิงก็รู้แล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ขึ้นรถม้าที่จะจากไป

แต่ระหว่างทางกลับ อี้เฉินจะชมผู้หญิงคนนั้นเป็นครั้งคราว

อี้โจวรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "ตามที่เจ้าพูด เธอยังสามารถสร้างชื่อในยุทธภพด้วย?"

"แน่นอน ข้าคุยกับเธอแค่คืนเดียวก็เห็นความทะเยอทะยานของเธอแล้ว เหตุผลที่เธอรีบจากไปก็เพื่อเข้าร่วมการประชุมบทกวีที่เจียงเฉิง ท่านคิดสิ เธอถูกโจรภูเขาลักพาตัวไปแล้ว สิ่งแรกที่ทำหลังจากหนีไปคือคิดว่าเข้าร่วมการประชุมบทกวี ต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน?"

"ยอดเยี่ยมจริง ๆ ยังถูกโจรภูเขาลักพาตัวไปอีกเหรอ? พูดออกไปก็ทำให้คนตลกแล้ว"

"ท่านพี่ ทำไมท่านพูดจาแบบนี้?"

"..."

สองคนที่อยู่นอกรถม้ายังคงทะเลาะกัน หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ภายในรถก็ลูบขมับตัวเองอย่างแรง

ถ้ารู้แต่เนิ่น ๆ เมื่อวานก็ไม่ไปนอนแล้ว อยากรู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงแบบไหนที่ทําให้หนุ่มคนนี้หลงใหลแบบนี้ได้?

เมื่อไปถึงเมืองเจียงเฉิง ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว

พวกเขามาถึงร้านขายยาในเจียงเฉิงโดยตรงและอาศัยอยู่ในจวนเล็ก ๆ แห่งใหม่ภายใต้การจัดการของสมาชิกแก๊ง

หลังจากการเดินทางมาทั้งวัน หลิ่วเซิงเซิงก็หมดแรงและหลับไปอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามก่อนรุ่งสางเธอได้ยินเสียงของอี้โจวมาจากข้างนอก

"พวกเราเพิ่งมาถึง จะเพล่นพล่านไม่ได้ แม้ว่าเจ้าจะอยากไปดูงานบทกวี เจ้าก็ต้องรอให้แม่นางตื่นก่อน"

อี้เฉินพูดอย่างช่วยไม่ได้ "ข้าเปล่า"

"ได้ เปล่า งั้นก็อยู่ที่นี่ให้ดี"

"ท่านพี่ ทำไมท่านถึง..."

อี้เฉินทำอะไรไม่ถูกมาก

แต่ประตูก็เปิดออก หลิ่วเซิงเซิงก็เดินออกไปอย่างเกียจคร้าน "งานบทกวีที่พูดเมื่อวานนี้เหรอ? ไปดูด้วยกันดีไหม?"

อี้เฉินดีใจมาก แต่อี้โจวกลับดูกังวล "แม่นาง พวกเรามาที่นี่ครั้งแรก ควรทำตัวเงียบ ๆ หน่อย"

"ทำตัวเงียบ ๆ ไม่ได้หมายความว่าจะออกไปข้างนอกไม่ได้ ไปกันเถอะ"

"..."

การประชุมกวีครั้งนี้ในเจียงเฉิงค่อนข้างโด่งดัง เมื่อพวกเขาเดินออกไปและถาม พวกเขาก็รู้ที่อยู่และในไม่ช้าก็เดินตามฝูงชนไปยังโรงน้ำชาที่หรูหรา

ทันทีที่เข้าประตู พวกเขาก็เห็นชายหนุ่มที่มีความสามารถมากมาย ชายหนุ่มทุกคนมีความสุภาพ แต่ละคนนั่งในตำแหน่งของตัวเอง ท่องบทกวีเป็นครั้งคราว และหลายคนยืนอยู่ที่โต๊ะใหญ่ตรงกลางเขียนอะไรบางอย่าง เกือบทั้งหมดดูแลตัวเอง ไม่มีใครสนใจว่าคนข้างนอกเข้ามากี่คน

"บทกวีนี้มีชื่อว่ากวนจู ขอเชิญรับฟัง"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหู และมุมปากของหลิ่วเซิงเซิงก็กระตุก เมื่อเธอหันกลับมาก็เห็นผู้หญิงที่แต่งตัวสวยงามยืนอยู่ในฝูงชน ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าและผิวที่นวลเนียน ซึ่งเป็นสาวสวยจริง ๆ

แต่ว่า...

เธอกำลังท่องกวนจูอยู่..

หลังจากท่องบทกวี ทุกคนในโรงน้ำชาก็ปรบมืออย่างตื่นเต้น และทุกคนก็สนใจผู้หญิงคนนั้น

"มหัศจรรย์ มหัศจรรย์มาก!"

"บทกวีนี้ควรมีอยู่ในสวรรค์เท่านั้น ไม่เคยคิดว่าผู้หญิงจะมีความสามารถด้านวรรณกรรมขนาดนี้"

ชายหนุ่มที่มีความสามารถเกือบทุกคนถูกดึงดูดความสนใจ อี้เฉินมองอี้โจวอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง "ข้าบอกแล้วใช่ไหมว่าแม่นางหย่งซวนมีความสามารถมาก ไม่เหมือนผู้หญิงขายศิลปะทั่วไป"

ชายหนุ่มอีกคนไม่พอใจ เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและอ่านบทกวีสองสามบท

หย่งซวนไม่รีบร้อน แต่กลับท่องบทกวีทำนองสุ่ยเตี้ยว

หลิ่วเซิงเซิงกลอกตาด้วยความอึดอัด เมื่อมองดูใบหน้าที่ตกตะลึงของทุกคนที่อยู่ตรงนั้น เธอก็ส่ายหัวและพบที่นั่งตรงมุมหนึ่งจึงนั่งลง

ใบหน้าอี้เฉินเต็มไปด้วยความชื่นชม "มันยอดเยี่ยมมาก วิเศษมาก สมควรได้รับการสืบทอดจากทุกยุคทุกสมัย!"

ในเวลานี้อี้โจวพูดไม่ออกและตกใจอย่างเห็นได้ชัด