พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 266

สักพักหนานกงเฉิงก็ปวดหัว ไม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อนี้ได้อีกต่อไป ถ้าคุยต่อไปก็จะวนกับมาที่เดิม

เขาลูบขมับและพูดว่า "เมื่อเร็ว ๆ นี้มีสงครามเกิดขึ้นที่ชายแดน จู่ ๆ หยุนตูก็โจมตีชายแดนของเราและยึดครองเมือง แม่ทัพหลิ่วอายุมากแล้วและไม่เหมาะที่จะนำกองทหารออกรบ องค์รัชทายาทและองค์ชายหลายคนก็เกิดเรื่องไปตาม ๆ กัน หลังจากข้าคิดดูแล้ว อยากให้เจ้าไปจัดการเรื่องนี้ เจ้าคิดว่ายังไง?"

หนานมู่เจ๋อพยักหน้า "ฟังเสด็จพี่"

"ถ้าเจ้ายอมฟังข้าจริง ๆ พี่ชายเจ้าอย่างข้าก็สามารถวางใจได้แล้ว แต่งงานมาสองปีแล้ว ลูก ๆ ข้าจะโตเท่าเจ้ากันหมดแล้ว เจ้าดูเจ้า ตอนนี้ยังไม่มีสักคน"

หนานกงเฉิงลูบหัวแล้วพูดว่า "ถ้าเจ้าไม่ชอบหลิ่วเซิงเซิง งั้นก็ควรรับนางสนมได้แล้ว ไม่คิดเพื่อตัวเอง ก็ควรคิดเพื่อพี่ชายอย่างข้าด้วย เสด็จพ่อสวรรคตเร็ว เสด็จแม่ก็หายตัวไป พี่ชายก็เหมือนพ่อ ข้าไม่สนใจเจ้า ใครจะดูแลเจ้าอีก?"

"ข้าไม่ได้ไม่ชอบเธอ"

"ไม่ได้ไม่ชอบ งั้นก็คือชอบเธอ ไม่เมื่อชอบ ทำไมท้องเธอไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย? อาเจ๋อ ข้าก็แค่หวังดีกับเจ้า"

"ข้ารู้"

หนานมู่เจ๋อหลับตาลง รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

ตอนนี้ทายาทกลับกลายเป็นความเจ็บปวดในใจเขา

หนานกงเฉิงไม่ได้พูดอะไรมาก แค่พูดเบา ๆ "คืนนี้อย่ากลับไปเลย ให้พระชายาเจ้าเข้าวังมาด้วย ทานอาหารกับข้าหน่อย"

"ได้เลย!"

เมื่อมองดูหนานมู่เจ๋อที่ไม่เต็มใจจะพูดอะไรอีกสักสองสามคำ หนานกงเฉิงก็ส่ายหัว "ออกไป ออกไป ตอนกินอาหารค่อยกลับมา"

"..."

ในเวลาเดียวกัน ภายในจวนแม่ทัพ

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงมาถึงจวนแม่ทัพ หลิ่วเซียวฝานก็หมดสติไปแล้ว ข้างเตียงเต็มไปด้วยเลือดที่เขาอาเจียนออกมา บาดแผลบนท้องของเขาได้รับการรักษาด้วยยา แต่ผ้าพันแผลแน่นเกินไปและมีรอยฟกช้ำที่ชัดเจนรอบ ๆ

หลิ่วเซิงเซิงไม่พูดอะไรสักคำ ทันทีที่เข้ามาก็พันผ้าพันแผลหลิ่วเซียวฝานใหม่ทันที ให้ยาและฉีดยาในคราวเดียว ในระหว่างกระบวนการทั้งหมด เธอและหลิ่วเซียวฝานอยู่ในห้องตามลำพังเท่านั้น คนอื่นทั้งหมดกำลังรออย่างใจจดใจจ่ออยู่นอกประตู

มีเสียงร้องไห้ดังลั่นอยู่นอกประตู และไม่สามารถบอกได้ว่ามีคนร้องไห้กี่คน แต่คนที่ร้องไห้ดังที่สุดก็คือหลิ่วชู

"ฮูหยิน อย่าเสียใจนักเลย พระชายามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ในเมื่อเธอมาแล้ว คุณชายน้อยจะไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน"

หลิวเล่าปลอบใจเบา ๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์ เขาจึงส่ายหัวและถอยกลับไปอย่างเงียบ ๆ

หลิ่วหย่งตบหลิ่วชูที่ด้านหลัง "หยุดร้องไห้ได้แล้ว เซิงเซิงอยู่ข้างในแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่เป็นไรหรอก"

"ก็เพราะเธออยู่ข้างในข้าถึงได้ร้องไห้ วันนั้นทุกคนไม่เชื่อเธอ เราเป็นครอบครัวของเธอ เราควรเชื่อเธอ แต่เราไม่เชื่อ ตอนนี้ฝานฝานเป็นแบบนี้ เรียกเธอกลับมา ข้ารู้สึกไม่สบายใจมาก..."

ดวงตาหลิ่วชูเต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อหลิ่วหย่งได้ยินสิ่งที่เธอพูดก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

"เซิงเซิง มีจิตใจดีมาตั้งแต่เด็ก..."

"ทำไมตอนแรกท่านไม่พูดแบบนี้ล่ะ? ตอนเกิดเรื่องขึ้น ทำไมท่านไม่พูดล่ะ? ลูกสาวของท่านเอง ท่านไม่เข้าใจเหรอ? เราไม่เชื่อใจเธอเพราะยังไม่รู้จักเธอมากพอ อย่างน้อยก็ยังให้อภัยได้ แล้วท่านล่ะ? ท่านเป็นถึงพ่อของเธอนะ"

ถ้าเป็นปกติหลิ่วชูอาจไม่กล้าพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้เธออดไม่ได้จริง ๆ และพูดทุกอย่างในใจออกมา

หลิ่วหย่งรู้สึกหนักใจ และในขณะที่กำลังจะพูด ประตูห้องก็เปิดออกทันที

เห็นแต่หลิ่วเซิงเซิงเดินออกมาจากที่นั่นด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย

"พระชายา อาการของฝานฝานเป็นยังไงบ้าง? เขายังช่วยได้ไหม?"

หลิ่วชูรีบวิ่งไปข้างหน้าและจับมือของหลิ่วเซิงเซิงไว้แน่น

ใบหน้าหลิ่วหย่งเคร่งขรึม และลังเลที่จะพูดอยู่หลายครั้ง

เมื่อเห็นหลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า หลิ่วชูก็รีบเข้าไปในห้องทันที

หลิ่วหย่งจึงพูดว่า "เซิงเซิง เรื่องครั้งที่แล้ว..."