พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 270

สักพักหนึ่ง แผ่นหลังของเฉิงต้าเทารู้สึกเย็นชา เสร็จแล้ว เขาได้พบกับสมาชิกที่แท้จริงของหอฮัวจิ่งแล้ว ตอนนี้เขาเสร็จแล้วจริง ๆ...

เขาถอยกลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ เขาเตะเขาเบา ๆ แล้วเตะเขาลงไปในทะเลสาบอีกครั้ง

ด้วยเสียง "ป๋อม" ครึ่งหนึ่งของร่างกายของเขาจมลงไปในน้ำอีกครั้ง ทำให้เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

แต่เมื่อเขาคิดว่าคนสองคนข้างบนคือหอฮัวจิ่งตัวจริง เฉิงต้าเทาก็ไม่กล้าแม้แต่จะกรีดร้อง

ในตอนนี้ เขาอยากให้คนสองคนนั้นคิดว่าตัวเองตายแล้ว อย่างน้อยด้วยวิธีนี้ เขายังคงมีความหวังริบหรี่...

ที่หัวเรือ

ในที่สุด จิ่งฉุนก็หันกลับมา เขาเหลือบมองศพบนพื้นอย่างเฉยเมย "มีคนตายเพราะพิษเยอะมาก ดูเหมือนว่าคนที่มาเมื่อกี้นี้มีความสามารถค่อนข้างมาก"

"นายท่าน ต้องการตามไปดูให้รู้ไหม?"

"นั่นไม่จำเป็น ตรวจสอบภูมิหลังของคนเหล่านี้ พวกเขากล้าทำอะไรในนามของหอฮัวจิ่ง ข้าอยากเห็นว่าใครอยู่เบื้องหลังพวกเขา"

"ขอรับ"

"..."

ในอีกด้านหนึ่ง หลิ่วเซิงเซิงเดินไปตามแม่น้ำมาเป็นเวลานาน เธอมองไปรอบ ๆ พยายามตามหาอี้โจวหรืออี้เฉิน แต่เธอไม่สามารถมองเห็นใครเลยหลังจากเดินมาเป็นเวลานาน

เธอยังสงสัยด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังมองไปในทิศทางที่ผิดหรือว่าพวกเขาสองคนจมลงไปที่ก้นทะเลสาบ?

เป็นไปไม่ได้...

เธอเห็นอี้เฉินลอยมาทางนี้อย่างชัดเจน ถ้าพูดตามหลักแล้วอี้โจวก็ควรจะตามมาเช่นกัน...

เมื่อหลิ่วเซิงเซิงอารมณ์เสีย เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหญิงชราก็เข้ามาในหูทันที

"ช่วยด้วย บุ๋มบุ๋ม ช่วยด้วย..."

มีคนตกน้ำ!

หลิ่วเซิงเซิงวิ่งตามเสียงนั้นไปอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าก็เห็นหญิงชราคนหนึ่งกำลังดิ้นรนอยู่ในแม่น้ำ ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่จะสามารถช่วยเธอได้!

หลิ่วเซิงเซิงจึงกระโดดลงไปในแม่น้ำโดยไม่คิดและจับหญิงชราขึ้นมา

โชคดีที่จับได้ทันเวลา และหญิงชราก็สบายดี ยกเว้นไอเล็กน้อย

แต่เธอยังคงมองดูหลิ่วเซิงเซิง ด้วยความขอบคุณอย่างยิ่ง "ขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิตข้าไว้! ขอบคุณแม่นางมาก!"

หลิ่วเซิงเซิงยืนข้าง ๆ และบิดน้ำออกจากเสื้อผ้า "ไม่ต้องขอบคุณ อากาศหนาวขนาดนี้ ท่านตกลงไปในแม่น้ําได้ยังไง?"

หญิงชรานั่งหอบอยู่บนพื้นและบิดเสื้อผ้า

"แถวนี้ก็มีแม่น้ำสายนี้ที่สะอาดหน่อย ข้าครุ่นคิดว่าถ้าซักเสื้อผ้าที่ริมแม่น้ำ ต้องซักเสื้อผ้าให้สะอาดแน่นอน แต่ไม่เคยคิดว่าวันนี้แม่น้ำไหลแรง พัดเสื้อผ้าของข้าไปหมดแล้ว ข้าก็แค่อยากเก็บกับมา ไม่คิดว่าจะตกลงไป..."

หลิ่วเซิงเซิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "ท่านอยู่ที่นี่ตลอด?"

"ประมาณชั่วโมงหนึ่งแล้ว"

"แล้วท่านเห็นคนสองคนลอยลงมาไหม?"

หญิงชราส่ายหัวอย่างมึนงง ๆ "ไม่มีนะ แต่หลานรักของข้ากำลังเล่นอยู่ที่ต้นน้ำ ถ้ามีคนตกลงไปในแม่น้ำจริง ๆ เขาน่าจะเห็นและไม่รู้ว่าเขาวิ่งไปที่ไหนแล้ว เมื่อกี้ข้าตะโกนไปครึ่งวันแล้วก็ไม่เห็นเขากลับมา..."

ขณะที่เธอพูดเธอก็จาม

หลิ่วเซิงเซิงกล่าวว่า "แม่เฒ่า เสื้อผ้าของท่านเปียกหมดแล้ว ท่านควรรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"

แต่หญิงชราก็ยืนขึ้นและจับมือเธอ "แม่นางก็ไปกับข้าเถอะ? อากาศหนาวขนาดนี้ เปียกทั้งตัว จะต้องหนาวแน่..."

"ไม่ต้องหรอก ข้ากำลังตามหาคน"

"แม่น้ำสายนี้ใหญ่ขนาดนี้ ถ้าคนตกลงไปจริง ๆ จะหาเจอได้ง่าย ๆ ที่ไหน พวกเรายืนอยู่ที่นี่มานานแล้ว ก็ไม่เห็นใครลอยลงมา หรือคนที่เจ้ากำลังตามหาคงปีนขึ้นไปบนฝั่งที่ไหนสักแห่งแล้ว หรือไม่ก็..."

เมื่อพูดเช่นนี้ หญิงชราก็อดไม่ได้ที่จะลดสายตาลง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ

"แม่นางกลับไปเปลี่ยนชุดกับข้าค่อยว่ากันดีกว่า? บ้านของข้าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่…"