พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 285

เธอมองไปรอบ ๆ เห็นว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ห่างจากประตูรั้วไม่ไกลนัก มีหน้าต่างบานหนึ่งที่ไม่ถูกไฟไหม้ไม่ไกลนัก แต่หน้าต่างมีขนาดเล็กมาก...

ไม่ทันคิดมาก หลิ่วเซิงเซิงก็สาดน้ำในถังน้ำทั้งหมดรอบ ๆ หน้าต่างเพื่อป้องกันไม่ให้ไฟลุกไหม้หน้าต่างเล็ก ๆ นี้ จึงดึงมู่ชิงชิงมาที่ใต้หน้าต่างอย่างรวดเร็วและประคองเธอปีนไปที่หน้าต่าง

เสียงข้าง ๆ ดังเป็นระยะ ๆ ไฟรอบ ๆ ก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและบางครั้งก็มีไม้ตกลงมาจากด้านบน ในขณะนี้มู่ชิงชิงก็กังวล

"เซินเอ๋อ นี่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? ถ้าจะหนีเจ้าต้องหนีไปก่อน…"

"หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ที่นี่จะพังแล้ว!"

หลิ่วเซิงเซิงกัดฟันแน่น จู่ ๆ ก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ด้านนอกหน้าต่างบานนี้เหมือนเป็นสนามหลังบ้าน เลยมองออกไปนอกหน้าต่างจากชั้นบน เห็นได้ชัดว่าสนามหลังบ้านก็ไฟไหม้แล้ว เจ้าออกไปแล้วอย่าอยู่ใต้หน้าต่าง อย่าลืมวิ่งให้ไกลหน่อย"

ขณะที่พูด มู่ชิงชิงขึ้นไปที่ขอบหน้าต่าง แต่มีท่อนไม้หล่นลงมาอย่างแรง เกือบจะชนไหล่ของหลิ่วเซิงเซิง

ขณะที่ไฟค่อย ๆ เข้ามาใกล้ มู่ชิงชิงกังวลมากจนร้องไห้อย่างขมขื่น "เซินเอ๋อ ข้าปีนขึ้นมาแล้ว ข้าจะดึงเจ้า..."

"ดึงบ้าอะไร หน้าต่างบานใหญ่แค่นี้ เจ้าเองเร็ว ๆ เข้า..."

"ไม่! ถ้าจะออกไปก็ต้องออกไปด้วยกัน ถ้าเจ้าไม่ขึ้นมาข้าก็ไม่ไปเหมือนกัน!"

"มู่ชิงชิง! เจ้าใจเย็นได้ไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงคำรามและพูดอย่างหอบหายใจ "เจ้าถูกลักพาตัวเพราะข้าและเจ้าถูกโจมตีเพราะข้า เห็นได้ชัดว่าไฟนี้ยังเล็งมาที่ข้า เจ้าฟังข้า หลังจากที่เจ้าออกไปแล้วให้วิ่งหนีไปให้ไกลกว่านี้ ผู้คนที่อยู่ข้างหลังจะเพ่งเล็งมาที่ข้าเท่านั้นและจะไม่ใส่ใจเจ้า แต่ถ้าข้าออกไปกับเจ้า ทั้งเจ้าและข้าก็จะไม่ปลอดภัย ยิ่งกว่านั้นมันก็ไม่ทันแล้ว แคกแคก ตัวเจ้าเองรีบออกไปก่อน หนีไปให้ไกล..."

"ข้าไม่เอา ข้าบอกแล้วว่าถ้าจะไปก็ไปด้วยกัน! ข้าเกิดเรื่องขึ้นเพราะเหตุผลของตัวข้าเอง เพราะข้าไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้ารีบขึ้นมา อ๊า..."