พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 289

แต่ผู้คนจากจวนอ๋องชางยังคงหาไปรอบ ๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น จู่ ๆ ฝนก็เริ่มตกลงมาจากท้องฟ้า

หนานซินยืนอยู่ที่ประตูหอพักอย่างงงงวย "ไม่ใช่บอกว่าน้องห้าตกหน้าผาเป็นตายยังไม่รู้เหรอ? ทำไมเสด็จแม่ยังไม่ยอมให้ข้าออกไปเที่ยว?"

สาวใช้สองคนที่อยู่ด้านหลังมองหน้ากัน ก้มหน้าลงและไม่กล้าพูด

หนานซินถอนหายใจ "เสด็จแม่ พูดอะไรบางอย่างที่ไม่น่าพอใจในวันนั้น เซิงเซิงคงจะโกรธมาก บางทีเธออาจจะไม่คุยกับข้าอีกในอนาคต เพราะเห็นแก่หน้าข้า เธอจึงกลืนความโกรธของเธอแล้วจากไป เธอน้อยใจจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่อารมณ์ของเธอแย่กว่าข้าอีก..."

ไม่รู้ว่าทำไม ในใจรู้สึกไม่ดีมาก

เมื่อมองไปที่ท้องฟ้าที่มืดมน เธอกล่าวเสริมว่า "ไม่งั้นเราแอบออกไปกันดีกว่า? ไปที่จวนอ๋องชางเพื่อไปหาเธอ"

ข้างหลังเงียบเชียบ

หนานซินหันกลับไปมองสาวใช้ที่ตัวสั่นแล้วพูดว่า "ทำไมวันนี้พวกเองเงียบจัง? ไม่ใช่ว่ามีเรื่องอะไรปิดบังข้าอยู่นะ?"

สาวใช้ที่อยู่ด้านหลังก็คุกเข่าลงกับพื้น

"องค์หญิงขอประทานอภัย ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังท่าน!"

หนานซินตกตะลึง และได้ยินสาวใช้อีกคนพูดว่า "องค์หญิงโปรดอย่าตื่นเต้นหลังจากได้ยินเรื่องนี้ ข้าน้อยเพิ่งได้ยินเรื่องนี้เมื่อวานนี้ ได้ยินมาว่าพระชายาอ๋องชางถูกใครบางคนวางแผนและถูกล่อลวงไปท่านมาอีกแล้ว ถูกคนเผาตายทั้งเป็น…"

ด้วยคำพูดประโยคนี้ หนานซินก็ก้าวถอยหลังก้าวใหญ่

ทันทีที่เธอถอยกลับเธอก็ล้มลงกับพื้นทันที ฝนปรอย ๆ ยังทำให้เสื้อผ้าของเธอเปียกอีกด้วย

"องค์หญิง องค์หญิง ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

หนานซินตัวสั่นไปทั้งตัว "พูดมั่วอะไร? เธอฉลาดขนาดนั้น เธอจะถูกคนล่อไปที่ท่านมาอีกแล้วได้อย่างไร? เสด็จอาไม่มีทางไม่สนใจเธอ เธอยังสามารถขอความช่วยเหลือจากจวนแม่ทัพได้ มีคนมากมายอยู่เบื้องหลังของเธอ..."

น้ำตาไหลและเธอยิ้มอย่างขมขื่น "นอกจากนี้ แม้ว่าจะไม่สามารถพึ่งพาพวกเขาได้ แต่เธอก็ยังสามารถมาหาข้าได้...ใช่ ถ้าเธอมีอะไรจริง ๆ เธอก็จะต้องมาหาข้าให้ช่วย เธอจะถูกเผาทั้งเป็นได้ยังไง? พวกเองกล้าพูดมั่วอีก ข้าจะตัดลิ้นพวกเอง!"

"องค์หญิงขอประทานอภัย!"

"องค์หญิงขอแสดงความเสียใจด้วย!"