พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 296

หนานมู่เจ๋อเพียงมองไปรอบ ๆ อย่างสงบ ร้านขายยาแห่งนี้ไม่ใหญ่นักและไม่ต่างจากร้านขายยาอื่น เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาที่นี่โดยบังเอิญ เขาเหลือบมองบันไดข้าง ๆ แล้วถามว่า "ชั้นสองเป็นที่พักผ่อนของพวกเจ้าเหรอ ?"

หมอเหอยิ้มและกล่าวว่า "ตอบฝ่าบาท ชั้นบนเป็นห้องผู้ป่วย ให้ผู้ป่วยหนักบางคนได้พักผ่อน"

เฉินเหลียงเฟิงพยักหน้าอย่างชื่นชม "มีห้องผู้ป่วยในร้านขายยา ค่อนข้างหายาก"

หมอเหอกล่าวว่า "นี่คือความคิดของหมอเทวดาหลิ่วทั้งหมด เธอบอกว่าผู้ป่วยบางคนมีไข้สูงไม่ลด ถ้าอยู่บ้านตลอดเวลา ไข้นาน ๆ จะเผาสมอง ถ้ารุนแรงหน่อยก็ควรอยู่ที่ร้านขายยา มีอะไรก็แก้ไขได้ทันที"

"หมอเทวดาหลิ่วของพวกเจ้าอยู่ชั้นบนหรือเปล่า?"

หนานมู่เจ๋อจู่ ๆ ก็ถามขึ้น

หมอเหอพยักหน้า "ให้ข้าน้อยไปเชิญเธอลงมามั๊ย?"

"อ๋องชาง ท่านเจ้าเมือง มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"

ได้ยินแต่เสียงตื่นตระหนกจากนอกประตู จากนั้นองครักษ์ก็รีบเข้ามา ทันทีที่เข้ามา ก็คุกเข่าลงบนพื้น "มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"

หนานมู่เจ๋อหงุดหงิดเล็กน้อย "พูดมา"

"โรคระบาด โรคระบาดเข้ามาในเมืองแล้ว หลายคนในเมืองมีอาการอาเจียนด้วยกัน ริมฝีปากของพวกเขาเป็นสีม่วง กินอะไรก็อาเจียน ไม่ต่างจากโรคระบาดที่กล่าวขานกัน แม้แต่หลายคนก็มีจุดสีแดงเล็ก ๆ บนร่างกายของพวกเขา สถานการณ์ร้ายแรงมาก!"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของเฉินเหลียงเฟิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก "อะไรนะ? อยู่ดี ๆ โรคระบาดจะเข้ามาในเมืองได้อย่างไร?"

"ไม่แน่ใจ อาจจะเป็นเพราะสงครามครั้งก่อน ที่ทำให้ทหารของเราได้สัมผัสกับชาวเมืองหยุนตู อย่างไรเสียตอนนั้นคนของพวกเขาหลายคนปีนขึ้นไปบนกำแพงเมืองจึงถูกโค่นล้ม..."

เฉินเหลียงเฟิงกังวลมาก "รีบนำทางไป!"

"ขอรับ!"

หลังจากพูดเช่นนั้น พวกเขาก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แต่หนานมู่เจ๋อยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน แล้วจึงหันหลังกลับและจากไป

"สั่งออกไป ให้ปิดข่าวไว้ก่อนและอย่าสร้างความตื่นตระหนกจนกว่าจะแน่ใจว่าเป็นโรคระบาด"

เสี่ยวเจียงพยักหน้า "ขอรับ!"

หลายคนเดินอย่างเร่งรีบและไม่นานก็ออกจากหย่งชุนถัง ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งเป็นลมล้มลงบนพื้นข้างถนนข้างหน้า...

อาจมีคนเห็น แต่สถานการณ์เร่งด่วนใครจะไปสนใจเธอ?

แม้ว่าจะเดินผ่านเธอ เสี่ยวเจียงก็เดินอ้อมไป ด้วยสายตาที่เบื่อหน่ายอย่างยิ่ง

เจ้าเมืองกังวลมากจนเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่ข้างหน้าเขาก็ยังก้าวข้ามผ่านไป

ผู้หญิงสมัยนี้บ้ากว่าสมัยก่อนมาก ๆ มีคนเป็นลมต่อหน้าอ๋องชางได้เกือบทุกวัน อ่านนิยายสุภาพบุรุษช่วยหญิงสาวเยอะไปหรือเปล่า?

เมื่อเห็นเจ้านายหลายคนเป็นแบบนี้ ทหารที่เดินตามหลังก็เดินอ้อมไป ไม่มีใครหยุดเดิน อย่างไรก็ตามบนถนนมักจะมีคนให้ความช่วยเหลือเสมอ

ดังนั้น เมื่อพวกเขาจากไป ผู้หญิงบนพื้นก็ไม่มีใครเอื้อมมือไปประคอง...

มุมปากของหย่งซวนกระตุก ท่านอนของเธอไม่ถูกต้องเหรอ?

หรือวันนี้แต่งตัวไม่สวยพอ?

ไม่ควรเป็นเช่นนั้น สาวงามอย่างเธอเป็นลมหมดสติบนถนน ผู้ชายเหล่านี้ก็ไม่แม้แต่จะมองเธอเลยเหรอ?

หลังจากนั้นไม่นาน ชาวบ้านบนถนนก็มาลุมดู

"ผู้หญิงคนนี้มาจากไหน? อยู่ดี ๆ ทำไมถึงมานอนบนถนน?"

"เจ้าโง่เหรอ? เธอเป็นลมไปแล้ว!"

"โอ้ย เมื่อกี้พวกท่านเจ้าเมืองก็อยู่กันหมด แม่นางคนนี้เป็นลมบนถนนทำไมไม่มีใครดึงเลยล่ะ?"

"เขาต้องมีเรื่องด่วน! แต่ดูผู้หญิงคนนี้... ทำไมเธอถึงดูเหมือนแม่นางหย่งซวน?"

หย่งซวน "..."

ไม่มีคำจะพูดอีกต่อไป!

เธอเลือกสถานที่ที่อ๋องชางเดินผ่านโดยเฉพาะ ทำไมอ๋องชางถึงทำเหมือนไม่เห็นตัวเอง?

และกลุ่มคนที่อยู่ข้าง ๆ เขา ตาบอดกันหมดเลยเหรอ?

สุภาพบุรุษช่วยสาวสวยไม่มีเลยเหรอ?