พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 3

เสียงอึกทึกครึกโครมอยู่นอกประตู แต่หลิ่วเซิงเซิงไม่สนใจ เธอเอื้อมมือไปจับท้ายทอย แต่สัมผัสได้แค่เลือดเต็มมือ...

เด็กทั้งสองถูกอุ้มลงไป หนานมู่เจ๋อเข้าประตูมาด้วยความโกรธและป้าหวังก็คุกเข่าลงกับพื้น

"ท่านอ๋องช่วยด้วย! ช่วยลูกสองคนที่น่าสงสารของข้าด้วย! พระชายานี่แหละที่ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้พระชายายังอยากจะทำร้ายพวกเขาอีก ข้าน้อยมีความผิดที่ทำร้ายพระชายา แต่เธอทำเกินไปจริง ๆ..."

หลิ่วเซิงเซิงต้องการพูด แต่เลือดไหลมากเกินไป และเธอทำได้เพียงจับบริเวณที่บาดเจ็บอย่างแรง

เมื่อมองขึ้นไป ดวงตาที่รังเกียจของหนานมู่เจ๋อ ดูเหมือนจะอยากถลกหนังเธอทั้งเป็น

"แม่แต่เด็กก็ยังไม่เว้น หลิ่วเซิงเซิงความชั่วร้ายของเจ้าทำให้ข้าเปิดหูเปิดตาจริง ๆ"

เสี่ยวถังคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า "ขอประทานอภัยท่านอ๋อง เรื่องไม่ได้เป็นแบบนั้น พระชายาของข้าน้อยพยายามช่วย..."

"เองมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ?"

หนานมู่เจ๋อเหลือบมองไปด้านข้างของเธอแล้วพูดว่า: "เรียกคนมา พระชายา มีจิตใจชั่วร้าย นับจากนี้ไป ห้ามใครนำอาหารมาให้เธอ ถ้าเธอก้าวออกจาก จวนเย็นนี้แม้แต่ก้าวเดียว ทุกคนที่เฝ้าจวนเย็นจะต้องโดนฝังเป็นเพื่อนเธอ!"

หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้ยินสิ่งที่หนานมู่เจ๋อพูดได้ชัดเจน เห็นแค่เขาหันหลังกลับและจากไปทันทีที่เขาพูดจบ เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไปแม้สักวินาทีเดียว

ทันทีที่เขาจากไป ทุกคนก็ถอยออก จวนเย็นก็ถูกทิ้งร้างอีกครั้ง และหลิ่วเซิงเซิงก็หมดสติไปเช่นกัน...

นอกจวน

โม่เล่าจับชีพจรเด็กทั้งสองด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ขณะที่ป้าหวังที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็น้ำตาไหล

"ข้าน้อยไม่เคยคิดเลยว่าพระชายาจะโหดร้ายได้ขนาดนี้ เด็กสองคนเป็นแบบนี้แล้ว เธอก็ยังอยากจะทรมานพวกเขาอีก ถ้าท่านอ๋องมาไม่ทันเวลา บางทีอาจจะ…"

ขณะที่เธอพูดแบบนี้ ป้าหวังก็น้ำตาไหลอีกครั้ง

แต่กลับได้ยินโม่เล่าพูดว่า "อาการของเด็กทั้งสองไม่ได้เลวร้าย โดนกัดมานานเท่าไหร่แล้ว?"

ไม่ได้เลวร้าย?

ป้าหวังเล่าว่า "คนเล็กหมดสติไปครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ลูกสาวข้าน้อยบอกว่าตอนนั้นถูกกัดมาเกือบชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ก็สองชั่วโมงแล้ว พิษได้แพร่กระจายไปหมดแล้ว ท่านลองดูสิตรงที่พวกเขาโดนกัด มือเท้าดำไปหมดเลยเนี่ย..."

ป้าหวังรีบดึงแขนเสื้อเด็ก ๆ ขึ้น แต่บาดแผลดูเข้มน้อยลง

มันเป็นภาพลวงตาเหรอ?

ป้าหวังสงสัยว่าตัวเองร้องไห้นานเกินไปและตาลายจากการร้องไห้

โม่เล่าไม่กล้าสรุป จึงสั่งยาให้เด็กทั้งสองคนและช่วยจัดการกับบาดแผล

"ถ้าเป็นผู้ใหญ่รักษาบาดแผลภายในสองชั่วโมงก็ค่อนข้างจะทันเวลา แต่เด็กยังเล็กจึงต้องดูอาการอีกสองวันจึงจะสรุปได้…"

"โม่เล่า พวกเขา..."

"พากลับไปก่อน"

ขณะที่ป้าหวังและคนอื่น ๆ จากไป หนานมู่เจ๋อก็ไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป แต่คนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ กลับอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: "ท่านอ๋อง เมื่อกี้พระชายาเลือดออกไม่น้อย ให้เธออยู่ที่จวนเย็น กลัวว่า..."

"สนใจเธอทำไม?"

หนานมู่เจ๋อน้ำเสียงรำคาญ

คนรับใช้ก้มศีรษะ ก็ใช่ แม้แต่เด็กก็สามารถทำเช่นนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ควรสนใจเธอจริง ๆ

หลิ่วเซิงเซิงตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว

ไม่มียา ด้านหลังศีรษะของเธอก็พันด้วยผ้า บาดแผลก็อักเสบแล้ว แม้ว่าคนจะตื่นขึ้นมา แต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่น้อย

โชคดีที่หลิ่วเซิงเซิงมียาของเธอเอง เธอจึงพันผ้าพันแผลอีกครั้ง

พักผ่อนอยู่สามวัน นอกจากเปลี่ยนผ้าบนหัวทุกวันแล้ว หลิ่วเซิงเซิงยังแก้พิษบนใบหน้าอีกด้วย รอยแดงบนคอค่อย ๆ จางลงภายใต้ยาทาของเธอ

ทันทีที่พิษบนใบหน้าของเธอหายไป เธอก็แทบรอไม่ไหวที่จะล้างหน้าด้วยน้ำ

เมื่อล้างยาทาออกไป ใบหน้าที่สวยงามอย่างยิ่งก็เข้ามาในดวงตาของเธอ โดยมีผิวที่อ่อนโยนและเรียบเนียนราวกับทารก

"ไม่คิดว่าใบหน้าเล็ก ๆ นี้จะสวยมาก..."

แม้ว่าใบหน้าที่อ่อนโยนอย่างทารกนี้จะไม่สวยงามจนน่าทึ่ง แต่ก็ยังสวยงามมากกว่าใคร ๆ ที่เธอเคยเห็น

ขณะที่ดูอย่างตั้งใจ ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องของเสี่ยวถังก็ดังมาจากด้านนอกประตู

"อ๊าย…"

หลิ่วเซิงเซิงรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เธอออกไปเธอก็เห็นงูตัวใหญ่สองตัว!

ในขณะนี้ หนึ่งในนั้นพันรอบขาของเสี่ยวถัง เสี่ยวถังก็กระโดดขึ้นลงในขณะที่ตะโกนไปด้วย

หลิ่วเซิงเซิงรีบวิ่งไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ขณะที่งูอีกตัวหนึ่งซุกลงไปในกอหญ้าเธอก็เหยียบมันอย่างแรงและกระทืบมันตรงกลางพอดี!

ในเวลาเดียวกัน มือของเธอก็รีบคว้างูที่พันรอบเสี่ยวถังไว้อย่างรวดเร็ว

"อ๊าย ๆ..."